Vanmorgen reed ik naar Amsterdam om mijn trouwjurk op te halen. Een paar weken geleden bracht ik hem weg om hem te laten vermaken en vandaag was de dag dat ik hem weer aan mocht. Een tikkeltje zenuwachtig kwam ik daar om 09.00 uur aan en mocht ik me gaan omkleden. De vrouw hielp me in de jurk en hij zat als gegoten. Zo fijn! Van de lengte moest een stuk af, hij moest ingenomen worden en er zijn extra cups in geplaatst omdat ik hem ga dragen zonder bh. Hij is precies zoals hij hoort te zijn en gelukkig vind ik hem ook nog heel erg mooi, haha. Dat zou wat zijn, dat ik hem ophaal en eigenlijk die jurk helemaal niet meer wil dragen. Daarna ben ik met Debbie koffie gaan drinken en een waanzinnige croissant gaan eten bij Fort Negen. Een welkome afleiding! Want ik ben dan niet echt zenuwachtig voor het trouwen zelf; de dag dat alles samenkomt vind ik wél heel spannend.
Puntjes op de i
We hebben van alles geregeld. Van locatie tot externe leveranciers. Iedereen weet wat-ie moet doen en iedereen is op de hoogte van de tijden en verwachtingen. Maar toch. Het is een hoop geregel geweest en ik vind het nog moeilijk om alles samen te zien komen. Vanmiddag ben ik daarom nog even langs de locatie geweest. Ik heb alles doorgesproken, alle tijden met hen genoteerd, de opstellingen bepaald en van begin tot eind doorgelopen. Het geeft geen garantie, maar ik vind het een fijn geweten dat alles tot in de puntjes geregeld is. De woensdag voor de bruiloft rij ik met mijn moeder nog even langs om het een en ander af te geven en alvast een kijkje te nemen. Voor de rest moet ik het maar loslaten.
Geregel
Al dat geregel is niks voor mij. Ik wil eigenlijk gewoon in mijn vingers knippen en dat alles gewoon gefixt is, haha. Ondanks dat we maar een klein clubje hebben, moeten we evengoed alles regelen. Het maakt niet uit of je gaat trouwen voor 30 man of 300. Alleen qua kosten loopt het dan op, lol. We hebben ook geen ceremoniemeester of iets dergelijks. Het was immers toch een kleine bruiloft? Daar heb ik me wel een beetje in vergist. Maar goed, de dag staat bijna voor de deur en alles is geregeld. Het is dus wel gelukt.
Loslaten
Ik denk dat ik pas echt alles los kan laten, als ik daar zit op een stoel. Als ik aankom en alles klaar zie staan, als de jongens richting het prieel lopen in hun pakjes (cry), ik de wandeling door het pad heb gehad met mijn vader aan mijn zijde (aahh) op een nummer van Anouk (uiteraard) en als Bibi (onze babs!) de eerste woorden uitspreekt. Ik hou niet zo van in de spotlights staan, maar ik verheug me wel op alle blikken, alle mooie outfits en vooral het feit dat op dat moment pas echt alles samen is gekomen.
Nog een week slapeloze nachten. En hopelijk voorpret. Daarna ga ik heel veel slapen in Deventer.
