Op 1 december 2018 schreef ik het blog ‘waarom ik over vijf jaar weer in loondienst werk‘. Ik sprak daarin over mijn twijfels van het ondernemerschap, over het feit dat ik uitdaging miste na al die jaren bloggen en dat ik wel een beetje snakte naar vastigheid. Nu, vier jaar later, is mijn voorspelling uitgekomen. Ik bén weer in loondienst. Ik ben alweer ruim een maand werkzaam op een kantoor in Amstelveen en ik stap drie ochtenden per week in de auto om buiten de deur te gaan werken.
Slapeloze nachten had ik ervan, voordat ik dit contract ging tekenen. Ik heb op Instagram mijn onzekerheden geuit en ik kreeg veel steun van jullie. De strekking van de boodschap van íedereen? Doe het nu maar gewoon. Familieleden, vrienden, Raymond. Allemaal vertelden ze me hetzelfde, terwijl mijn hoofd me echt gek maakte. Ik kan het niet! Ik wil het niet! Ik ben gehecht aan mijn vrijheid! De onderwerpen zijn niet mijn ding! Ik kan het niet! Het is te veel buiten mijn comfortzone! Ik zie mezelf daar niet! Toch ging ik het doen. Met trillende handen belde ik naar het bedrijf om te zeggen dat ik op hun aanbod in ging. Een aanbod die zo goed paste in mijn leven en waar zij zo erg hun best voor hadden gedaan, dat ik dat echt niet kon en mocht weigeren van mezelf. En zie hier. Een heel blij mens. Ik zit onwijs op mijn plek en dit is op alle vlakken een fantastische keuze geweest.
- Ik vind die vastigheid nog fijner dan ik dacht. Ik weet op welke dagen ik op kantoor verwacht wordt en vind het heerlijk om gewoon ’s ochtends te denken ‘nu ga ik naar kantoor’ en ‘nu ben ik een dagje thuis’. Dat werkt heel goed.
- Ik vind het super fijn dat mijn taken vast liggen. Zo wist ik vanmorgen (ik schrijf dit dinsdagavond) dat ik die dag de hele dag op kantoor zou zitten, dat ik om 10.00 uur een interview zou hebben en de rest van de dag aan mijn interview zou werken. Fijn! Lekker duidelijk en geen gehannes met ‘wat gaan we vandaag weer eens doen?’
- Ik vind het héérlijk om (mannelijke) collega’s te hebben. Ik word ’s ochtends vriendelijk ontvangen door de vrouw bij de receptie, maak een klein praatje, zet een kop koffie voor mezelf en begin in stilte met werken. Ik babbel met de schoonmaker en iets later verschijnen mijn twee collega’s. Deze twee mannen zijn de eigenaren van het bedrijf en het werkt erg prettig. Ik kom gewoon een beetje tot rust op dit kantoor omdat het heerlijk rustig is, haha.
- Ik mag uiteenlopende verhalen schrijven. Van een politieagent tot een jongen met een beperking en van een poelier tot een ziekenhuis. Ik geniet daar meer van dan ik had verwacht.
- Ik word weer tekstueel uitgedaagd. Ik moet weer nadenken over mijn schrijfstijl, moet interviews verwerken tot mooie stukken, herschrijf persberichten en schrijf zowel voor de website als voor het magazine.
- Tijdens het schrijven van mijn boek heb ik al ontdekt dat ik erg goed ga op feedback krijgen. Ik vind het heerlijk dat ik complimenten ontvang als ik teksten doorstuur, als ik even kan sparren, als iemand me vertelt hoe ik iets kan aanpakken. Het zijn de complimenten die overheersen en ik krijg elke keer als ik een tekst inlever complimenten. Ga ik best lekker op, haha.
- Naast mijn collega’s, werk ik ook samen met anderen. Zo werk ik met een freelance fotograaf, heb ik veel contact met opdrachtgevers, moeten teksten over en weer ter controle en is het niet meer ‘publiceren en weg ermee’, wat ik heel erg had met bloggen.
- Ik heb weer echt iets te vertellen. Ik vind het heerlijk om mijn teksten aan Raymond en mijn moeder te laten lezen, ik laat met trots het magazine zien aan anderen, ik kan aan het eind van mijn werkdag met Raymond bespreken wat ik zoal heb gedaan en de wereld wordt weer iets groter. Dat voelt goed.
- Vastigheid qua loon is natuurlijk heerlijk. Ik weet wanneer mijn salaris komt en dat dit genoeg is om alles elke maand te kunnen betalen. Alle andere opdrachten zijn extra. Mijn potjes worden eindelijk weer eens echt goed bijgevuld en ik voel niet meer de geldzorgen die ik eerder wel voelde (ook al hebben we het niet slecht, begrijp me niet verkeerd. Maar ik hou graag van een extraatje).
- Ik ben ontzettend moe, maar ook enorm voldaan aan het eind van de week. Ik krijg weer energie van mijn werk. Ik zit op mijn plek, doe toffe dingen, krijg de tijd en ruimte om er voor mijn kinderen te zijn, heb de vastigheid maar toch nog redelijk de vrijheid en ik mag toffe dingen maken. Ik denk mee met de cover, mag de eindredactie doen en al mijn interesses komen samen.
Waarom twijfelde ik ook alweer? O ja, ik dacht dat ik het niet zou kunnen. Ja, het is soms zwoegen op een tekst. En ja, ik vind het soms best vermoeiend om vaak met mensen te spreken als introvert zijnde. Ik wist ook niet of ik een klik zou krijgen met mijn werkgevers, of ik wel geschikt was om over de onderwerpen te schrijven die van me gevraagd werden. Maar naarmate de weken verstrijken, des te meer zelfvertrouwen krijg ik. Ze zijn erg tevreden met wat ik lever. Ik ben erg trots op het resultaat. Ik moet een beetje lachen als ik besef hoe erg mijn twijfel was. Hoe erg ik me druk maakte en hoe close het was dat ik het contract niet getekend zou hebben. Ze zeggen dat de groei zich buiten je comfortzone bevindt. Dat je eruit moet om je pas echt te blijven ontwikkelen. En voor mij blijkt dat de waarheid. Ik had dit voor geen goud willen missen.
