Het is donderdagochtend. Ik heb om 08.15 uur de jongens naar school gebracht en ben daarna doorgereden naar de sportschool voor alweer mijn derde training deze week. Ik probeer de frequentie op te hogen naar vier keer per week in plaats van drie keer. Het voelt nu als een gewoonte en soms denk ik op maandag: ‘ik heb zaterdag gesport en kan vandaag wel weer!’, terwijl ik op dinsdag ‘pas’ mijn training heb staan. Ik ga dus kijken hoe dat bevalt, om op maandag, dinsdag, donderdag én zaterdag te sporten. Geen moetje, want drie keer in de week is mijn streven. Maar wie weet kan die vierde keer ook een gewoonte worden. Na de training ben ik met trillende benen in de auto gestapt en naar het Tuinhuis gereden. Daar zit ik nu, met een heerlijke cappuccino naast me, te werken aan dit stuk. Het is ultieme vrijheid die ik nu voel. En de afgelopen maanden is me heel duidelijk geworden dat dat heel belangrijk voor me is.
Opeens van alles op mijn pad
Toen Maddox op school ging starten dacht ik al snel: ‘zo, nu is het tijd voor Shirley! Nu is het tijd om die toffe baan te vinden en weer in loondienst te gaan.’ En ja, dat heb ik de laatste tijd ook geroepen, dat ik weer vastigheid en zekerheid wil. Dat vind ik, naast vrijheid, ook heel belangrijk. Maar wat ik toen nog niet wist, is dat er opeens allemaal leuke dingen op mijn pad zouden komen. Vlak voor de vakantie kreeg ik akkoord op mijn pitch voor een tweede boek. Ik kreeg de vraag of ik tot eind van het jaar iemands werkzaamheden wilde overnemen bij Briljant Baby vanwege haar zwangerschap. En opeens kreeg ik leuke klussen voor Mommyhood en mijn Instagram. Ik deed een paar maanden dingen voor Heavy Dreamer en schrijf nog wekelijks de nieuwsbrief voor My Lovely Notebook. En met dit alles creëer ik een soort vastigheid en zekerheid waar ik gelukkig van word. Wat nu als ik dit door kan trekken naar het nieuwe jaar en een andere opdracht erbij vind? Wat als ik op deze manier ervoor kan zorgen dat ik én de zekerheid voor mezelf kan creëren (voor zover dat kan als zelfstandige) én die vrijheid kan ervaren? Er is opeens nóg een optie, in plaats van alleen maar in loondienst gaan.
Veel sollicitaties
De laatste maanden ben ik veel gaan solliciteren. Ik heb heel wat gesprekken gevoerd, afwijzingen gekregen via de mail en ook op veel mails niks gehoord. Het ging om fulltime banen, parttime jobs en opdrachten als freelancer. Van 10 uur per week tot 40 uur en alles er tussenin. En echt, ik vond het allemaal leuk. Anders had ik er ook zeker geen tijd en energie in gestoken. Maar toen ik de gesprekken voerden voor een fulltime baan en ik thuis aan het puzzelen was hoe ik dat allemaal ging doen, voelde ik me benauwd worden. De baan was dan wel tof, maar was dat het me waard? Bij de parttime functies voelde ik al meer lucht en de keren dat ik reageerde op een freelance opdracht, werd ik helemaal enthousiast. Bij gesprekken vroeg ik vaak of er een optie was tot thuiswerken en toen ik me dat hoorde vragen, wist ik al: hier moet ik meer op gaan inzetten. Kortom, zoals Skyler altijd zegt: van proberen kun je leren. En van al die gesprekken voeren leerde ik dat ik geen type ben om fulltime op kantoor te zitten. Ik heb jarenlang de ultieme vrijheid kunnen ervaren en dat is heel, héél belangrijk voor me. Ik heb veel respect voor alle mensen die gaan voor een goede carrière, die fulltime werken en tegelijkertijd een gezin runnen. Ik zie het alleen al bij Anke: ze werken beiden vier dagen in de week en zijn voor de rest afhankelijk van een heel goed oppasschema en de bso. Ik raak soms al gestrest als ik luister naar haar gepuzzel. Mijn ouders hebben een tijdlang geprobeerd om naar Aalsmeer te verhuizen en als ze hier om de hoek zouden wonen, zou ik het misschien ook anders gedaan hebben. Maar zoals het nu is? Nu, zittend in deze fantastische koffiezaak en bezig met dit artikel, zou ik eigenlijk niet anders willen. En misschien wel niet anders kunnen.
