Oogkleppen voor betweters

Opvoedadvies; ik heb regelmatig verteld hoe vervelend ik dat vind. De meeste opmerkingen komen tijdens je zwangerschap al en zodra je kindje is geboren, kun je je helemaal gaan bergen. Er zijn een paar mensen waarvan ik advies aanneem en waar ik graag naar luister of vragen aan stel, maar van wildvreemden, volgers of iemand anders dan een vriendin of moeder, kan ik vrij weinig opmerkingen waarderen. Het is ook totaal niet nodig. Naast het feit dat iedereen andere visies heeft wat betreft opvoeden, zijn ook alle kinderen én ouders anders. Een opvoeding is zo enorm persoonlijk, dat niemand het recht heeft om zich met een ander te bemoeien. Of je nu net als ik ontzettend veel deelt over jouw manier of als je gewoon op straat loopt en niemand weet wie je bent. Echter lijkt het advies geven na twee jaar een beetje te stoppen. Hang in there, newborn moms!

Zodra je net moeder bent geworden en met een pasgeboren baby op schoot zit, is alles nieuw. Als ik voor mezelf spreek, kan ik wel zeggen dat ik hartstikke onzeker was. Hoe moest ik alles doen? Hoe deed ik het juiste? Wat wilde mijn kind? Hoe moet dat, moeder zijn? Het is niet zo gek dat die onzekerheid boven tafel komt, vooral als het om je eerste kindje gaat. Dat mensen juist op zulke momenten advies gaan geven, is gewoon vervelend. Je gaat je er namelijk nog meer onzeker door voelen. Het lijkt wel alsof alle adviesgevers een radar hebben voor al deze onzekere vrouwen en maar al te graag hun visie door jouw strot heen willen duwen. Je bent prikkelbaar en doordat je twijfelt aan alles, kan het advies als iets vervelends worden ervaren. Want hé, je wordt er alleen maar meer onzeker van.

Maar er is hoop. Zodra je kindje ouder wordt, jij gewoon lekker jouw ding doet en je als moeder groeit en sterker in je schoenen komt te staan, lijken de betweters af te druipen. Of anders gezegd: je krijgt er oogkleppen voor. Je hebt een duidelijk doel in jouw leven en weet precies hoe je jouw kindje wil opvoeden, dus de rest doet er niet toe. Natuurlijk zijn er nog genoeg mensen die nét even die ene opmerking weten te maken waardoor jij aan jezelf gaat twijfelen, maar die momenten duren niet zo lang meer. Jij bent namelijk de moeder die haar kindje dusdanig goed kent, dat jij voelt dat jouw keuzes de beste zijn. En heel eerlijk: na twee jaar is het nieuwe er voor de buitenwereld wel vanaf. Dan krijg je geen opmerkingen meer over het slaap- of eetgedrag, maar komt alleen nog maar de vraag: ‘zeg, wanneer komt die tweede?’ Waarschijnlijk zodat ze weer wat nieuws te vertellen hebben over hun opvoedideeën die veel beter zijn dan de jouwe.

Toen ik op Instagram vroeg naar ideetjes voor onderwerpen om over te schrijven, las ik dat iemand wilde weten hoe ik omging met opvoedadvies van anderen. Ik moet bekennen dat ik dit de eerste periode verdomd moeilijk vond. Net als veel andere kersverse moeders zat ik ook in die onzekere periode en vroeg ik me bij alles af of ik het goed deed en of moeder B het niet allemaal veel beter aanpakte. Ik kon er echt wel een tijd mee bezig zijn, voordat ik het advies van de ander los kon laten. Later is dat allemaal veel beter gegaan. Ik stond meer achter mijn keuzes, wist goed wat ik deed en zag dat mijn kind goed opgroeide. Als je daar vertrouwen in krijgt en gelooft in je eigen keuzes, kan het opvoedadvies van anderen zo over je schouder naar achteren gegooid worden.Je doet wat voor jou goed voelt en dat is het aller belangrijkste. Voor jou, jouw kind en jullie als gezin.

Nu is er wel een verschil tussen ‘goedbedoelde adviezen’ en tips & vragen. Ik vind sommige dingen namelijk wel echt interessant om over na te denken of om dat weer aan anderen te vragen. Zoals dat laatst iemand op een artikel reageerde en me vroeg of Skyler niet een beetje te oud was voor een buggy. Ik vind zelf helemaal van niet en heb Skyler meer wel dan niet in de wagen, maar toch was ik nieuwsgierig naar andere moeders. Ik plaatste een oproep op Instagram en was benieuwd naar de reacties. De laatste ‘opmerking’ die ik kreeg was toen ik Skyler met een bakje cheese dippers op de kiek zette en vertelde dat dat zijn favoriet is. Ik kreeg toen de opmerking dat ik ook soepstengels kon kopen met Slankie smeerkaas. Dat dat net even gezonder is. Ik lees dat, denk bij mezelf ‘dat doe ik ook heel vaak’ en laat het los. Mensen zien maar een deel en baseren daar hun opmerkingen op. Het is maar net in welke situatie ze je treffen. Dit zie ik echter meer als tips dan als vervelende opmerkingen.

Vragen en opmerkingen blijven altijd, maar ik kan wel zeggen dat de meesten afdruipen en dat je er als moeder zijnde veel minder mee bezig bent. Het wordt ook gewoon milder. Die opmerking over cheese dippers valt in het niet (en is ook helemaal niet vervelend), in tegenstelling tot de opmerking dat ik borstvoeding had moeten blijven geven en dat het belachelijk is dat ik potjes gaf. Onderwerpen als slapen en flesvoeding liggen nu eenmaal net even gevoeliger en zijn vaak verse keuzes die misschien nog een beetje als vervelend kunnen worden ervaren. Als ik nu schrijf over het slapen van Skyler krijg ik vaker tips te horen dan betweterige opmerkingen die ik in het eerste jaar kreeg. En naast dit alles zijn er natuurlijk ook nog de negatievelingen die maar al te graag zeuren om het zeuren. Dat is misschien nog wel het meest vervelend als je op je roze wolk zit en alleen maar dingen goed wil doen. Maar ook dat gaat over. Na twee jaar zijn de meeste betweters wel verdwenen. En behalve jouw zekerheid, zijn ook die oogkleppen gegroeid.