De eerste weken van de zwangerschap

De meest gestelde vraag van de afgelopen week; hoe voel je je? Vandaag ga ik jullie vertellen over de eerste weken van de zwangerschap en hoe alles tot nu toe verloopt. Momenteel ben ik bijna 12 weken zwanger en ben ik ontzettend blij dat ik het wereldkundig heb kunnen maken. Natuurlijk wisten onze ouders het al een paar weken, maar om het echt van de daken te kunnen schreeuwen vind ik toch wel erg fijn. Omdat ik het niet meer kan verbergen, maar ook omdat ik de afgelopen weken niet echt mezelf was.

Terwijl ik bij Skyler echt nergens last van had tijdens de eerste weken van mijn zwangerschap, verloopt het nu voor mij iets anders. Ik ben extreem moe (sorry voor de rommelige afgelopen weken op de site!), ben met vlagen toch behoorlijk misselijk tot kokhalzen aan toe en mijn eetlust is niet zoals ‘ie is geweest. Van geen hap door mijn keel krijgen tot heel kleine porties eten, tot honger krijgen en weer misselijk worden en tot mezelf propvol voelen en daar ook weer misselijk van worden. Ik ben de afgelopen tijd dus vooral veel kleine porties aan het eten, verdeeld over de hele dag. Dat ik niks ben aangekomen tijdens mijn vakanties naar Griekenland en Italië zegt wel genoeg. Normaal moet ik na een trip altijd wel even op rantsoen maar nu was ik zelfs een kilo afgevallen. Helemaal prima, maar ik moet wel even alles goed gaan verdelen over de dag zodat ik genoeg dingen binnen krijg zonder daar last van te hebben.

De eerste echo kregen we op 31 augustus, de dag voor onze vakantie. We hadden op dat moment een intake bij de verloskundige en omdat zij zelf beschikken over een echo-apparaat, kon ik ervoor kiezen om de echo in te plannen. Dat wilde vooral ik wel heel erg graag. Het is toch fijn om even een bevestiging te krijgen voordat we op vakantie gingen. Ik was toen zeven weken zwanger. Vlak voor het Woezel & Pip event vertrokken we naar de verloskundige voor deze spannende afspraak. Ondanks dat ik de zwangerschapstesten had gezien en me toch echt wel zwanger voelde, blijft het een heel spannend moment. Misschien ook wel omdat alles bij Skyler zo vlekkeloos is verlopen en het gevoel ‘dat kan toch nooit een tweede keer?’ zo overheerste. Ook vanwege de vele verhalen om me heen over miskramen en geen kloppende hartjes kunnen zien kreeg ik toch wel een beetje kriebels in mijn buik. Maar het echo-apparaat stond pas een paar seconden aan toen wij een heel mooi, kloppend hartje konden aanschouwen op het scherm. Skyler was op dat moment ook mee, maar had het veel te druk met zijn thee-servies en brandweerauto. Dit hebben we op dat moment maar zo gelaten. Later nog genoeg tijd om te vertellen dat ‘ie grote broer wordt! We konden in ieder geval met een gerust (kloppend!) hart op vakantie.

Tijdens de vakantie voelde ik me heel wisselend, maar wat was ik blij dat we even weg waren, ik mezelf niet hoefde te verstoppen en me ook kon overgeven aan die vermoeid- en misselijkheid. Lekker chill bij het zwembad, terrasjes hoppen, relaxt wandelen en vooral niks moeten. Geen werk, geen verplichtingen. Het was een welkome afleiding. Toen we uiteindelijk donderdag weer terugkwamen, kon het aftellen beginnen. De donderdag daarna volgde een tweede echo, de termijnecho.

