Zo’n tweeënhalf jaar deed onze oudste over zijn zwemdiploma’s A en B. Hij had de pech dat Corona het land binnenkwam en dat we daardoor af en toe drie maanden met een gesloten zwembad zaten. Ik vond het enorm lang duren en ook hij was er he-le-maal klaar mee. Het duurde even voordat-ie watervrij was en daarna had hij steeds de pech om gedeeltelijk terug te vallen vanwege de sluitingen. Maar na al die tijd zwoegen in het water, kreeg hij zijn welverdiende diploma’s en konden we de deur van het zwembad dichttrekken. Onze jongste stond inmiddels daar al een tijdje op de wachtlijst, maar niet lang nadat we de diploma’s in onze zak hadden, kwam het bericht dat het zwembad definitief de deuren sloot. Failliet. Weg wachtlijst.
Eigen zwemles
Gelukkig had ik onze jongste voor de zekerheid ook bij een ander zwembad ingeschreven want ‘bij de vorige zwemschool duurde het zo lang, dat ik wel wilde kijken of zwemles bij een ander zwembad misschien iets voorspoediger zou verlopen. Oktober 2022 was het zover en mocht ons kind starten. Vol goede moed betraden we het zwembad maar net als bij ons oudste kind, wilde ook de jongste er niks van weten. Blijkbaar heb ik mijn afkeer tegen zwemmen een-op-een overgedragen aan mijn kinderen. Later bleek trouwens dat dát niet het geval was –ze zijn dol op zwemmen op vakantie en tijdens verjaardagsfeestjes- maar zwemles an sich stond voor hen gelijk aan de hel. Voor mij trouwens ook vroeger: na jarenlang drama en de halve zwemles op de wc doorbrengen, haalde mijn moeder me eraf, om vervolgens op late leeftijd mijn A te halen tijdens schoolzwemmen.
Zwoegen
Inmiddels zijn we twee jaar verder en is het A-diploma nog niet in zicht. Waar we dachten dat het na ons eerste kind niet erger kon, doet onze tweede er toch een schepje bovenop. Met de slapeloze nachten was dat ook het geval, dus ergens verbaast het me niks. Terwijl de rest van de groep al geslaagd is voor A, en sommigen zelfs voor B, is hij nog vol goede moed bezig met zijn derde lintje. Ter verduidelijking: hierna volgt nóg een lintje, dat gelijk staat aan af mogen zwemmen voor A. Ik kan niet zeggen dat hij zijn best niet doet. Het is elke week weer zwoegen voor hem, maar tot drie weken geleden was het alleen maar huilen, huilen en nog eens huilen. Tot paniek aan toe.
Alles omgegooid
Tot drie weken geleden? Jazeker. Na de zomervakantie hebben ze bij ons zwembad de lessen omgegooid. Een paars lintje is een wit lintje geworden en een zwart lintje ging naar goud. Je zou maar niets beters te doen hebben. Maar ook zijn er qua eisen (volgens mij) wat kleine dingen aangepast, zijn de zwemtijden met een half uur gewijzigd en zijn de leraren gehusseld. Onze zwemleraar heeft een hogere functie, waardoor Maddox bij iemand anders in de groep kwam. Waar we eerst onze hart vasthielden want ‘OMG, verandering zorgt voor nog meer paniek’ en ons kind gigantisch protesteerde want ‘ik wi-hi-hil niet bij iemand anders’, bleek deze verandering een redding voor hem.
