Na de geboorte van Maddox zat ik op een gigantische roze -blauwe- wolk. De bevalling verliep vlekkeloos, ik herstelde enorm goed en voelde me on top of the world. Ik spendeerde lekker veel tijd in bed, knuffelde veel met de pasgeboren baby en doordat Raymond Skyler veel onder zijn hoede nam, hoefde ik ook niets anders te doen dan me over te geven aan de kraamtijd en te plakken met een baby op mijn borst. Veel moeders die graag een tweede kind willen vragen zich vaak af of ze wel net zoveel van hun tweede baby kunnen houden. Is de liefde niet nu al zo groot dat het onmogelijk is om net zoveel te voelen voor een nieuw kind in het gezin? Ik ben daar eigenlijk geen seconde bang voor geweest, maar er overviel me wel een andere gedachte in de kraamweek; ‘houd ik niet nu meer van mijn baby dan van mijn oudste?!’
Houd ik nu meer van de baby?!
In de kraamweek was ik dus ontzettend veel met de baby samen. Skylers kinderdagverblijf liep gewoon door en dus was hij twee dagen lekker spelen met andere kinderen. Op de overige dagen was Raymond thuis om Skyler op te vangen zodat ik me kon concentreren op Maddox, de borstvoeding en gewoon het kramen. Natuurlijk zag ik Skyler door de dag heen en het werd zelfs een traditie om iedere ochtend te genieten van een ontbijt op bed samen terwijl de baby sliep. We knuffelden veel, keken filmpjes en we speelden echt wel samen. Maar doordat ik zo met de baby bezig was, ik hem maar moeilijk uit handen kon geven en ik enorm genoot van het zorgen en van het hebben van weer zo’n kleintje, bekroop me opeens dat gevoel. Wat nu als ik mijn baby veel leuker vind?
In de kraamtijd gezogen
Ik had veel liever de jongste om me heen die eerste weken. Ik was weer zo’n moeder Gans die haar pasgeboren kroost wilde beschermen tegen de boze buitenwereld. Ik wilde hem ’s ochtends in de draagzak stoppen en er liever niet meer uit halen. Ik wilde hem niet afstaan aan iemand anders die hem even vast wilde houden en vond het ergens vreselijk dat ik na een maand drie avonden naar concerten van Anouk ging waardoor ‘ie alleen met Raymond was. Wat nu als ‘ie me nodig zou hebben? Soms vond ik mijn oudste zelfs even teveel en zat ik zo erg in mijn kraamtijd gezogen, dat ik maar moeilijk de buitenwereld -iedereen anders dan de baby- wilde toelaten. Toen ik de gedachten over ‘het houden van’ kreeg had ik wel even een knoop in mijn maag. Zal dat écht zo zijn? Vind ik mijn baby leuker dan ons eerste kind? Ik had mezelf ook zo opgelegd dat ik iedere minuut wilde genieten van Maddox, dat ik er voor mijn gevoel niks anders bij kon (en wilde) hebben. Dit was de laatste keer, dus genieten zou ik!
Gelijkheid
Het genieten is gelukt. Ik heb intens genoten van de kraamweek en van de weken daarna. Ik heb veel meer contact gehad met Maddox in die tijd dan met Skyler tijdens zijn kraamweek. Daar wilde ik alles snel, snel, snel. Ik wilde weer aan het werk, ik moest dingen oppakken en Skyler kon prima vertoeven in de kinderwagen naast me. Bij Maddox is dat dus zeker anders geweest, en is het misschien wel iets teveel omgeslagen. Iets teveel bij me, iets teveel hem vast willen houden, iets teveel bewust willen genieten. Iedere ochtend dacht ik weer: ‘mijn baby is weer een dag ouder en dat wil ik helemaal niet!’ Ik kon wel huilen toen dat besef kwam en dat ik na een maand een foto postte met als ondertitel ‘alweer een maand oud’. Maar gelukkig ebde het gevoel ‘ik hou meer van mijn baby dan van mijn oudere zoontje’ na een tijdje weg. Naarmate het gewone leven weer om de hoek kwam kijken en het allemaal weer een beetje normaler begon te voelen, merkte ik dat dat nare gevoel naar de achtergrond verdween. En opeens was het weer recht getrokken en was er geen sprake meer van meer of minder. Er was meer sprake van gelijkheid en van evenveel liefde voor beide kinderen.
