Officieel is een dreumes 1 jaar en spreek je van een peuter zodra het kind 2 is. Maar voor mij zit er nog een fase tussen; de gefrustreerde ‘te grote dreumes en te kleine peuter’-fase. Bij Skyler merkte ik hem al op en nu bij Maddox is er helemaal geen ontkennen meer aan; deze fase is heftig.
Een te grote dreumes
Als ik het over deze fase heb, heb ik het over een dreumes die zich eigenlijk te groot voelt om een dreumes te zijn en meer uitdaging nodig heeft. Ik heb het over een dreumes die zich niet goed kan uiten omdat de spraak er nog niet helemaal is en daardoor best vaak boos wordt. Over een dreumes die zich veel te groot voelt voor het dreumes-speelgoed, maar nog veel te klein is voor andere spullen. Een dreumes die alles zelf wil doen, maar nog niet alles zelf kán doen. Oftewel; het peuterkoppie op het dreumeslijf. Als ik kijk naar Maddox is dit nu helemaal het geval. Hij kan nog niet zoveel zeggen en dus is er vaak frustratie als ik hem niet begrijp. Hij vindt het speelgoed van Skyler véél interessanter, hij vindt de babygroep op het kinderdagverblijf echt letterlijk voor baby’s en hij zit niet zo lekker in zijn vel. Hij wilt zoveel maar tegelijkertijd lukt het allemaal nog niet. Als ik naar Maddox kijk, zou het voor hem het beste zijn om maar direct vier jaar te worden en naar de basisschool te kunnen. Hij loopt daar nu al rond alsof hij in groep vijf zit en niet beter weet.
Lastige fase
Ik vind deze fase best lastig. Hij is snel boos omdat bepaalde dingen niet lukken en het frustreert mij weer dat hij nog weinig praat en ik maar moet raden wat ‘ie wil. Op het kinderdagverblijf hoorde ik ook dat hij de laatste weken niet zo in zijn hum is. Hij zet zich af tegen de leidsters, is wat baldadig, hij vindt het speelgoed niet meer uitdagend genoeg en is gewoon niet zo blij. Echter moet hij nog twee maanden wachten tot hij naar de grotere groep kan. Ik heb het idee dat er heel wat speelt in zijn hoofd en dat hij daar een stuk verder is dan wij denken. Jammer dat zijn spraak juist wat achterloopt waardoor hij ons weinig duidelijk kan maken.
Uitdagingen
De komende tijd staat in het teken van uitdagingen. Op school iets meer uitdaging zoeken, maar ook thuis. Hij moet nog steeds lekker vaak eruit en gelukkig werkt het weer een beetje mee. Kinderwagens zijn voor baby’s en Maddox wil buiten echt rennen. Hij wordt woest als hij vastgezet wordt en dus geen kant meer op kan. Hij heeft energie voor tien en rent zichzelf vaak voorbij. Zijn lijf en hoofd gaan gewoon echt wat sneller dan zijn leeftijd. En zeker weten dat dat ook komt omdat hij een grote broer boven zich heeft.
Grote broer
Skyler had deze fase ook wel waarin het even lastig is, maar Maddox gaat heel erg snel omdat hij zijn grote broer als voorbeeld heeft. Alles wat Skyler doet, wil Maddox ook. En ja, dan is het best logisch dat het speelgoed op school niet zo interessant meer is, als je thuis al het spul van een ouder iemand hebt staan. Het is ook eigenlijk best ironisch; het kind dat ik het liefst zo klein mogelijk hou, groeit het aller snelst.
De tijd vooruit zetten
Maddox wordt over twee maanden twee maar als het aan hem ligt, zetten we de teller gelijk op vier jaar. Als het aan mij ligt nog even niet, alhoewel ik het helemaal niet zo erg vind om even een paar maanden vooruit te spoelen. Al is het alleen maar om hem uit deze gefrustreerde fase te helpen.
