Deze week ben ik alweer drie maanden in loondienst bij AmstelveenZ. Ik las online dat je minstens drie maanden nodig hebt om een beetje te aarden in een nieuwe job, dus tijd voor een update.
Alles meegemaakt
Ik heb alles al zo’n beetje meegemaakt: de eerste spannende weken, deadlinestress, zieke kinderen en dus thuis werken (en me moeten afmelden), moeilijke interviews en vastlopers qua tekst. Ik heb feedback mogen ontvangen, heel veel complimenten gekregen en om hulp gevraagd. Ik ben uit mijn comfortzone gestapt door veel mensen te bellen, op mensen af te stappen en vreemde mensen te interviewen. Van personeel bij een bedrijf tot een lid van de Dolly Dots. Ik kan wel zeggen dat ik op mijn plek zit en dat alles heel vertrouwd voelt. En dat vind ik heel erg fijn.
Assertief
Afgelopen week had ik het met mijn werkgevers, die ik vanaf nu gewoon collega’s ga noemen, over hoe fijn ik dit vind. We zitten met zijn drieën: de twee mannen zijn de eigenaren, waarvan er een schrijft en een de sales doet. Ik zorg dus samen met mijn collega voor alle teksten, zowel on- als offline in het magazine.
Ik voel me gewaardeerd, we kunnen alles tegen elkaar zeggen en er wordt meegedacht. Ik durf dingen aan te pakken en neem initiatief. Jaren geleden, tijdens mijn allereerste stage bij een radiozender, kreeg ik als eindfeedback te horen dat ik weinig initiatief toonde. Ik was goed in mijn werk, maar ze vonden me niet assertief. Ik kreeg een voldoende en sloot de stage prima af, maar ik heb dit altijd met me meegedragen. Misschien dat ik daarom de eerste weken ook wel harder heb gelopen dan eigenlijk nodig was. Nog even thuis wat dingen doen, overal bovenop zitten, alles aanpakken. Na drie maanden is daar iets meer rust voor teruggekomen. Er is iets meer balans en dat voelt fijn. Ik zeg veel ja, zet me goed in en probeer veel uit mijn comfortzone te stappen, maar durf ook aan te geven als ik ergens niks bij voel. Sommige onderwerpen liggen me meer dan anderen maar ik heb ontdekt dat ik alles wel op de Shirley-manier kan aanpakken. Human interest verhalen schrijven, zelfs als het over een financieel bedrijf gaat. Van het ziekenhuis naar een reparatiewinkel en van een personal trainer naar middelbare scholen en iemand die een topprestatie heeft verricht. Ik heb al heel wat woorden geschreven en we zijn inmiddels druk bezig met -voor mij- nummer drie.
Vertrouwen
Ik was heel bang dat ik het niet zou kunnen. Ik was zo gericht op de mom-wereld, dat ik dacht dat ergens anders mijn plek zou zijn. Dat de onderwerpen me niet zouden aanspreken. Maar niets bleek minder waar. Ik vind het juist heel erg interessant en leuk, en ontwikkel mijn schrijfstijl enorm. Ik heb de laatste jaren social media voor verschillende bedrijven opgepakt en dacht dat de marketingwereld voor mij de volgende stap zou zijn. Maar diep van binnen wist ik wel dat schrijven meer mijn ding was. De hele dag met woorden bezig zijn. Interviews uitwerken die eerst een zooitje zijn, en steeds meer vorm krijgen tot een mooi verhaal. Ik was dinsdag bezig met een groot interview, had het gesprek uitgetypt en het eerste wat ik zei tegen mijn collega, was: ‘jeetje, wat heb ik er een puinhoop van gemaakt.’ Het gesprek ging alle kanten op en dat zorgde ervoor dat mijn tekst ook alle kanten op ging. Ik kreeg als antwoord: ‘je hebt al mooie stukken geschreven dus ik heb er alle vertrouwen in dat deze ook top gaat worden.’ Het gaf me het zetje dat ik nodig had. Ik categoriseerde alle onderwerpen, schreef alles aan elkaar en inmiddels is het af. In het volgende nummer komt een driepagina tellend interview met een Dolly Dot van mijn hand. En ik ben er trots op. Ik leer er ook veel van, want dit interview had best iets strakker gekund. Ik vind het soms nog moeilijk om een interview terug te brengen naar het onderwerp als we afdwalen. Interviewen is sowieso nieuw voor me, om daar een beetje mijn eigen stijl in te vinden. Maar al doende leert men en ik heb al mooie stappen gezet.
