Hoera! Het is mijn verjaardag!

Hoera! Het is vandaag 9 maart en ik ben 32 jaar geworden. Op het moment dat dit artikel online komt verblijven we op het park Rabbit Hill van Landal, even gezellig eruit. Gisteren zijn we hier naartoe gegaan en vandaag komen mijn ouders naar ons toe om hier ook een nachtje te logeren. Mijn verjaardag vier ik eigenlijk nooit en dat vind ik nooit zo erg, maar toen vorig jaar de avond aanbrak en ik op de bank zat na een dag met de kinderen, vond ik het enorm jammer dat de dag voorbij was zonder me jarig te hebben gevoeld. Haha. Het klinkt heel sneu en zo voelde ik dat ook echt. Dat moest dit jaar dus anders en omdat ik een aanbod had voor een weekend Landal, wist ik dan ook dat ik dit met mijn verjaardag zou gaan plannen. We zijn dus uitgenodigd en dat vind ik heerlijk. Lekker een paar dagen weg met het gezin en mijn ouders. Fijn!

Als ik denk aan afgelopen jaar was het heel wisselend. Enerzijds heb ik veel mooie dingen gedaan; anderzijds voelde ik me regelmatig behoorlijk energieloos. En alhoewel ik mezelf heb voorgenomen dat ik me dit jaar niet meer ga focussen op de slapeloze nachten, drukt dat toch wel een stempel op bepaalde dagen. De ene dag kan ik er prima mee omgaan, de andere dag voel ik me zo lamlendig dat ik mezelf ’s ochtends al afvraag hoe ik de dag ga doorkomen. Ik heb me daar maar een beetje bij neergelegd. Het gaat beter en daar hou ik me maar aan vast. Door te sporten en beter voor mezelf te zorgen, voel ik me in ieder geval een stukje beter. De agenda blijft goed leeg en we bekijken per dag wat er zoal kan. Dit werkt voor nu erg prettig en zo is er ruimte voor spontane afspraken. Ik merk dat ik dit erg fijn vind.

Dit nieuwe levensjaar staat helemaal in het teken van mij en daar heb ik al een paar mooie stappen voor genomen. Ik lees meer, ik sport, ik heb een aantal leuke dingen in de agenda staan (bijna twee keer naar Anouk!), heb al een paar Instagram cursussen gevolgd waar ik een hoop van heb opgestoken en ik ga werken aan een heel mooi project dat een van mijn dromen doet uitkomen. Daar praat ik jullie later over bij zodra ik meer kan zeggen maar dat het fantastisch gaat worden, dat is een ding dat zeker is. Wordt dus vervolgd.

Alles gaat zijn gangetje en ondanks dat ik soms zeg dat ik het écht niet meer aan kan, loopt alles wel op rolletjes. We hebben een fijne standaard weekindeling waar ik me graag aan vast blijf houden, met de jongens en het gezin gaat het allemaal heel erg goed, met mijn werk loopt het prima en met mijzelf gaat het ook een stuk beter. Moe, maar wel goed. Het is verbazingwekkend hoeveel je eigenlijk aan kunt. Er is weer ruimte vrij voor mezelf, voor mensen om me heen en voor dingen buiten de deur. Dat voelt erg goed. Ik moet echter wel oppassen dat ik nu niet opeens teveel ga doen, aangezien mijn energielevel nog niet is waar het moet zijn. Ik ben dus niet al te streng voor mezelf, sla gerust een keertje sporten over als ik voel dat dat nodig is, duik vaak om 21.00 uur mijn bed in en evenementen voor Mommyhood sla ik eigenlijk altijd over. Simpelweg omdat mijn prioriteiten anders liggen en ik er negen van de tien keer niets aan heb. Het is fijn om dat helder te hebben en daardoor blijft er ruimte over voor de echt serieuze afspraken. Het klinkt soms een beetje egoistisch maar eigenlijk ben ik dat ook wel steeds meer geworden. Op een goede manier dan; ik weet duidelijker mijn grenzen aan te geven, weet waar de energievreters zitten en heb mezelf het afgelopen jaar nóg beter leren kennen. Ik weet weer een beetje wat ik aan het doen ben.

31 jaar worden was prima en het jaar verliep oké; 32 worden voelt helemaal goed en het jaar wordt fantastisch.