Begin april schreef ik over het astma-traject waar ik mee bezig was en nu, zeven weken later, zijn we begonnen. Vorige week vrijdag moest ik naar het ziekenhuis voor de eerste prikken en daarmee is alles in gang gezet. Het gaat me hoogstwaarschijnlijk een stuk beter laten voelen, maar voor nu vind ik het niet zo heel leuk allemaal. Ik voel me onrustig, mijn hoofd is druk en vol en ik kan maar moeilijk de rust vinden.
Hard voor mezelf
Ik weet niet zo goed wat het is waarom ik het mentaal zo zwaar vind. Misschien wel omdat ik het ziekenhuis jaren geleden al had afgezworen. Mijn eigen lichaam me in de steek laat. Andere dingen eronder lijden. Het me ontzettend veel tijd kost. Ik voelde me heel sterk en fit en ook al doe ik momenteel enorm mijn best om het te behouden; ik moet eerlijk toegeven dat ik een tandje moet terugschakelen. En dat is rot, als je net alles op rolletjes hebt lopen. Misschien is dat het wel: ik had net alles goed op orde qua balans, met werk, het gezin, sporten. Gisteren had ik een gesprek met de eigenaar van de sportschool, die op dat moment zag dat het even niet zo lekker ging en weet dat ik in dit traject zit. Hij zei al: je bent veel te perfectionistisch en hard voor jezelf. En daar raakte hij een gevoelige snaar. Ik geef graag 150% in plaats van 100. In mijn werk, tijdens het sporten, als ik thuis ben. Maar op dit moment gaat dat niet en dat vind ik lastig. Bovendien vind ik mezelf momenteel een grote aansteller, dat ik dit zo zwaar vind. En dat komt mijn hoofd ook weer niet ten goede.
Eetlust
Vorige week de prikken dus. De eerste dosis is een dubbele dosis. Na afloop moest ik twee uur blijven. De prikken waren venijnig. De prik zelf niet, maar de druk en de vloeistof in de huid zijn geen pretje. Daarna was het wachten, om te zien of ik er goed op reageerde. Dat was gelukkig het geval. Na een uur mocht ik een rondje door het ziekenhuis en nog eens een uur later mocht ik me afmelden. De hele dag voelde ik me mwah, maar niet heel ziek. Zo heb ik me een paar dagen gevoeld. Het grootste ding waar ik nu mee te maken heb, is dat ik geen eetlust heb. Ik vind eten heel lastig op dit moment en val in rap tempo af. Dat is niet zo heel erg nu omdat ik genoeg reserves heb, haha, maar het is wel iets om in de gaten te houden. Want daarmee neemt mijn energie ook af, voel ik me wat slapper en ervaarde ik gisteren in de sportschool dat dat geen goede combinatie is. Ik stond te draaien op mijn benen en werd terug de stoel in gedrukt door de man van de sportschool. Ik moet dus zoeken naar een nieuwe balans.
Vaste afspraken
Vanmorgen was ik weer in het ziekenhuis. Niet voor een prik, maar voor een ct-scan. Bepaalde waardes in mijn bloed zijn niet goed en veel te hoog, waardoor er weer dingen moeten worden onderzocht. Op die uitslag moet ik even wachten. Volgende week vrijdag is het weer tijd voor een prik en twee uur wachten. De dag daarvoor moet er bloed geprikt worden, om te zien of de prik niet alles te erg verhoogd heeft en of mijn lichaam er goed op gaat. De komende weken zullen dit mijn vaste afspraken worden. Ik heb wel aangegeven dat ik het vanaf volgende week al eens zelf wil proberen met een dummy, om zo te wennen aan mezelf injecteren. Want daar moeten we uiteindelijk naartoe: dat ik mezelf elke twee weken thuis een injectie kan geven en slechts een enkele keer per maand naar het AMC hoef. Ook daar zie ik tegenop, maar dat is een zorg voor later.
Relativeren
Na de ct-scan vanmorgen dronk ik een koffie in de lobby. Ik zag enorm zieke kinderen. Ik zag mensen met zuurstof. Ik zag een huilende vrouw. Ik zag een gezin dat zichtbaar opgelucht naar de auto liep. Wat dat betreft valt het wel mee. Het relativeert alles. Het zijn maar prikken. Prikken die me hoogstwaarschijnlijk beter gaan maken. Gewone medicatie die ik mezelf moet toedienen zodat de longen blijven werken. Dat doen zoveel mensen. Ik moet er alleen allemaal ontzettend aan wennen. Mijn lijf moet wennen en mijn hoofd moet wennen. En dan komt toch weer die druktemaker naar boven drijven. De pessimist die dit zwaar vindt. Maar dat is werken. Het hoofd in orde houden zodat ik lichamelijk sterker word. En ondertussen werken aan mijn algehele fitheid. Alleen even een tandje minder en genoegen nemen met 75%. Lastig, maar noodzakelijk. Als ik resultaat ga merken en mijn energie langzaam weer terugkomt, zal ik er de vruchten van plukken.
ps: volgende week weer een favorietenlijstje!
