Zondag was het zover: de meet en greet met Anouk in Groningen. Ik wist al vijf maanden dat dit laatste festival, dat tevens mijn 60e (!) optreden van Anouk was, een hele speciale zou worden. Dat we de foto die ik 11 jaar geleden met haar heb gemaakt tijdens de ontmoeting in Hilversum, zouden vernieuwen. En dat het speciaal werd, dat is een ding dat zeker is.
Groningen
Om 12.00 uur reden we richting Groningen, naar festival Hullabaloo in het Stadspark. Voor ons een aardige roadtrip, aangezien het ruim 2 uur rijden is. Mensen verklaren me wel eens voor gek, dat ik zo ver wil gaan voor een optreden, terwijl haar shows de hele zomer dezelfde setlist hebben. Maar I don’t care. Anouk wordt volgend jaar 50, ze treedt niet zo vaak op, ik weet niet wanneer ze gaat stoppen en aangezien ik van niets gelukkiger word dan van dit, heb ik besloten om maar gewoon naar elk optreden te gaan en daar al mijn geld aan te spenderen, haha. Of het dus Paaspop in Schijndel is of iets in Friesland of Groningen; ik ben erbij. Tot nu toe lukt het me altijd om iemand te vinden om aan te sluiten, maar als dat niet (meer) gebeurt, ga ik gewoon alleen, haha.
Bloednerveus
Om 14.30 uur liepen Raymond het festivalterrein op en kon het wachten beginnen. Ik was bloédnerveus. Terwijl Raymond heel chill was en vooral een beetje moest lachen om mijn gedrag (maar er ook wel weer bekend mee is, lol), was ik ontzettend onrustig. Lopen, zitten, artiesten kijken, eten, weer lopen, weer zitten, een photobooth in, weer zitten, weer een rondje lopen. Ik hiéld het niet meer. Uiteindelijk belde de fotograaf van Anouk en legde ze me uit waar ik naartoe moest. Ondanks dat dat nog een half uur voor tijd was, zijn we er toch maar vast naartoe gelopen. Want ja, je kan maar beter op tijd zijn.
Backstage
Toen we haar zagen, kregen we onze backstage bandjes om. Ik was zo blij dat het gelukt was om Raymond ook mee te krijgen, want dat maakte me enigszins nog een beetje rustig. Zonder hem was ik hoogstwaarschijnlijk tegen de vlakte gegaan, haha. Nee, dat is misschien overdreven, maar ik vond het heel fijn om dit moment met hem te kunnen delen. In Hilversum was ik helemaal alleen, en dat voelt toch anders. We werden meegenomen naar achteren, ik keek nog even naar de band die ik zag zitten en we liepen helemaal naar achteren. Nog een beetje in gedachten stopten we. ‘O jee, daar is ze al’, was mijn eerste, mompelende reactie, meer tegen mezelf dan tegen anderen.
‘Long time!’
‘Heyyy, long time!’ riep ze naar me. Ze pakte me vast en gaf me een knuffel: ‘Jij lijkt wel steeds kleiner te worden! In mijn gedachten was je toch iets groter?’ grapte ze. Het ijs was gebroken. ‘Hoe gaat het? Zenuwachtig? Hoezo? We hebben dit toch al eerder gedaan!’ Ze gaf Raymond een hand en stelde zich voor: ‘Hoi, ik ben Anouk!’ Zo grappig, maar wel ontzettend lief. Ik vertelde haar nog even dat zijn aquarium plaats heeft gemaakt voor een Anouk-hoek in de woonkamer en dat hij getrouwd is op haar muziek. Iets wat ze uiteraard allang wist.
Omdat de ontmoeting voor het optreden was en ze zich nog moest voorbereiden, hadden we geen tijd voor een lang gesprek en moesten we zorgen dat het binnen 10 minuten gebeurd was. ‘Waar wil je me hebben? Voor een witte muur, een blauwe muur? Jij mag het zeggen, jij hangt de foto aan de muur!’ Uiteindelijk kozen we voor de blauwe muur, omdat dat er heel fris en mooi uitzag. ‘Heb je nog een goede kant of een slechte kant?’ vroeg ik. Vrouwen onder elkaar, toch? ‘Ik heb alleen maar slechte kanten’, grapte ze.
Foto’s
De fotograaf maakte een paar foto’s en ondertussen bleef Anouk grappen. ‘In mijn gedachten was je echt niet zo klein!’ Blijkbaar maakte mijn lengte nogal indruk, haha. ‘We worden ouder hè, en kleiner.’ ‘Ik word bijna 40!’ ‘Ja, en ik 50!’ Het was zo fijn allemaal. Toen de fotograaf klaar was, mocht ik nog een paar selfies maken. Dat wilde ik graag. Ik wilde zo graag dat dé foto perfect zou worden. Ik ging vorige week naar de kapper, heb wel tien outfits in gedachten gehad, was de hele dag met van alles bezig. De selfie zou voor mij de druk er een beetje afhalen. Ik kan mezelf dan zo gek maken door het perfectionisme. Ik heb ook in gedachten dat Anouk met dit soort dingen niet makkelijk is. Dat dit uitzonderlijk is en dat veel mensen zouden wíllen dat ze ooit eens één keer deze kans zouden krijgen. Dat dit voor mij al de tweede echte ontmoeting is, en ik ook al de kans heb gehad op meerdere foto’s, is echt heel bijzonder. Dat waardeer ik, en dat blijf ik ook steeds benoemen als ik haar mag zien. De selfies zijn ook leuk en de backstage beelden van Raymond heel waardevol. Gelukkig zijn het allemaal live foto’s, waardoor ik er korte filmpjes van kon maken. Die zijn me ontzettend dierbaar. Zo, zo, zo fijn. Het voelde echt als een droom. Toen het klaar was, was het tijd om afscheid te nemen. Ik vertelde haar dat ik snel naar voren ging om een plekje vooraan te bemachtigen. Ze glunderde. We zagen een lieve, enthousiaste en relaxte Anouk. Zelfs Raymond was onder de indruk. Het was Anouk op haar best. En dat ze zo’n comfi outfit aan had met hoge sokken in sandalen, maakte het helemaal Anouk. Ik stond er in ieder geval niet van te kijken, haha.
Droom
We liepen naar voren en vonden een plek tegen het hek, omdat we qua timing precies op tijd waren. Na drie kwartier wachten kwam Anouk op en gaf ze een uur lang alles waar ik keer op keer zo van geniet. De show was weer waanzinnig! Maar ik beleefde het iets meer in een roes en zat met mijn hoofd in de wolken, bij ons fotomoment. Het was een bijzondere, geweldige dag. En het was nummer 60! Echt een bekroning. Ik heb thuis geen oog dicht kunnen doen en ben onwijs aan het nagenieten. De foto’s zijn waanzinnig, de videootjes prachtig en ik heb ontiegelijk genoten. Love her. Het seizoen is afgelopen; in november ga ik alleen nog naar Concert of the Year, van Chantal Janzen, waar Anouk een van de gasten is. Daarna is het even over met de pret. Volgend jaar leeg ik hopelijk weer mijn Anouk-spaarpot, voor een hoop nieuwe momenten. Maar zo speciaal als zondag was? Dat wordt lastig te evenaren.
