De aankoop waarvan ik dacht dat ‘ie nooit zou komen

Vroeger ging ik altijd kamperen met mijn ouders. We stonden een zomervakantie lang op een camping in Nederland, gingen regelmatig naar Duitsland, Italië en Frankrijk en waren veel weekenden per jaar ergens met de sleurhut te vinden. Eenmaal uit huis vond ik het wel mooi geweest. Ik heb een leuke tijd gehad, maar die caravan komt er bij ons niet in.

Afgelopen zomers

Toen Skyler twee jaar was werden we uitgenodigd door Eurocamp om een weekje te komen logeren in een van hun stacaravans in Frankrijk. Ik was ietwat sceptisch maar we hebben een ontzettend leuke week achter de rug. We genoten enorm van het buitenzijn, het samenzijn en van het blije koppie van Skyler. Het was zo genieten, dat we een jaar later zelf via Eurocamp een stacaravan boekten. We gingen naar Italie en Duitsland en ook hier hebben we ons weer uitstekend vermaakt. Sterker nog; we vonden het heel erg fijn om met de auto op vakantie te gaan en op een camping te staan. Afgelopen zomer waren we weer Lucky bastards en werden we door Canvas Holidays uitgenodigd om een week naar de Bretagne te komen voor een fijne vakantie. Ondanks dat het weer niet helemaal mee zat, hebben we een heel fijne week gehad. Want Skyler vindt het dan heerlijk om lekker buiten te zijn, te zwemmen, te spelen in speeltuinen en te barbecuen; Maddox blijkt dezelfde genen te hebben. Het is prachtig om te zien hoe weinig zij nodig hebben om de tijd van hun leven te hebben. In dat opzicht kunnen we nog heel wat van onze kinderen leren.

Het komt er niet in!

Maar allemaal leuk en aardig in zo’n stacaravan; goedkoop is het natuurlijk niet. We hebben de mazzel dat we het een paar keer gekregen hebben in ruil voor publiciteit, maar dat feest gaat natuurlijk niet iedere zomer op. Voor een weekje in de kindervakanties betaal je al gauw 1500 euro. Tel daar je benzine, eventuele tolwegen en boodschappen bij op en je moet toch een flinke duit in de zak doen om dit te bekostigen. We hebben het niet slecht maar ook wij moeten hier toch aardig lang voor sparen. Raymond begon in Frankrijk al met het struinen op Marktplaats naar caravans. Mijn ouders hebben na jaren weer een caravan gekocht en dat idee stond Raymond ook wel aan. Mij niet. Absoluut niet. Zo’n ding komt er niet in. Raymond liet me diverse ‘mooie’ caravans zien en continu wees ik het af. Ik wil het niet, ik moet het niet, het is veel te burgerlijk en ik hou helemaal niet van campings. Totdat ik me besefte dat ik op dat moment op een camping stond en de afgelopen zomervakanties niet veel anders had gedaan. Ik liep dan niet met een wc-rol over de camping heen op zoek naar een ranzig, veel te nat toilet of een vrije douche; voor de rest is er natuurlijk geen verschil tussen een stacaravan en een sleurhut. Waarom was ik er eigenlijk zo erg op tegen?

Of toch wel?

Heel eerlijk? Ik kan zo’n vraag beantwoorden met ‘mensen zien me aankomen!’ Ik zag mezelf altijd als zo’n ouder die haar kind overal mee naartoe nam, overal naartoe zou vliegen en de meest mooie reizen zou gaan maken. En ondanks dat we dat regelmatig gedaan hebben naar onder andere Portugal, Turkije en zelfs Bali, hebben we toch gemerkt dat de kinderen weinig nodig hebben om gelukkig te zijn. En wij dus ook. De afgelopen zomers op een camping waren intens genieten en heerlijk kneuterig. Spelen met de kids, ontelbaar veel boeken lezen, ’s ochtends met de kinderen broodjes halen, ’s avonds de barbecue aan, lekker veel buiten zitten (als het weer meewerkt) een genieten van de rust. Bovendien is het toch wel heerlijk om de auto te pakken, deze helemaal vol te laden met eigen spullen zonder me druk te moeten maken om overgewicht of kinderen die misschien wel een vliegtuig op stelten gaan zetten. We hebben het getroffen met twee kinderen die urenlang in de auto kunnen zitten zonder protesteren. Toen Raymond me zelfs vertelden dat we voor het geld van één week stacaravan zelfs drie weken met een gewone caravan weg konden, me vertelden dat als we slecht weer zouden hebben zoals afgelopen week in Frankrijk we met een eigen caravan heel gemakkelijk weg hadden kunnen rijden én hij me een sleurhut liet zien met een relatief mooi interieur én een stapelbad voor de jongens riep ik iets waarvan ik dacht dat ik het nooit zou zeggen: ‘laten we het maar doen!’

Gedachten

Momenteel zijn we in het bezit van onze eerste eigen caravan. Ik moet er stiekem nog steeds een beetje om lachen en ondanks dat ik het al even geleden online wilde zetten, duurde het heel lang voordat ik de caravan op Instagram postte. En dan is het opeens niet de caravan waar ik me voor schaam, maar mijn eigen gedachten. Want waar maak ik me in hemelsnaam druk om? Dat ik burgerlijk ben? True, dat ben ik nu toch al. Dat ik nooit meer met het vliegtuig weg ga? Dat zal nog wel gebeuren. Dat ik volgende zomer op een camping beland? Dat deed ik de afgelopen drie jaar ook. Dat mensen het super stom vinden? Tsjah, die zul je er tussen hebben zitten. Het is bizar dat ik me om dat soort dingen druk heb lopen maken. Vanaf nu roep ik vol trots: we hebben een caravan! En ik heb al vlaggetjes gekocht om erin te hangen.