Rust
Ja, ik zit op de juiste plek op dit moment. Ik ben lekker aan het werk, kan het goed combineren met de jongens en heb nog wat tijd voor mijn eigen ding. Ik word gewaardeerd om mijn werk, vind mijn rustige werkplek heerlijk en rij mega voldaan weer weg als mijn werkdag erop zit. Ik voel me rustig en weet wat er van me verwacht wordt. Op maandag, dinsdag en donderdag is het kantoordag en het is fijn om daar niet over na te hoeven denken, wat mijn activiteiten per dag gaan worden.
Nog even zoeken naar balans
Ik vind het soms nog wel lastig om alles in goede banen te leiden. Mijn werk loopt lekker, ik heb tijd voor de jongens en hun sportafspraken en playdates, maar tijd vinden om te sporten is lastig. Ik dacht: ik werk 20 uur per week en dan blijft er nog genoeg tijd over. Maar ’s avonds lig ik uitgeblust op de bank en nu zijn er al een paar woensdagen geweest dat er iets gepland stond waardoor ik mijn vaste sportdag niet had (twee keer naar het ziekenhuis, volgende week een studiedag).
Omdat ik zoveel schrijf voor mijn werk, is de inspiratie voor mijn blog soms ver te zoeken en zijn er dagen dat er niks online komt. Terwijl ik dat wel graag wil. Mijn studie ligt te verstoffen. En op dit moment is er zelfs al vijf dagen niks op Instagram verschenen, terwijl ik daar normaal dagelijks aanwezig was. Ik denk dat dat tijd nodig heeft. Ik moet mezelf de rust en ruimte geven om alles weer on point te krijgen en ik heb er vertrouwen in dat dat goed komt.
Maar daar heb ik me wel in vergist; ik dacht dat het gelijk allemaal wel oké zou zijn. Als ik van kantoor wegrij, ben ik gelijk op het schoolplein en begint de race met de kinderen. Maandag kickboksen met Maddox, dinsdag een volledige dag op kantoor en daarna gelijk Maddox halen en eten maken, woensdag dan wel vrij maar veel tijd nodig voor het huishouden, freelance opdracht (waarvan ik er al één gestopt ben omdat ik er geen tijd voor kon vinden) en de kinderen, donderdag Skyler naar basketbal en dus vroeg het eten verzorgen, vrijdag zwemles. Als je zelf ook moeder bent, zal je het begrijpen.
Op mijn plek
Afgelopen week waren we bezig met een vakantierooster voor de zomervakantie. Ik ben in deze baan gestapt met de gedachte ‘ik ga het gewoon proberen en anders ga ik gewoon na een paar weken weer weg.’ Maar ik kan me nu niet voorstellen dat ik hier snel weg ben. En mijn collega’s ook niet want toen ik voor de grap zei dat ik hier misschien niet meer werkte in de zomer, hoorde ik dat ik nergens naartoe ging. Dat ze heel tevreden zijn en zeker niet van plan zijn om snel afscheid te nemen. Ik kwam al best als mezelf binnen, maar bleef nog wel een beetje de kat uit de boom kijken. Nu merk ik dat ik steeds meer mezelf word, steeds rustiger ben en steeds meer vertrouwen krijg. Ik ben nu al enorm gegroeid in de functie en kan niet wachten op de maanden die komen gaan.
