We zijn over de helft van 2022. Ik vind het een bizar idee dat er alweer zes maanden achter ons liggen en dat we aan de overige zes maanden gaan beginnen. Het waren absoluut zes maanden vol met uitdagingen, maar ook zeker met geluksmomenten en kansen. Toen ik aan dit blog wilde beginnen nam ik mezelf voor om vijf dingen te delen die centraal stonden in de maanden januari tot en met juni. Maar eigenlijk komt alles op hetzelfde neer: grenzen stellen. Grenzen aangeven. En dan eigenlijk wel aan alles en iedereen. Tijd om daar iets meer uitleg bij te geven.
Het uitstellen van mijn boek
Zo was er het belletje met de uitgeverij. Ik zou in februari het intensieve schrijftraject ingaan, om vervolgens in juni mijn manuscript in te leveren. Of nou ja, ik zou al eerder beginnen en dan deze maanden echt volledig knallen met mijn redacteur. Het boek zou dan in september in de winkels komen te liggen. Maar ik voelde het niet. Steeds weer voelde dat boek als een grote last op mijn schouders en werd ik heel paniekerig van het idee dat ik moest schrijven. Het past niet in mijn leven op dit moment. In wat voor luxepositie zit ik, dat ik mijn uitgeverij (wat ook al tof klinkt) kan mailen met een idee voor een volgend boek, ik binnen no time een go krijg en gewoon een tweede boek mag gaan schrijven? Hoe stom is het dan om toe te geven dat het eigenlijk op dit moment helemaal geen goed idee is? Er werden deuren geopend qua werk en dat vroeg zoveel tijd en aandacht, dat ik me niet kon zetten tot het schrijven van dit tweede exemplaren. Ik verzamelde al mijn moed, stuurde een mail naar mijn redacteur om een call in te plannen en sprak mijn twijfels uit. Ze reageerde super lief en snapte het helemaal. Het boek was voor nu voor mij een grens. Het belletje was een grens over. Maar ik heb het gedaan en het heeft goed uitgepakt. Ik gaf mijn grenzen aan.
Workwise
Jeetje, wat heb ik een groei doorgemaakt als het om werk gaat. Ik heb een paar mooie opdrachten binnengehaald en ben opeens aan het werk voor anderen dan alleen voor mezelf. Mooie kansen, maar ook zeker wennen. Ik kan wel zeggen dat ik enorm veel geleerd heb van alles dat ik de afgelopen zes maanden gedaan heb. Werken in een team, bijvoorbeeld. Ik voel opeens dat ik een stem heb, dat mensen naar me luisteren en me om advies vragen. Ik ontvang feedback, ik geef feedback en ik sta voor mijn kunnen. Ik heb de afgelopen maanden ontzettend veel mijn grenzen aangegeven. Qua betalingen, qua opdrachten voor Mommyhood, qua werkuren, qua inzet, qua alles eigenlijk wel. Ik vind alles al snel leuk en best, maar dat is niet altijd handig. Dit heb ik echt moeten leren.
Mensen om me heen
Het zal je niet ontgaan zijn dat mijn dagboek qua sociale activiteiten rustiger is. Ik ben veelal bezig met mijn werk en als dat niet het geval is, ben ik met mijn kinderen. Of simpelweg met mezelf. Er is zoveel veranderd en er komt zoveel op me af, dat ik de rust en ruimte nodig heb om alles een plek te geven. Om weer de balans te zoeken. Te kijken naar hoe ik mijn weken het meest optimaal inricht zonder mezelf voorbij te lopen. Er is even geen tijd meer voor spontane koffies tussen het werk door, er is weinig ruimte voor urenlange bezoekjes aan Amsterdam, even geen mogelijkheid tot lanterfanten in een winkelcentrum en al helemaal niet voor uren bijkletsen met vrienden. Daar ben ik helemaal tevreden mee. Het is alleen wel even omschakelen. Ik zit in mijn bubbel en heb om me heen mijn grenzen aangegeven. Heel moeilijk en dat is zeker niet overal even vredig gegaan. Wat dat betreft ben ik dan wel weer die vreselijke introvert. Maar ook hier weer: mijn grenzen aangeven was het enige juiste om te doen om mezelf een beetje sane te houden.
Gezondheid
Dan niet de grens die ik zelf heb gesteld, maar de grens die mijn lichaam heeft aangegeven. Ho, stop, ho. Longen in protest, huid met ups en downs, allergieën to the max, trainingen naar een laag pitje en rust in de tent. Moeilijk, maar ook weer een leermoment. Ik ben dagelijks enorm benauwd, moet goed omgaan met mijn energie, ben onwijs vermoeid, mijn trainingen teruggeschroefd en heel langzaam proberen we alles weer op te bouwen. Het is lastig als iets anders dan jouw hoofd op de rem trapt, maar in dit geval kan ik niets anders dan me hierbij neerleggen. Gezondheid boven alles. Een grens is aangegeven.
Al met al dus niet alleen een goed jaar tot nu toe qua werk; ook een heel leerzaam jaar. Niet altijd even gezellig en de meest leuke keuzes (hoe was nu bijvoorbeeld mijn tweede boek geweest?!) en zeker soms met schuldgevoel, maar vaak wel de juiste als ik diep van binnen kijk en voel waar mijn grenzen liggen. Het werd in ieder geval, geheel onbewust en niet gepland, de grootste les van de eerste helft van 2022.
