Throwback: de uitgerekende datum

Een jaar geleden was mijn uitgerekende datum. Terwijl ik al weken aan het wachten was tot Maddox zich zou aankondigen, besloot hij dat de uitgerekende datum van 19 april voor hem niet goed voelde. Omdat Skyler vier weken te vroeg geboren werd en ik er heilig van overtuigd was dat dit met Maddox ook weer zou gebeuren, voelden die laatste weken voor zowel mij als mijn omgeving een beetje gek. Niet alleen lette ik op ieder krampje en durfde ik nog vrij weinig de deur uit; ook mijn moeder stond al weken stand-by, Raymond durfde niet zo heel ver meer weg voor afspraken en ik kreeg regelmatig berichtjes van mensen of er echt nog geen baby was.

Mijn verloskundige had me nog gewaarschuwd; ga er maar niet vanuit dat baby twee ook eerder komt. Omdat mijn eerste bevalling begon met gebroken vliezen en zonder weeën, was de kans op een herhaling heel erg klein. Toch was het iets waar ze me niet van af konden brengen. Ik zou eerder bevallen, geen twijfel over mogelijk. Maar net als dat ik het fout had met het geslacht -ik was er heilig van overtuigd dat ik dit keer een meisje zou krijgen- had ik het ook heel erg bij het verkeerde eind met de uitgerekende datum. Mijn gevoel zei 1 april; Maddox zelf lachte van binnen en vond het een grote grap. Uiteindelijk kwam hij op 26 april, met 41 weken en een helpende hand, ter wereld.

Zelf heb ik om die helpende hand gevraagd. Ik was dan wel heel trots en fijn zwanger; bij week 39 had ik wel zoiets van ‘baby, kom nu maar gewoon!’ Toen me werd gevraagd bij week 40 wat ik wilde, heb ik in overleg met de verloskundige gewacht tot 40 weken en 6 dagen. Toen er ook met dat termijn niks gebeurd was mocht ik zelf kiezen wat we zouden doen; of ik zou gestript worden, of ik zou het nog een paar dagen aankijken. Ik wil niet zeggen dat ik er spijt van heb maar als ik er nu aan terug denk, denk ik dat ik best nog een paar dagen had kunnen wachten. Ik had drie centimeter ontsluiting, werd ’s ochtends gestript, ’s avonds had ik onregelmatige weeën en toen mijn vliezen gebroken werden, kwam Maddox binnen nog geen uur ter wereld. Wat zou er gebeurd zijn als ik gewacht had? Zou Maddox dan evengoed zelf zijn gekomen een paar dagen later of zou ik ingeleid worden? Je weet het natuurlijk nooit maar ik denk nu dat Maddox gewoon nog een paar dagen extra nodig heeft gehad om te groeien en te ontwikkelen.

Mijn zwangerschap was, ondanks de misselijkheid, een zwangerschap voor in de boekjes. Ik heb er onwijs van genoten en ook al duurde het voor mijn gevoel ontiegelijk lang die laatste weken, vond ik het ook leuk om die echt hoogzwangere weken mee te maken. Al die beginnende krampjes, de heel dikke buik, de mensen om je heen die nieuwsgierig zijn en zelfs het wachten. Ik vond mijn buik prachtig, werd met de dag nieuwsgieriger en het is natuurlijk voor ieder kindje beter om in ieder geval na week 37 geboren te worden. Het moment dat ik in week 38 in het Amsterdamse Bos nog buikfoto’s stond te maken en ik met ruim 40 weken hijgend de trap op liep bij Skylers crèche om hem zelf nog weg te kunnen brengen blijven me voorgoed bij. Ik voelde me moe, heel erg zwanger maar ook echt heel erg top. Achteraf had ik me niet zo moeten focussen op die weken en het lange wachten. Maar ik kan ook oprecht met overtuiging zeggen dat ik zelfs met 40 weken en 6 dagen nog genoot van het zwanger zijn. En dat is iets wat ik heel graag wilde. Omdat ik zwanger zijn fantastisch vind en omdat ik zeker wist dat het de laatste keer zou zijn. Ik heb me aan die belofte aan mezelf gehouden.

Ik herinner me nog goed de nacht voor de bevalling. Skyler kon niet slapen en kroop naast me in bed. Hij lag heel dicht tegen me aan, legde zijn hand op mijn buik en is uiteindelijk in slaap gevallen. Het leek wel alsof hij aanvoelde dat het de laatste nacht zonder baby zou zijn. Die volgende ochtend werd ik namelijk gestript en die nacht die daarop volgde beviel ik van zijn broertje. Magisch, als ik eraan terugdenk.

Die uitgerekende datum. Het is zo gek, maar 19 april blijft erg in mijn hoofd hangen. Sterker nog: ik moet echt steeds even nadenken als ik Maddox’ geboortedatum ergens moet noemen. 26 april, en geen 19 april. Een jaar geleden was de uitgerekende datum maar hij besliste dat het zijn tijd nog niet was. En dat is, vooral achteraf, helemaal prima geweest. Hij heeft me vijf extra weken zwangerschap gegeven, en daar ben ik hem heel erg dankbaar voor.

Nog een weekje, kleine man!