Aandacht
Dat houden van heb ik in die tijd misschien ook een beetje verward met mijn aandacht verdelen. Natuurlijk vraagt een newborn ontzettend veel aandacht, helemaal als je ook nog druk aan het herstellen bent en eventueel borstvoeding geeft. Natuurlijk kan een ouder kind zich beter even alleen vermaken terwijl jij bezig bent. Dat Raymond thuis was en extra veel leuke dingen deed met Skyler was natuurlijk gewoon heel erg fijn. Heb ik Skyler in die tijd tekort gedaan? Inmiddels kan ik zeggen ‘nee’, maar dat heeft wel eventjes geduurd om tot dit besef te komen. Nog steeds vind ik het af en toe lastig om die balans te vinden. Maddox heeft de afgelopen maanden veel zorg nodig gehad en ik was veel met hem bezig. Skyler daarentegen is wat ouder, redt zichzelf veel meer en vraagt ook niet zoveel aandacht. Voor mij is dit iedere dag schakelen, bijstellen indien nodig en alles goed in de gaten houden. Ik ben sneller geneigd om naar Maddox te trekken omdat ‘ie wat kleiner is en letterlijk en figuurlijk meer aandacht vraagt. Ik bén natuurlijk ook vaker met Maddox omdat Skyler op school zit. Gelukkig claimt Skyler ook zeker zijn ruimte en tijd met mij. Maar gelukkig gaat dat om aandacht en niet om houden van. Gelukkig kan ik nu beter relativeren en weet ik dat het niets te maken had met het ene kind leuker vinden dan het ander; ik zat simpelweg (iets teveel) in de babybubbel en dat vraagt nu eenmaal aandacht. Ik kan in ieder geval beamen; je kunt inderdaad net zoveel van je tweede als van je eerste kind houden. En dat merk je na de bevalling snel genoeg.
Ik heb dit verhaal ook, maar dan andersom! Met mijn eerst heb ik juist enorm genoten, geknuffeld en alles. Maar bij de tweede had ik er minder tijd voor. Mijn oudste lijkt qua karakter heel veel op mij, ik weet bijna altijd hoe hij zich voelt en hoe hij ergens op gaat reageren. Mijn jongste trekt heel veel naar haar vader en is iets moeilijker te pijlen. Ik was eerst ook altijd bang minder van haar te houden, gelukkig weet ik nu dat dit niet zo is. Maar dat ik haar gewoon nog echt moet leren kennen, plus het feit dat ze gewoon een papa’s kindje ie..
wederom weer herkenbaar en ik houd van ze allebei evenveel maar ik heb met Ras, de jongste meer dan met de oudste. Nio is ook meer papas kindje en ras mamas kindje
Dit is een heel fijn artikel, voor mij ook herkenbaar en niemand “waarschuwt” je hier voor.
Ik ben thuisblijfmama, en heb met mijn oudste het 1ste levensjaar uuuuren intens geknuffeld en gespeeld. Van elke minuut genoten, wij 2 alleen.
En dan als mijn tweede zoontje er was, voelde ik mij schuldig tegenover de oudste dat hij nu veel alleen moest spelen en de baby altijd op zijn vermoeide mama haar schoot zat.
En omgekeerd voelde ik mij schuldig en verdrietig voor ons kleinste, dat ik geen uren kon knuffelen en in de zetel slapen met hem. Want er was deze keer nog een kindje dat aandacht en liefde wou, en er moest gekookt worden voor hem. We konden niet op pizza en afhaal een paar weken leven.
Typisch moeders dat schuldgevoel om alles…
Mijn 2 zoontjes ( 2 jaar en 6 maand) lachen veel naar elkaar en spelen al wat samen. Ik zie ze allebei even graag en besef nu dat het gewoon anders is die kraamperiode, maar daarom niet slechter of beter. Ze hebben elkaar ook :).
Maar dat knagende gevoel dat ze te snel groeien, en vooral een 2de. Ja zeer herkenbaar.
Ik geniet erg van mijn mannetjes, het is mooi om ze te zien opgroeien. Hun geluk is mijn geluk.
Bedankt voor dit artikel.
Ooh volledig herkenbaar, ik zou bijna zeggen ‘iedere keer weer’. Wij hebben vier kinderen waarvan de oudste nu 9 en de jongste 3 maanden. Elke keer als er een baby bijkomt komt dat oergevoel van ‘mijn baby willen beschermen, iedereen afblijven!’ weer boven en is de aandacht verdelen opnieuw een uitdaging. Genoeg kraamtranen om gelaten en nu nog krijg ik een knoop in m’n maag als ik eraan denk of ik iedereen wel genoeg en ‘evenveel’ aandacht geef. Terwijl dat rationeel gezien volgens mij ondergeschikt is aan hoe de kinderen zich voelen en gedragen. Onze oudste geniet enorm van samen de stad in en is na één zo’n middagje opgeladen voor de komende vier weken. Terwijl onze peuter het nodig heeft om elk half uur even samen een momentje te pakken. Ik vraag ze regelmatig of ze vinden dat we genoeg tijd hebben en dingen samen doen en of ze ‘gelukkig’ zijn. Zolang ze dat nog beamen en onze baby de allerliefste en schattigste vinden blijf ik nog even hangen in mijn babybubbel!
En sorry voor het lange verhaal. Super herkenbaar en fijn artikel in elk geval!
Hahaha ik zal dit nooit meer vergeten; de hele zwangerschap bang dat ik niet zo van mijn tweede kon houden. En na twee weken riep ik huilend tegen mijn man ‘maar wat als ik nou meer van mijn baby hou?!’ Later leerde ik dat dit hormonen zijn, soms extra versterkt door borstvoeding. Je lichaam is zo ingesteld op het voeden en beschermen van je baby! Uiteindelijk kwam het goed maar achteraf moesten we wel eens lachen om mijn paniek :’)