De jongens thuis
De opdracht bij Briljant Baby loopt ongeveer tot het eind van het jaar. Ik heb zo over een paar minuten een afspraak met mijn redacteur bij Kosmos om het tweede boek te bespreken. Hier ga ik ook vol mee aan de slag en daar heb ik zeker tot mei de tijd voor nodig. De nieuwsbrief voor My Lovely Notebook kost me iedere week zo’n twee uur en voor de rest ben ik op dit moment weer heerlijk bezig met Mommyhood. En ja, om 15.00 uur race ik naar het schoolplein, om die twee draakjes van mij weer op te halen. Jongens die een sport aan het uitzoeken zijn en misschien wel twee keer per week gaan trainen. Jongens die af en toe met een vriendje willen spelen of gewoon op de bank willen hangen met een iPad of Nintendo. Jongens die daarvan genieten en die ik dit kan geven op deze manier.
Ambitie
Ik voel niet echt de ambitie om me uit de naad te werken. Ik heb geen ambitie om hogerop te komen of om stinkend rijk te worden. Terwijl Raymond een kick krijgt van klanten binnenhalen, targets halen, doelen opstellen en het bedrijf laten groeien (moet ook in zijn functie), word ik alleen maar blij van dit. Lekker kunnen schrijven, mijn tijd indelen zoals ik dat wil, werken aan de opdracht waar ik op dat moment inspiratie voor heb, soms even wat deadlines weg werken en gewoon mijn ding kunnen doen. Tijd maken voor sporten, voor een koffie buitenshuis, voor een lunch met een vriendin. Als ik maandelijks mijn eigen rekeningen kan betalen en af en toe wat geld overhou voor een mooie tas of leuke jurk, ben ik helemaal gelukkig. En heel eerlijk? Ik hou best van een beetje lanterfanten op een dag. Niet iedere dag natuurlijk, maar zo nu en dan vind ik het heerlijk om heel rustig, zonder enkele stress, mijn to do-lijstje af te werken en niet meer dan het hoognodige te doen. Dat is soms niet helemaal wat mensen willen horen en misschien ook niet helemaal maatschappelijk verantwoord. Druk zijn is natuurlijk de norm en je wordt de hemel in geprezen met een goedbetaalde baan waar je knetterhard voor werkt. Maar na jarenlange slapeloze nachten en alles in het teken te hebben gezet voor de kinderen, voelt dit eigenlijk heerlijk. Ik ben zeker aan het werk en maak genoeg uren in de week, maar het is allemaal redelijk laagdrempelig. Ik heb van dichtbij gezien, bij Raymond, wat stress met een mens kan doen. En het voelt eigenlijk heel fijn om dit zo op papier te zetten en het van me af te schrijven.
Wat de toekomst brengt
Over vijf jaar in loondienst, ik zie het mezelf nog schrijven. Op dat moment voelde ik hem heel erg. Tot een paar weken geleden was het heel erg duidelijk voor me en zou ik over niet al te lange tijd ergens een contract gaan tekenen om daar te gaan werken. Maar op dit moment is niets zeker. Wie weet ga ik weer in loondienst, maar dan wel parttime. Misschien komt er weer een tijdelijke klus op mijn pad of misschien ga ik wel -een lang gekoesterde droom- freelancen voor een tijdschrift of de bijbehorende website. Vooralsnog vermaak ik me eigenlijk opeens weer. Met werken, maar ook met sporten en leuke dingen doen. Want dat zijn nu eenmaal de voordelen van eigen baas zijn. En die vrijheid? Dat is me heel veel waard en misschien wel mijn kernwaarde nummer 1. Soms moet je het alleen extra ervaren om iets toe te geven wat je diep in je hart stiekem al wist.
Ga ik nu dat gesprek met de uitgever in. Boek nummer 2 is coming!
