Op Instagram zie ik regelmatig leuke templates voorbij komen met vragen die je dan als volger kan invullen. Voor mij heel leuk om over deze vragen na te denken en deze uiteindelijk te delen, en voor de volgers weer leuk om te lezen en zo iets meer van mij te weten te komen. Van de week was er een template over het werk dat je nu doet en hoe je dat over vijf jaar voor je ziet. Ik reageerde daarop met dat ik nu blogger ben, dat ik het schrijven en het contact met mijn bezoekers leuk vind. Dat ik met mijn teksten echt wat kan betekenen voor de lezer vind ik tof. Bij de vraag ‘wat doe ik over vijf jaar’ reageerde ik met dat Mommyhood dan een hobby is en dat ik weer in loondienst ben. Dat ik dan voor een bedrijf werk, en dan het liefst voor een werkgever schrijf. Hier kreeg ik wat reacties en vragen over. Huh, waarom? Echt waar? Vind ik het niet meer leuk wat ik doe? Wat wil ik dan doen? En vanaf wanneer ga ik dat doen? Ik wil vandaag eens meer vertellen over waarom ik dit antwoord gegeven heb.
Sinds 2011
Alweer zeven jaar ben ik ondernemer. Op 1 april 2011 klapte ik mijn laptop open en ging ik aan de slag als fulltime blogger. Ik blogde al heel wat jaren, maar had daar altijd mijn studie en baantje naast. Sinds die datum dus niet meer. Met een mediabureau achter me, alle tijd van de wereld, alle ruimte van de wereld en heel wat contacten lag de wereld aan mijn voeten. Ik schreef, ging naar fashionshows, bezocht veel pr-bureaus, ontving veel perspakketten, deed campagnes en draaide ontzettend veel uren. Drie artikelen per dag kwamen er online. Hoe anders is dat nu?
Verandering
Ik heb niet meer alle tijd want ik heb twee kinderen. Van drie artikelen is absoluut geen sprake meer. Ik ga niet zo vaak meer naar presentaties en sla de modeshows al helemaal over. Ik heb niet zoveel contact meer met pr-bureaus en ontvang dus ook niet zo heel erg veel pakketten waar ik weer wat mee kan doen. Niet erg, want daar heb ik uiteindelijk zelf voor gekozen door een andere weg in te slaan en met Styleguide te stoppen. Voor Mommyhood is het allemaal wat rustiger en dat vind ik prima. Heerlijk, vooral. Ik doe mijn ding, ik doe wat ik het liefste doe en vul mijn werkuren met schrijven waar ik het liefste over schrijf. Het is nog steeds hartstikke leuk en fijn, maar heel eerlijk; ik vind het ondernemerschap best lastig.
Verlangen naar iets anders
De laatste paar maanden begin ik steeds meer te verlangen naar iets anders. Wat meer vastigheid, wat meer afgebakende werkuren, wat meer stabiliteit in inkomsten. Ik voel de behoefte om veel meer mijn werk en gezin te scheiden, de deur achter me dicht te kunnen trekken, échte mamadagen te hebben, échte werkuren te hebben en eerlijk, om iets meer mijn hoofd te laten werken. Schrijven voor mijn blog is heerlijk, maar ik mis af en toe de uitdaging. Het echt zwoegen op teksten, het bedenken van leuke dingen en daadwerkelijk de voldoening ervaren van werk dat ik heb afgeleverd. Te groeien als persoon en in vaardigheden. Dat is ook een van de redenen waarom ik zo impulsief mijn studie Nima A ben begonnen, waarom ik aankomend jaar mijn boek wil gaan schrijven en waarom mijn hoofd best vol zit met ideeën die ik nog wil uitvoeren.