Donderdag 22 september was het zover en vertrokken we ’s avonds na het eten met zijn drietjes naar de verloskundige, voor opnieuw een echo, om dit keer het termijn te bepalen. Ik was op dat moment volgens mijn eigen berekening zo’n 10 weken en 2 dagen zwanger. Met Skyler kreeg ik pas een eerste echo bij 11 weken en 4 dagen, dus heel fijn om nu al twee keer eerder te kunnen spieken. We zagen al gauw dat het hartje van de baby nog steeds flink aan het kloppen was en wederom vonden wij –vooral ik, de stresskip- dit een heel geruststelling. Het is nog steeds goed! Wel was de baby te eigenwijs –nu al!- om zich goed te laten meten. Een schatting bracht haar tot 10 weken en 1 dag, wat natuurlijk precies mooi gelijk loopt met mijn eigen berekening, maar voor de zekerheid moet ik later nog even terug. Ook om dan nog even te kunnen zien of alles goed op zijn plek zit, of het buikje mooi dicht is (er waren teveel onduidelijkheden tijdens de echo), of de nekplooi in orde is en voor mijn allereerste controle. Deze afspraak is aankomende maandag, als ik 12 weken zwanger ben.

Raymond is momenteel voor twee weken naar het buitenland voor zijn werk. Hij kwam er echt niet onderuit en dat is wel een beetje jammer voor maandag. Het liefst doe ik alle echo’s samen, helemaal zo’n spannende als een goede termijnecho en een eerste check. Het is even niet anders! Hij heeft in ieder geval zijn trip voor april gecanceld. Zal toch wat zijn als hij de geboorte van zijn eigen kind moet gaan missen…

De meest gestelde vraag na ‘hoe gaat het met je?’ is ‘hoe moet het nu met de bruiloft?’ Daar wil ik ook nog iets over vertellen. We hebben nog niet officieel een datum geprikt en dat hebben we natuurlijk vanwege een reden gedaan. De zwangerschap! We wisten dat ‘ie er hoogstwaarschijnlijk tussendoor zou gaan komen en daarom heb ik alles heel oppervlakkig gehouden in mijn artikelen over het trouwen. Tijdens het passen van de trouwjurken heb ik ook goed overlegd met de verkoopsters wanneer ik dan precies mijn jurk moet gaan kopen. Het passen van de trouwjurk was dus leuk, maar niet om al gelijk iets te kopen. We hebben al een tijd de trouwdatum van 1 september in ons hoofd en zoals het er nu naar uit ziet, blijft deze staan. Ik wilde absoluut niet zwanger trouwen. Omdat ik in april ben uitgerekend, hebben we daarna dus nog een paar maanden voordat ik mezelf in een jurk moet gaan hijsen. Dat we in 2017 gaan trouwen is een ding dat zeker is. En die jurk? Ik moet óf gaan trainen, of gewoon lekker de jurk een maatje groter gaan bestellen als de kilo’s eraan vliegen. Omdat het met Skyler ook heel erg meeviel en de teller uiteindelijk op 11 kilo stond, denk ik dat het allemaal wel goed moet komen. We hebben nog niks officieels vastgelegd en daar gaan we maar even rustig naar kijken als Raymond terug is van zijn trip.

Al met al gaat het dus allemaal wel goed. Ik ben moe, misselijk en voel me niet helemaal mezelf, maar het is goed te handelen. Ik hang niet constant boven de wc om over te geven en lig niet dagenlang in bed. Zolang ik goed oplet wat, hoeveel en wanneer ik eet en ’s avonds lekker vroeg onder de wol kruip, gaat het van een leien dakje. Skyler slaapt momenteel ook heerlijk de hele nacht door, dus dat scheelt natuurlijk ook heel erg. Het is allemaal weer even wennen en vooral ongeloofwaardig. De gedachte ‘kan het gewoon nóg een keer?!’ Wat een wonder!’ overheerst toch wel vaak. Het scheelt dat ik er nu open over kan schrijven. Wie weet wordt het dan allemaal nog wat echter en kan het echte genieten beginnen. Voor nu is het vooral vaak ‘o ja, ik was zwanger hè?’ Tot nu toe het eerste cliché dus al te pakken: een tweede zwangerschap is écht heel anders. Tot de volgende keer!