Twee doordeweekse dagen niks doen

Volgend jaar ben ik alweer 10 jaar ondernemer en ik had nooit, maar dan ook nooit verwacht dat ik die titel achter mijn naam zou gaan zetten. Ik ben namelijk helemaal niet zo ondernemend en vind het prettig om ‘gewoon werk te doen dat me opgedragen zou gaan worden en aan het eind van de maand betaald te krijgen voor de inspannig’. Misschien dat ik daarom ook wel direct een mediabureau in de arm nam die voor mij de zakelijke kant op zich zou nemen. Zo kon ik me focussen op het schrijven en artikelen die aangevraagd werden, leverde ik vervolgens aan. Waar ik dan aan het eind van de maand een overzicht van kreeg en het geld niet veel later op mijn rekening zag verschijnen.

Iedere dag aan het werk

Inmiddels is de situatie iets anders en doe ik nu alles zelf, van schrijven van artikelen tot aan het regelen van de samenwerkingen. In het begin werkte ik meer dan 40 uur per week omdat ik voor de rest niks om handen had; momenteel werk ik een stuk minder omdat ik twee kinderen in de rondte heb lopen. Maar van dat patroon van iedere dag werken kom ik maar lastig af. Iedere dag staat de computer aan en iedere dag wordt er minimaal drie uur gewerkt. Op maandag en dinsdag, de dagen dat de kinderen op school zitten, natuurlijk een stuk meer, maar op dagen dat Maddox in de rondte loop kan ik het ook niet laten om een paar uur achter de computer te kruipen. Een artikel schrijven, mails beantwoorden, samenwerkingen zoeken of alleen maar wat rond surfen om op zoek te gaan naar ideeën. Nee, ik werk geen 40 uur meer en alles bij elkaar kan ik alsnog spreken van een luxepositie, maar een dag helemaal niks doen lukt me niet en dan voel ik me al gauw onrustig worden. Zelfs van de ‘mamadag’ die ik graag op woensdag wilde is niks meer over. Ik werk als Maddox gaat spelen, werk als Skyler na school op de Nintendo wil en kan bijvoorbeeld niet de rust vinden om dan de computer uit te laten. Wel als het gaat om iets leuks met hen doen, maar dus niet in rustige thuissituaties waarin de jongens zichzelf weten te vermaken. Je zal me overdag ook nooit met een boek op de bank zien zitten. Of overdag op de bank zien Netflixen. Of in de tuin zien zitten. Op doordeweekse dagen wordt er gewerkt, ben ik met de kinderen op pad en als de kinderen thuis zichzelf aan het entertainen zijn, zet ik toch de computer weer aan om iets voor Mommyhood te doen. Je ziet het niet altijd in mijn fotodagboeken omdat foto’s van de computer nu eenmaal niet zo spannend zijn, maar feit is dat de iMac meer uren draait dan ik eigenlijk zou willen met de kinderen thuis.

Een playdate wordt een barbecue

Afgelopen week waren er twee dagen, de woensdag en de donderdag, waarop ik niet achter de computer zat en helemaal niks voor mijn werk deed. Oké, op wat mail beantwoorden op mijn telefoon na, dan. Woensdagochtend hadden we een playdate bij Anke en Raymond ging gezellig mee omdat ‘ie vrij was. Omdat we zo gezellig zaten, besloten we te blijven lunchen. Raymond haalde Skyler op van school en reed weer terug naar Anke waar we met zijn allen een broodje aten. Toen Anke’s vriend thuis kwam van zijn werk, was het zo mooi weer dat de mannen gingen varen. Maddox ging ook mee en dus besloot ik bij Anke te blijven zitten, heerlijk relaxt in de tuin. Omdat de mannen vervolgens rond 17.30 uur terug kwamen, staken we de barbecue aan om met zijn allen te eten in het avondzonnetje. Als de dag was verlopen zoals ik voor ogen had, waren we na de lunch terug naar huis gegaan en was ik ’s middags artikelen gaan schrijven. Of misschien was ik wel doelloos een uur achter de computer gaan zitten omdat ik even niet wist wat te schrijven. Nu hadden we een onwijs gezellige dag achter de rug en voelde ik me heel rustig en relaxt.