De wereld om bloggen heen
Bloggen vind ik nog heel erg leuk maar de wereld eromheen niet meer zo. Ik vind het schrijven van persoonlijke stukken heerlijk en vind dat ik er aardig goed in ben, maar het gezoek naar campagnes, de wereld van de algoritmes, het je steeds in meer bochten moeten wringen om gezien te worden en te kunnen groeien, bedrijven die 50 euro willen geven voor een opdracht en niet meer omdat ze het ergens anders voor 30 euro kunnen krijgen, sommige pr-bureaus die heel gekke keuzes maken en bijvoorbeeld de strijd tussen authenticiteit en aantallen. Juist na dat moment dacht ik ‘wil ik dit nog wel?’ Ik ben namelijk wel zeker van mijn zaak dat ik authenticiteit belangrijker vind dan aantallen maar als bedrijven zo niet denken, dan houdt het op een gegeven moment toch een beetje op. Ik heb voor nu absoluut niks te klagen, laat dat duidelijk wezen. Ik vind de vrijheid absoluut heerlijk en het alleen werken ook. Ik zal de flexibiliteit ook echt heel erg missen. Ik vind het superleuk dat ik kan samenwerken met mooie bedrijven die wel vertrouwen hebben in mijn blog en mijn kunnen. Maar als ik heel eerlijk ben naar mezelf toe, dan voel ik dat het tijd is voor iets anders. Niet nu, niet morgen, maar misschien wel over een paar maanden. In ieder geval eerder dan die vijf jaar.
Bloggen voor de lol
Mommyhood is mijn kindje en ook als ik ergens in loondienst ga, zal ik hier mee door blijven gaan. Maar dan hoeven al die dingen eromheen niet. Dan hoef ik niet altijd cijfers aan te leveren, dagen te zoeken naar campagnes, geen sales meer te doen, me niet meer druk te maken om geld wat er wel of niet komt, om likes en volgers, om bedrijven die te laat betalen, om het algoritme. Ik wil heel graag lekker schrijven en posten wat ik wil, maar helaas is dat niet meer hoe deze wereld werkt en red ik het niet meer met alleen een stukje over het moederschap. Tel daarbij op dat ik wel iets meer rust en vastigheid kan gebruiken, en je hebt de reden waarom ik dit absoluut geen vijf jaar meer doe.
Parttime baan
2019 is het jaar waarin ik mijn boek wil gaan schrijven. Het is ook het jaar waarin ik hopelijk mijn Nima netjes kan gaan afronden en het is ook het jaar waarin ik nu echt eens ga kijken wat ik precies wil. Het is echt niet zo dat ik direct voor 36 of 40 uur iets ga zoeken. Misschien wel voor twee dagen, bijvoorbeeld de maandag en de dinsdag, of een eventuele derde dag erbij. Ik ben er van overtuigd dat er iets op mijn pad gaat komen en wat dan ook precies in mijn straatje past. Uitdaging, een vast salaris, echte werktijden, echte vrije dagen hebben, schrijven voor mijn blog wanneer ik dat wil, niet meer afhankelijk zijn van opdrachten of van klanten die maar weigeren te betalen en mezelf meer ontplooien. Ik kan goed schrijven en wil daar meer mee doen. Mijn kennis en vaardigheden eens voor een ander in praktijk brengen en tegelijkertijd meer leren, meer ontdekken en kijken wat er buiten de blogwereld nog meer is. Daar heb ik namelijk nooit echt gekeken. Tijd om mijn vleugels na al die jaren eens uit te spreiden.
Dus over vijf jaar? Werk ik weer in loondienst. Misschien over een jaar, misschien over twee jaar al. We zien wel waar het schip strandt!
Oh ik herken heel erg wat je zegt over dat je jouw blog weer terug als hobby wilt. Dat wil ik ook! In loondienst werken is dan weer niet wat ik wil. Maar daarom ben ik ook mijn andere bedrijf gestart.
Ik snap je helemaal. Nu heb ik nooit van bloggen mijn werk kunnen maken. Mijn blog is altijd voor de hobby geweest, maar ik heb wel de nodige dingen gehoord. Het bloggen als baan lijkt mij er de laatste jaren niet leuker op geworden met de algoritmes en Seo, het draait allang niet meer om het bloggen zelf. Ondernemer zijn als moeder lijkt mij al helemaal pittig. In loondienst is wel allemaal wat gemakkelijker, zo bouw je dan ook meer pensioen op en heb je inderdaad een vast inkomen.
Ik werk online marketeer bij een online marketing bureau daar bouw ik geen pensioen op. Het is niet verplicht om als werkgever een pensioenregeling aan te bieden. Dus een vaste baan betekent echt niet meteen een pensioen. Uiteraard wel vastigheid qua loon.
