Het gaat momenteel allemaal wel zijn gangetje in huis. Raymond is begonnen aan een nieuwe baan en heeft het naar zijn zin, Skyler gaat goed op school, met Maddox is het een beetje zoeken maar over het algemeen zit hij prima in zijn vel en mijn boek is uit. Mijn werk gaat op en af, maar zeker niet slecht. Ik vermaak me gedurende de dag prima met van alles en nog wat. Niks te klagen, dus. Toch zijn er dingen waar ik nu een beetje moeite mee heb. Drie uitdagingen waar ik momenteel mee struggle. Een openhartig blogje!
Onzekerheid omtrent mijn boek
Ik ben altijd wel heel onzeker geweest over mijn eigen kunnen. Op school en tijdens mijn studies dacht ik altijd dat ik het niet kon, ik vind mijn werk nooit goed genoeg en twijfel altijd aan het eindresultaat. Is het wel goed wat ik doe? Valt het in de smaak? Wat zullen mensen wel niet van me denken? Straks vindt niemand het leuk? Op het moment dat ik dit schrijf komt mijn boek bijna uit. Als het goed is valt ‘ie morgen bij mij, maar ook bij verschillende bloggers en media, op de mat. Als ik daaraan denk, krijg ik al een beetje buikpijn. Tijdens het schrijfproces voelde ik me zeker genoeg en ook mijn redacteur verzekert me dat het leuk en goed werk is, maar toch. Ik zal niet ontkennen dat de negatieve reacties die ik de afgelopen jaren heb ontvangen, me niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Ik vind het moeilijk om daarmee om te gaan en heb daarom na jarenlang twijfelen eindelijk vorig jaar mijn reactiesysteem dicht gegooid. Maar ja, straks is het boek uit en kunnen mensen weer zeggen wat ze willen hierover. Is het goed genoeg? Had ik dat ene stuk wel moeten schrijven? Gaat het verkopen of wil niemand het hebben? Het is weer een heel ander stuk onzekerheid waar ik mee om moet leren gaan en dat kost me momenteel veel energie. Ik zit dan ook ontzettend veel in mijn hoofd en kan mezelf helemaal gek maken. Een grote uitdaging om hiermee om te gaan, kan ik je wel vertellen. Mijn blog voelt na jaren weer als een safe space, maar met het boek moet ik die modus ook even zien te vinden.
Deze tijd met Maddox
Maddox’ karakter staat haaks op die van mij. Hij is heel uitbundig, extravert, open en enthousiast. Maar opeens is dat de afgelopen maanden omgeslagen. Hij is heel temperamentvol, maar ook ontzettend gevoelig. De veranderingen die nu gaande zijn, zijn voor hem heel erg moeilijk. En dat doet me veel. Ik vind het moeilijk om te zien waar hij behoefte aan heeft en hoe ik hem gedurende de dag kan helpen. De ene dag gaat dat beter dan de andere. Het kost veel energie om na een onrustige nacht weer die vrolijke moeder te zijn en na de zoveelste vieze onderbroek kan ik van frustratie wel gillen. Als hij weer huilend naar school gebracht moet worden denk ik enerzijds ‘jeetje, het is geen ramp voor je’, terwijl ik hem anderzijds dolgraag optil en mee naar huis neem. Het is even heel lastig. Ik kon hem goed lezen de afgelopen jaren en kon hem helpen in al zijn behoeften, maar momenteel is het echt iedere dag weer heel erg zoeken. En dat vind ik uitdagend, heel moeilijk en soms zit ik echt met de handen in het haar.
De onrust in mijn hoofd qua nieuw werk
Opeens was daar een fantastische vacature. Opeens werd ik uitgenodigd voor een gesprek, voor de proefopdracht en voor het tweede gesprek. Opeens was de baan heel dichtbij, was het tussen mij en iemand anders en had ik stiekem al een beetje de hoop dat ik was aangenomen omdat ik zo’n connectie had met het bedrijf. Ik dacht na over de opvang voor de jongens en hoe ik dat met Mommyhood zou gaan doen. Maar opeens werd ik het niet en kreeg ik het telefoontje. En opeens weet ik het allemaal even niet meer. Het is niet de enige afwijzing geweest het afgelopen half jaar, maar wel de meest heftige omdat ik al ver in het proces zat. Inmiddels loopt er weer een toffe sollicitatie en heb ik een schrijfopdracht ingediend, maar opeens slaat de twijfel toe. Wat wíl ik eigenlijk? Wil ik echt fulltime in dienst? Wil ik misschien toch verder freelance en misschien, net zoals ik voor My Lovely Notebook doe, gewoon een paar uur per week voor een ander bedrijf schrijven? Als ik op maandag de jongens naar school heb gebracht, mijn computer opstart in een heel stil huis en lekker aan eigen content kan werken, voelt dat ook heel erg fijn. Ik weet ook: ik ben echt wel toe aan iets anders. Maar wat dat ‘iets anders’ is, dat weet ik opeens niet. Ik ben na het inleveren van mijn boek en dus die sollicitatie, een beetje in een zwart gat gevallen. Ik voel me onrustig en kan daar moeilijk mee omgaan. Het is fijn dat we even op vakantie gaan, dan zien we daarna wel verder. Het is een zoektocht maar ik heb er alle vertrouwen in dat mijn pad al uitgestippeld is. Ik moet alleen de weg nog vinden.
