Het is alweer drie jaar geleden dat mijn boek De introverte moeder uitkwam. Ik denk er de laatste tijd weer vaak aan, aan het hele schrijfproces en dat ik het toch maar geflikt heb. Het stond jarenlang, samen met trouwen, bovenaan mijn bucketlist. Best wel een gek idee dat ik dat allebei heb kunnen afvinken. Misschien moet ik eens nadenken over nieuwe dingen voor op de lijst, aangezien ik voor nu geen grote doelen in mijn leven (meer) heb.
Tweede boek
Ik kwam laatst een mapje op mijn computer tegen met daarin losse flodders voor een tweede boek. Begin 2022 ben ik hiermee gestart, met de uitgeverij achter me. Er lag een plan, de eerste woorden stonden op papier en ik sprak samen met mijn redacteur af dat september 2022 het moment zou worden dat het boek in de winkels zou gaan liggen. En impulsief als ik ben, deelde ik dit allemaal met de hele wereld.
Toch liep dat anders. Er kwamen andere dingen op mijn pad, waardoor dat boek bleef liggen. Ook lukte het me maar niet om de tijd, inspiratie en energie te vinden om me volledig te geven voor het schrijfproces. En je moet weten: voor het schrijven van een boek moét je je volledig geven. Naarmate de tijd vorderde, moest ik toegeven dat dit boek er niet ging komen. Dat was heel moeilijk want een uitgeverij achter je hebben staan die veel ziet in een tweede boek, is een waanzinnig uitgangspunt. Maar ik doe graag iets voor de volle 100 procent, en op dat moment kon ik het niet. Het boek ging on hold en inmiddels ben ik er wel over uit dat met dit onderwerp niks meer gaat gebeuren.
Trots
Wil ik dan nooit meer een tweede boek schrijven? Tijdens het schrijven van mijn eerste boek riep ik steeds dat ik dat nooit meer zou gaan doen. Het is een zwaar, lang en moeilijk proces. Je komt jezelf echt flink tegen. Ik stond ermee op en ik ging ermee naar bed. Het boek achtervolgde me overal. Maar het is wel een van de dingen waar ik het meest trots op ben. Ik heb gewoon een boek geschreven. Achteraf gezien was het een waanzinnige tijd. Ik schreef het grotendeels in de Corona-periode, waardoor Raymond en de kinderen veel thuis waren. Ik huurde vaak een hotelkamer om in alle rust te kunnen schrijven. Ik had schrijfdagen die de hele dag duurde. Soms keek ik urenlang naar een knipperende cursor, terwijl andere dagen mijn vingers over het toetsenbord gleden alsof ik dit al jaren deed.
Kriebelen
Ik wilde een boekproces gewoon eens meemaken en zei dat het hierbij bleef. Maar na de lancering begon het al vrij snel weer te kriebelen en wilde ik weer dat traject in. En ondanks dat mijn onderwerp in 2022 niks meer is geworden en ik die kans toen heb laten liggen, denk ik er nu nog steeds hetzelfde over: ja hoor, ik wil heel graag nog een tweede boek schrijven.
Ik weet niet wanneer het gaat gebeuren. Ik weet niet waarover het zal gaan. Ik weet niet hoe ik dat nu in hemelsnaam met alles moet combineren. Maar ik weet wel dat ik ooit weer dat schrijftraject in ga. Vloekend, tierend en huilend, maar ook zeker vol passie, interesse en geluk. De tijd zal het leren!
De introverte moeder is nog steeds verkrijgbaar!
