Momenteel ben ik alweer bijna vijf jaar moeder en ik ben gewend aan het gevoel om bijna altijd iemand bij me te hebben. Niet altijd even fijn omdat ik de behoefte heb om veel alleen te zijn, maar we vinden hier steeds meer een balans in. Toch is het gek om opeens alleen op pad te zijn, bijvoorbeeld op de schooldagen van de kinderen of in het weekend als de kinderen bij Raymond blijven en ik even de deur uit ga. Regelmatig kijk ik achterom of krijg ik even een hartverzakking; ‘ben ik mijn kind vergeten?! Waar is ‘ie?!’ O nee, ik was hier alleen.
Afgelopen maandag nog. Ik had heerlijk gewerkt en ging daarna een rondje langs wat winkels. Bij Costes struinde ik langs de rekken, ik paste iets, het viel niet in de smaak en ik hing het weer terug. Net toen ik de winkel uit wilde lopen kreeg ik dat welbekende gevoel; ‘o boy, waar is mijn kind?’ Dat gevoel duurt gelukkig maar twee seconden, om me vervolgens te beseffen dat ze op school zitten. Wel flitst het nog even door mijn hoofd; is het echt maandag? Is het echt een schooldag? Ik kijk zelfs nog even of ik echt geen verdwaald kind zie staan. De warmte lijkt me af en toe naar mijn hoofd gestegen en in combinatie met de slapeloze nachten ziet het eruit alsof ik gek geworden ben. Maar een blik op mijn telefoon vertelt me echt dat het maandag is en dat ik niks vergeten ben. Behalve mijn verstand.
Als ik Google in de hoop dezelfde gekkies te treffen, vind ik alleen maar verhalen van ouders die écht eens hun kind zijn vergeten. In de auto, in de supermarkt, tijdens het instappen in het vliegtuig. Het zijn ouders die er –gelukkig- binnen een paar minuten achter kwamen dat ze toch echt een kind (of twee) onder hun hoede hebben, want Home Alone-taferelen wil je gewoon niet. Het is me weleens gebeurd dat ik lekker aan het werk was, de tijd compleet vergeten was en om 15:30 uur dacht ‘moest ik niet een kind van school halen?’ Gelukkig vindt mijn kind het helemaal de bom om een paar minuten bij de juf te mogen wachten als een ouder er nog niet is en is het slechts drie minuten naar school. Maar toch, dat schuldgevoel is intens. Ik kan me er totaal geen voorstelling bij maken hoe het is om écht je kind ergens te vergeten en hoe je je na afloop moet voelen.
Anyway: ik ben dus nog nooit echt ergens (een van) de kinderen vergeten maar in mijn gedachte is het al tientallen keren voorgekomen. In de supermarkt terwijl Skyler gewoon achter de computer een puzzeltje zit te maken terwijl ik de kar vol laad, in het winkelcentrum terwijl de kinderen gewoon thuis zijn en zelfs gisteren bij het zwembadje, dat ik het opeens een beetje benauwd kreeg omdat ik Skyler nergens kon vinden. Bleek ‘ie gewoon een paar dagen bij opa en oma te logeren.
Gek hoor, dat moederschap. Het doet rare dingen met je.
Herkenbaar! Vooral dat ik soms even twee keer moet nadenken of het bijvoorbeeld wel maandag is en ik niet al eerder op school had moeten zijn.
Heel herkenbaar! Of dat ik in de autostoelen kijk of dat zeker de kinderen er niet inzitten of juist wel. Moet je nagaan hoe ik me gedraag als mijn kinderen wel bij me zijn. Dan kijk ik 386 keer om me heen haha. Ik ben ooit mijn zoontje ‘kwijt’ geraakt bij de kassa, zelfs 2 keer. Echt beschamend. Ene keer zat hij bij een andere kassa en de andere keren op zo’n draaimolen. Was maar een halve seconde, maar ik geloof dat ik in die minuut 10 jaar ouder ben geworden.
Haha herkenbaar! Heb ik ook wel eens dus nog worries
Ik zat wel een keer al op de autoweg toen ik achterom keek en meneer rustig in de autostoel zat. Vergeten bij de oppas af te zetten op weg naar werk Dus vind van mezelf dat ik ook nog wel goed bezig ben
hahah lekker ding en ja herken het wel en gelukkig nooit meegemaakt!!
Zo hoor ik standaard Mels “mama” roepen als ik alleen ben, maar dan is hij er niet. Zit gewoon in mijn hoofd. Maar dan wel zoeken waar hij is…