Ik vind het heel fijn om m’n eigen baas te zijn maar het stukje pensioen en vast inkomen blijft wel enorm trekken aan me. Al heb ik werkelijk geen idee wat ik zou kunnen doen of meer zou willen doen voor een baas. Na 13 jaar zorg en nu in 2 hele andere takken (Ik heb 2 bedrijven) te hebben gewerkt het afgelopen jaar heb ik werkelijk geen idee meer. Voor het 1 heb ik de papieren maar is er geen baan voor een baas in, voor het andere heb ik de papieren niet. M’n punt was dat ik je keuze en wens juist zo goed begreep.
Weet je, iets wat vroeger zat als een maatpak, kan na een paar jaar gewoonweg niet meer passen. Mensen veranderen (gelukkig maar!). Zo is het met het ondernemerschap maar ook met studies en banen. Tijdens mijn studie deelde ik de collegebanken met mensen van eind 40. Die er ineens klaar mee waren en iets totaaaaal anders wilden gaan doen. Dat is juist mooi; aanvoelen dat het je niet meer gelukkig maakt en de mogelijkheid aangrijpen om het anders te doen. Daarnaast ben je ondernemer in een wereld die de laatste jaren ontzettend veranderd is. Het is geen kwestie van even bijscholen en daarna andere klanten kunnen werven (zoals ik als boekhouder wel kan doen bijvoorbeeld). Niet voor niks dat zo’n beetje alle bloggers inmiddels allerlei andere projecten ernaast doen. Het is ontzettend krachtig om toe te kunnen geven dat je maatpak niet lekker meer zit. Dat ‘ie niet meer voelt als echt voor jou. En dat je de stap durft te zetten om op zoek te gaan naar een nieuw pak. En er gaan mensen zijn die iedere stap op die weg naast je staan, je een duwtje geven waar nodig en je aanmoedigen tot die eindstreep. Je komt er wel.
Mooi dat je zo duidelijk voor ogen hebt wat je wilt en waarom. Weet zeker dat het dan ook goed gaat komen!
duidelijk Meis 😉 ik zou nooit meer voor een baas kunnen werken en roon ook niet denk ik maar k snap je redenen wel naar een vaste inkomen en zeker in blog land want ze willen liever alles gratis of voor heel weinig online laten zetten. en aan de andere kant why not shir het is weer een uitdaging en een nieuwe stap als je weer in loondienst gaat 😀
Eerlijk stuk hoor Shirley en heel goed dat je er zo in staat. Heel veel succes met het afronden van je studie en alles wat er vast op je pad gaat komen! 😉
Dat heb je heel erg mooi geschreven Shirley! Wat je zegt ben ik het wel mee eens en ondanks mijn blog mijn bedrijf is durf ik juist niet volledig daarop te focussen. Nu haal ik er ook geen maandsalaris uit en houd ik mijn 28-urige baan bij mijn baas erbij. Daar heb ik de flexibiliteit dat ik kan schuiven met uren en dagen (als dat uitkomt) dus dat is ook fijn. En ik ben alleen, dat is natuurlijk ook anders dan een gezin hebben.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat je daar op een gegeven moment behoefte aan hebt. Bloggen is ook niet meer zoals het ‘vroeger’ was. En dat je leven nu ook anders is met kinderen, waardoor die scheiding ook belangrijker is. Ben benieuwd wat je gaat doen! 🙂
Mooie uitleg! Er zijn ook banen waar je het kan combineren, maar die staan niet met tientallen tegelijk op een jobsite – die komen vaak uit je netwerk 🙂
Zo heb ik nu een job waarbij ik een website onderhoud en vul, campagnes bedenk met andere gelijkgestemden van zusterbedrijven en ik stuur een salesteam aan – mijn baas/de eigenaar is heel weinig betrokken en laat mij alles runnen. Maar de dingen waar ik plat gezegd ‘geen zin in heb’ schuif ik terug naar hem met de mededeling; niet mijn sterke kant/geen zin in/doe jij ook eens wat.
In deze baan krijg ik ook de vrijheid van eigen tijd indelen, thuiswerken als ik daar zin in heb of als dat straks nodig is met de kleine. Het past echt ideaal bij waar ik nu wil zijn,maar 5jr terug had dit te weinig grenzen voor me geweest. En ik verwacht over 5 jaar weer te weinig uitdaging.
Als je je ogen openhoudt, komt er vanzelf iets passends op je pad, daar ben ik van overtuigd!