Onze lange relatie & mijn introversie

Al een tijdje geleden kreeg ik de vraag of ik iets meer over introversie wilde schrijven en dan vooral in combinatie met mijn (lange) relatie. Raymond en ik zijn inmiddels bijna 15.5 jaar samen dus we weten goed van elkaar wat we wel en niet willen. We kennen elkaar door en door, zijn opgegroeid samen en hebben inmiddels twee kinderen en zijn verloofd. Ik wist niet zo goed wat ik hierover kon gaan schrijven maar ik heb het even laten bezinken, het spookte regelmatig even door mijn hoofd en vandaag wil ik graag vertellen over hoe het zoal gaat en is.

Op mezelf

Ik ben erg op mezelf. Ik hoef niet altijd mensen om me heen en ben graag alleen. Raymond houdt echter wel graag van een praatje. Hij staat soms een half uur met de buren te kletsen, heeft er een heel feestverleden op zitten en vermaakt zich altijd wel in een ruimte met veel mensen. Als we op een verjaardag zijn en ik laat alvast doorschemeren dat ik naar huis wil, dan weet Raymond inmiddels wel hoe laat het is. Ik sta al met mijn jas aan terwijl hij nog even een nieuw gesprek aanknoopt. Dat laat wel direct zien wat voor tegenpolen we zijn. Laatst kwamen we bijvoorbeeld terug van vakantie en hadden we er een autorit van 12 uur op zitten. De radio aan, twee wilde kinderen achterin, het gevoel veel te moeten praten en eenmaal thuis was de vriend van Raymond bij ons vanwege zijn aquarium. Raymond vindt dat allemaal prima, maar ik vind dat op dat moment erg lastig. Ik wil de kinderen naar bed, spullen uitpakken en zelf ook even rustig op de bank of in bed liggen. Op zo’n moment doe ik dan maar gewoon wat goed voelt en dat weet Raymond ook. Terwijl ik boven was met Maddox zorgde Raymond er beneden al voor dat Skyler ook klaar was. Ik ben uiteindelijk boven gebleven, lekker op bed, en Raymond heeft de hele avond gepraat met die vriend. Hij denkt alleen maar ‘oké, ze wil alleen zijn’ en ik alleen maar ‘laten zij maar ouwehoeren, ik knijp er tussenuit’. Dit soort dingen kennen we van elkaar zonder elkaar ook maar iets te vragen. Dat vind ik absoluut erg fijn van een lange relatie hebben.

Vaak alleen

Raymond heeft een erg drukke baan en soms vind ik dat wat lastig met de kinderen. Het betekent vaak dat ik alleen ben met Skyler en Maddox en ook de avondspits even alleen moet uitzitten. Het betekent echter ook dat ik wat avondjes alleen heb. En dat vind ik heerlijk. Raymond moet ook zo’n twee keer per jaar naar het buitenland voor zijn werk en vaak is dat minimaal een week en maximaal drie weken. Natuurlijk mis ik hem, maar ik vind het ook ontzettend fijn dat ik op die momenten mijn eigen ruimte heb. Als de kinderen in bed liggen is er niemand waar ik mee hoef te praten of rekening mee hoef te houden. En ik draai sowieso mijn hand niet om voor twee kids in mijn eentje regelen, aangezien dat toch redelijk vaak gebeurt. Ik kruip vroeg in bed, zet lekker de televisie aan, kijk alle programma’s waar Raymond zo’n hekel aan heeft en vind het heerlijk om te lezen, wat in mijn notitieboek te schrijven of gewoon te liggen en te lezen. In oktober gaat ‘ie weer anderhalve week en dat vinden we allebei gewoon heerlijk. Alhoewel Raymond het nu wel wat lastiger vind om zo zonder de kinderen weg te moeten.

Bellen

Na vijftien jaar belt Raymond me vrijwel nog iedere dag vanaf zijn werk of vanuit zijn auto onderweg naar huis om te vragen hoe de dag was, hoe het met mij gaat en hoe het nu met de kinderen is. Ik denk altijd vaak ‘bel me niet! Je bent zo thuis en dat hoor je thuis wel!’ Maar Raymond blijft het doen, haha. Puur uit liefde en interesse en dat snap ik ook wel, maar ik ben absoluut geen beller en in het algemeen geen prater. Wat we dan ook allebei soms lastig vinden, is als we eenmaal ’s avonds op de bank zitten als de kinderen in bed liggen. Raymond moet echt dingen uit me trekken zoals wat we vandaag gedaan hebben of hoe het gaat terwijl ik op dat moment de tijd en ruimte zoek om op te laden van een dag kids en werk. Daar tegenover staat vaak dat ik ’s avonds iets later opeens van alles te vertellen heb. Tijdens het opruimen van de keuken of als we in bed liggen. Dan heb ik alles verwerkt en zijn er opeens wel dingen die ik over de dag kwijt wil.