Het grootste probleem was door het gat heen zwemmen. Hij is als de dood voor onder water zwemmen, begon te huilen zodra het gat tevoorschijn werd gehaald en raakte dusdanig in paniek, dat hij de helft van de zwemles aan de kant mocht zitten. De leraar drong niet tot hem door. Omdat de drempel op deze manier zo hoog werd, begon het huilen om zwemles al op woensdag terwijl de les pas vrijdagmiddag was. Elke week moest ik mijn kind huilend overdragen aan de zwemleraar, om vervolgens van achter het raam een kind te zien met paniek in zijn ogen. Zwemles ging steeds prima en hij vond het helemaal niet zo erg, tot het gat erbij kwam. Kwam deze niet, dan zag ik een opgelucht kind de kleedkamer binnenlopen. Ik kwam er maar niet achter waarom hij zo in paniek raakte. Dat kon hij ook niet vertellen, want hij wist het niet. Behalve ‘ik wil niet door het gat’. Tijdens de zomervakantie hebben we geoefend met veel het water in springen (geen probleem) en onder onze benen door zwemmen (beetje angstig). Op hoop van zegen bracht ik hem dus na de zomervakantie weer naar zwemles, waar hij bij de nieuwe leraar in het groepje geplaatst werd. Wat hij zei na die eerste les? ‘Mama, ik denk dat het met deze zwemmeester wel gaat lukken.’
Andere leraar
We zijn nu vier zwemlessen verder en ik heb een heel ander kind. Ik zei dat de nieuwe zwemleraar onze redding was en dat is serieus het geval. De switch van leraar heeft ervoor gezorgd dat mijn kind nu in de kleedkamer de minuut staat af te tellen om het water in te gaan. Hij zit, per toeval, in een groep met slechts twee kinderen, omdat er nog geen kinderen op dat tijdstip op dat niveau zwemmen. De zwemleraar blijkt zo goed met ons kind te kunnen omgaan, dat hij fluitend door de douches naar het zwembad loopt. En nu komt het: hij zwemt onder water, door het gat heen. Zelfs onder de mat door. Ik weet niet precies wat deze leraar anders doet. Ik zie door het raam dat hij hem keuzes geeft, dat hij soms mag duiken naast de mat, en dan onbewust nog veel langer onder water zwemt. Ik zie dat deze leraar hem steeds zijn eigen grenzen laat verleggen, het gat soms wat dichterbij legt en dat hij het steeds wat langer moet proberen. Ik zie dat hij de aandacht krijgt, dat de zwemleraar ontzettend staat te coachen langs de kans en dat hij applaus krijgt bij elke overwinning, ook als het even niet lukt. Dat de zwemleraar echt met hem het water in gaat. Maar ik zie ook dat ons kind niet aan de kant wordt gezet als hij het niet durft, maar dat er alternatieven komen, om vervolgens na deze alternatieven wel het ‘juiste’ te moeten doen. Ik zie hem lachen, spelen, grappen met de leraar. Ik zie hem opbloeien langs die waterkant. Met resultaat: dit derde lintje gaat hij aankomende week of die week daarna halen, om vervolgens door te gaan voor goud. Oftewel dat A-diploma.
Alles op alles
Ik bedank deze man uit de grond van mijn hart. Zwemles was zo beladen en er stroomden zoveel tranen voordat het überhaupt vrijdag was. Aankomende week sneak ik toch dat zwembad even binnen, om hem dat te vertellen. En om te vragen of hij hem kan helpen aan dat A-diploma. Want verder voor een volgend lintje, betekent ook naar een andere groep. En dus een andere leraar. Ik ga er alles aan doen om hem bij deze leraar te houden, ook al zei de receptioniste dat dat geen optie was. Degene die nu de leiding heeft over de groepen, is zijn vorige zwemleraar. Hij kijkt vol verbazing van een afstand hoe ons kind is opgebloeid en dat hij zonder enige moeite zwemt, springt en duikt. Iets wat hem niet is gelukt. Desnoods regel ik privéles bij meester ‘pompoen’, zoals ze hem mogen noemen omdat dat rijmt op zijn naam. We gaan niet meer terug naar hoe het was. Daar steekt deze moeder een stokje voor.
Het leed dat zwemles heet. We kwamen tot de conclusie dat het slechts lag aan de klik met de zwemleraar. Wisten we dit een jaar eerder maar.
Update: we krijgen net bericht van de leidinggevende die hem hiervoor lesgaf. Hij gaat het regelen. Halleluja. Op naar het A-diploma!