Hoe hebben jullie dit ervaren?
Ik ben héél blij dat kindjes hier in België naar school mogen vanaf 2,5 jaar. Ik denk ook echt dat dat om die reden is ingevoerd, ik herken alleszins alles wat jij hierboven beschrijft bij mijn net 2-jarige. Als we grote zus naar school brengen, wil hij gelijk mee de klas binnenwandelen! Wij tellen af naar september 🙂
Mijn jongste wordt in mei 2 jaar en ik heb het idee dat ik eindelijk een beetje kan gaan ademhalen. Vanaf dat hij kan lopen is hij zo boos geweest. Driftbui na driftbui. Ik dacht op een gegeven moment echt dat er iets met hem aan de hand was qua gedragsstoornis. Ik vond het echt niet leuk om eerlijk te zijn. En ik kwam ook nergens meer daardoor. Maar nu gaat hij wat beter luisteren, hij vertelt hele onverstaanbare verhalen maar als hij in de supermarkt wijst en zegt ‘hammm’ (voor hem het woord ‘eten’) en ik leg het in de kar dan voelt hij zich helemaal begrepen. Hij praat verder ook nog niet behalve een paar van die woordjes die wij begrijpen (af is hond bijv) maar de rest van de wereld nog niet. Afgelopen week heeft hij een uur in de tuin gespeeld met z’n fietsje en grote broer. Gaat het dan echt goedkomen? Ik hoop het voor jou ook gauw.
Verschilt per kind. Maar vanaf dreumes hebben ze steeds meer frustratie en woede uitbarstingen. Ze leren ook net emoties kennen en hebben er moeilijk controle over.
Super herkenbaar. Onze middelste had hier ook veel last van. Vanaf dat hij 1 werd kwam er een kop op en het wordt nu pas weer wat relaxter (hij is net 3 geworden). Wij hebben het ook als een mega pittige fase ervaren. Zeker omdat zijn oudere broer er weinig last van heeft gehad. Die was ook snel met praten dus kon zich al vrij snel uiten. Hopelijk duurt het bij maddox niet zo lang als bij ons! Succes ermee. Wij duimen dat de jongste er niet zo last van gaat hebben
Ik met het hier ook. Mijn jongste is dan bijna 15 maanden maar pfff. Met de oudste heb ik het ook wel ervaren maar niet zo erg en die kon al vrij snel ‘praten’. De jongste zegt een paar woordjes en dat is het. Hoop dat we snel uit de fase zijn. Sterkte!
Hier eentje van 2 jaar en bijna 3 maanden die zich ook begint te misdragen op het kinderdagverblijf. Het is ook een stuk uitdagen, grenzen zoeken en je plek proberen te vinden tussen de kleintjes en de grotere kinderen. Ik vind het ook lastig omdat hij nog weinig praat (of zijn grote zus lekker voor hem laat praten). Te klein voor een tafelkleed en te groot voor een servet. Zou je willen zeggen dat het beter wordt zodra ‘ie 2 wordt, maar je weet zelf inmiddels wel beter :’)
Inderdaad een enorm lastige periode! Hier een 20-maander die ook véél meer wil dan dat hem lukt. Ik heb ook het idee dat hij al heel veel meer van de wereld snapt dan hij kan uiten en dat dit heel lastig voor hem is. Veel driftbuien ook (ook al vanaf veel jonger trouwens). Ik vind het supervermoeiend, het is zo’n zoektocht om elkaar te leren snappen. Ook een fase waarin ik me vaak tekort voel schieten als mama.
Als ik dit zo lees dan maar geen kinderen. Ik voel nu al dat de ‘dreumesfase’ bij mij tot conflicten gaat leiden door hun superkoppig gedrag. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat een dreumes maar krijst als ie z’n zin niet krijgt. Allemachtig, hier slaat moeder natuur de plank volledig mis. Laat de dreumes maar krijsen. Het houdt vanzelf wel een keer op. Gedver………