Anouk

Ik heb de behoefte om regelmatig alleen te zijn en vind het dan ook heerlijk deze momenten te pakken. Ik vind het fijn als Raymond boven op zolder is en dat hij dan Skyler en/of Maddox even meeneemt zodat ik beneden de ruimte heb. Of dat hij Skyler in het weekend mee de deur uit neemt als Maddox slaapt zodat ik even iets voor mezelf kan doen. Dat voelt hij steeds iets beter aan en dat vind ik erg prettig. Hij weet ook als geen ander hoe belangrijk de avonden Anouk voor me zijn. Ik vind het dan ook heel bijzonder dat hij na al die jaren nog steeds af en toe met me meegaat, ervoor zorgt dat ik niet de hele tijd mijn telefoon pak om te filmen of foto’s te maken en constant maar zegt ‘je moet genieten!’ Hij weet hoe laat het is als Anouk weer eens een concert aankondigt.

Communiceren

Ondanks dat Raymond een stuk socialer is dan ik, zijn we allebei niet echt praters. Dat is echt onze valkuil en daarom zijn avonden zoals vorige week vrijdag in Deventer echt heilig. Dat zouden we een stuk vaker moeten doen. Op dat soort momenten hebben we -vooral ik op zo’n avond vanwege mijn hyperactieve gedrag als het om Anouk gaat- veel te vertellen en hebben we het gezelliger dan ooit. Een introvert staat erom bekend dat ze graag diepzinnige gesprekken willen voeren maar vaak heb ik daar juist geen behoefte aan. Het is altijd al enorm druk in mijn hoofd en dan vind ik het fijner om het van me af te schrijven of gewoon om ’s avonds mijn mond te houden en ’s avonds een serie te kijken. Tot op zekere hoogte en ik opeens de oren van Raymonds hoofd klets. Ook over bepaalde dingen die een paar dagen daarvoor zich hebben afgespeeld en waar ik in eerste instantie niks over te zeggen had. Ik ben erg goed in oude koeien uit de sloot halen. Het moest alleen even zinken of ik had op dat moment niet de ruimte in mijn hoofd om er iets over te vertellen. Gevoelens delen is voor een introvert ook moeilijk en wat dat betreft pas ik precies in dat plaatje.

Het blijft zoeken

Tijdens de eerste maanden van onze relatie was het allemaal zoeken. Raymond hield wel van een drankje en een avondje uit, terwijl ik toch liever thuis bleef of een rustigere plek zoals de bioscoop op zocht. Omdat we elkaar zo goed kennen, weten we inmiddels wat we van elkaar kunnen verwachten. Raymond weet dat hij me de dag na een avondje Anouk even iets rustiger moet behandelen, of dat ik na een dag met de kinderen uitgeput ben. Hij weet ook dat ik het niet erg vind als hij weg is en hij weet ook dat ik ’s avonds niet altijd iets te vertellen heb en gewoon af en toe om 21:00 uur naar bed moet. Soms is dat lastig voor hem, omdat ik vaak ook niet altijd vraag hoe zijn dag was. Ik wil het wel, maar niet direct bij thuiskomst. Soms kan ik een paar dagen na een trip opeens vragen naar foto’s of afspraken. Het is geen desinteresse, maar simpelweg iets dat in mijn hoofd zit. Ik weet echter ook dat het voor hem veel betekent en doe daarom extra mijn best om me even over mijn eigen grens heen te trekken. Ik moet mezelf er gewoon wat vaker aan herinneren.

We hebben een goede middenweg gevonden, maar met de komst van de kinderen is het wel allemaal iets lastiger geworden. Normaal was ik overdag al alleen en was er ’s avonds meer ruimte voor een gesprek. Nu ben ik vooral ’s avonds blij dat ik even zonder de kinderen kan opladen en dan vind ik het wat moeilijk om mijn tijd te gebruiken om te praten. God, wat klinkt dit allemaal ontzettend egoïstisch en moeilijk, haha. Mensen zijn soms een beetje ingewikkeld en ik ben absoluut geen uitzondering. Het valt echter allemaal wel mee hier in huis en na al die jaren zijn we nog even gelukkig samen, haha.

Balans

Het is de kunst om hier een balans in te vinden. In mijn eigen ruimte zoeken en krijgen, en ook gewoon de vriendin van te zijn. Ik heb weleens periodes dat ik zo moe ben, dat ik iedere avond mijn mond wil houden en om 21:00 uur naar bed wil om te lezen en te slapen. Dat doe ik dan ook zeker, maar niet iedere avond. Dat werkt natuurlijk niet want dan kan ik beter alleen gaan wonen. Een relatie is geven en nemen en dat geldt voor ons allebei. Raymond houdt zijn telefoontjes wat korter (haha), kletst er lekker met de buren op los en gaat af en toe eens een avondje doorhalen; ik herinner mezelf eraan dat ik vaker dingen vraag, de dag bespreek en wat meer initiatief toon. En zo zijn we inmiddels al heel wat jaren verder. Een relatie is hard werken en dat geldt ook zeker voor ons. Raymond en ik zijn allebei niet altijd even makkelijk en hebben allebei onze gebruiksaanwijzing. Maar we hebben er inmiddels 15.5 jaar opzitten en het grootste gedeelte van deze gebruiksaanwijzing kennen we op ons duimpje. Met hier en daar een misser van beide kanten en flinke bonje. Maar ach, bonje is er weer om goed te maken. Hebben we gelijk onze qualitytime in de avond weer…