Stranddag terwijl mijn kind op de crèche was

Donderdag had ik samen met Anke een stranddag staan. Dit hadden we de week ervoor al gepland en dus had ik er rekening mee gehouden. Maar dus niet helemaal, omdat ik de woensdag ervoor wat zou gaan werken. De donderdag was tevens de dag dat Maddox extra naar het kinderdagverblijf ging. Omdat we eerdaags op zomervakantie gaan, hebben we een aantal ruildagen die ik een maand voor en een maand na de vakantie mag inplannen. Officieel zou het dus een werkdag worden om sprongen te maken voor de vakantie; het werd een ultieme chilldag bij strandtent Aloha. Ik had het hier met Anke over dat dit voor mij bijzonder is, dat ik twee dagen op rij niet werk. Op doordeweekse dagen dan. In het weekend en tijdens een vakantie heb ik er voor de rest geen moeite mee. Ze vroeg of ik me schuldig voelde omdat Maddox naar de crèche was en ik iets voor mezelf deed. Dat was het ook niet helemaal want ik ga gerust op een maandag of dinsdag een rondje winkelcentrum doen terwijl het een werkdag is. Het komt gewoon puur door het beeld dat ik in mijn hoofd heb dat ik op doordeweekse dagen ‘moet’ werken. Want ja, bij een ‘normale baan’ had ik dat ook moeten doen. Daar komt ook mijn drang vandaan om vooruit te moeten schrijven voor de vakantie. Want ja, dat wordt nu eenmaal van me verwacht, dat er iedere dag content online verschijnt. Bij een ‘normale baan’ zou ik ook dingen moeten afronden alvorens ik op vakantie zou kunnen. Maar is dat eigenlijk wel zo? Wordt dat verwacht of verwacht ik dat van mezelf? Ik weet wel bijna zeker dat laatste.

Hoge lat voor mezelf

Het slaat natuurlijk helemaal nergens op deze denkwijze. Ik ben ondernemer en kan zelf mijn uren inplannen. En ja, de afgelopen twee dagen heb ik niet gewerkt en dat betekent dat er even niks online stond vanmorgen om 06.00 uur. Maar ik werk nu weer een uurtje extra omdat mijn moeder er niet is en kan zo alles weer rechttrekken. Of ik pak de laptop ’s avonds een uurtje. Of in het weekend. Niemand die mij vertelt wanneer ik aan het werk moet of wanneer ik wat online moet zetten. Natuurlijk is het fijn voor jullie dat je weet wanneer je iets kunt verwachten en zijn jullie als bezoekers toch wel ergens voor mij zoals een baas dat zou zijn; je verwacht iets en dankzij jullie kan ik doen wat ik nu doe. Maar geen man overboord en geen ‘waar blijft het artikel?!’ als er een dag niks online staat. Dat zijn dingen die ik mezelf heb opgelegd en waar ik zelf naar moet presteren. Normaal helemaal prima, maar soms lukt het niet met de kinderen of besluit ik met 30 graden dus naar een strand te vertrekken voor een dag met een vriendin. Moet kunnen, maar een rustig gevoel heb ik niet. Jammer, maar dat is echt iets wat ik na al die jaren nog steeds moet leren. Misschien wel omdat ik niet wil dat mensen denken dat ik geld verdien met niks doen, dat het me aan komt waaien, dat bloggers het allemaal lekker makkelijk hebben en met een paar uur werken per week een volledig salaris verdienen. Misschien ook wel omdat ik in de flow wil blijven, omdat ik nu eenmaal vind dat ik moet werken voor mijn geld en daar voldoende uren tegenover moet hebben staan. Maar dat slaat ook weer nergens op, aangezien ik soms een maand amper inkomen heb en dan evengoed al die uren probeer te draaien. Ik weet niet, maar ik kom er maar moeilijk van los. En dat terwijl de afgelopen dagen me onwijs goed hebben gedaan en ik echt een stuk rustiger ben geworden. Meer ontspannen. Echt genoten.

Perfect ondernemerschap

Desalniettemin heb ik onwijs genoten van de afgelopen twee zonnige dagen. De woensdag met de mannen en kinderen; de donderdag alleen met Anke en baby Norah, een heuse meidendate zonder dat we echt op moesten letten en achter wilde jongens aan moesten rennen. Zitten, koffie drinken, babyknuffelen, lunchen, mensen kijken, genieten van de zon en zelfs een boek lezen. Dát zou ik vaker moeten doen. En dan klik ik nu op publiceren zodat ik tóch nog een artikel vandaag online heb staan. Zal vast met mijn perfectionisme te maken hebben. Nu nog dat perfect ondernemerschap zodat ik het in mijn voordeel kan gebruiken. Voor zolang deze luxepositie nog duurt is het natuurlijk zonde om daar niks mee te doen…