41 weken in de buik; 41 weken uit de buik

Vandaag is Maddox even lang uit mijn buik als dat ‘ie erin zat; 41 weken. Met 40 weken en 6 dagen werd ik gestript, ’s avonds begonnen mijn weeën en iets na middernacht vond Maddox het een perfect moment om zich aan te kondigen. Op 26 april 00:39 uur na precies 41 weken zwangerschap. Ik had nooit, maar dan ook nooit verwacht dat ik dit termijn zou gaan halen na de zwangerschap van Skyler die na 36 weken al voorbij was. Terwijl ik de laatste weken vervloekte en continu maar zat te wachten tot Maddox geboren zou worden, vond ik het achteraf eigenlijk wel heerlijk. Zo kon ik optimaal de laatste zwangerschap beleven en is het voor mijn gevoel een goed afgesloten hoofdstuk. Ik vraag me soms wel af wat er gebeurd zou zijn als de verloskundige niet gestript had. Was Maddox dan nog een week langer blijven zitten omdat hij de tijd nodig had of was hij evengoed die week nog gekomen? Het zijn vragen waar nooit antwoord op zal komen en dat is eigenlijk wel prima. Het zijn slechts wat hersenspinsels die af en toe op komen zetten en voor de rest doet het er niet toe. Maddox is bij ons, alweer 41 weken.

Veel pech

Maddox is een heerlijkheid in huis. Het is onze blije, kleine kabouter en met een glimlach haal je hem ’s ochtends uit bed. Ik had gehoopt te kunnen zeggen dat ik intens van de afgelopen weken heb genoten want dat wilde ik zo graag. Maar ondanks dat het echt wel genieten is met hem, ik de eerste weken op een wolk zat en hij de leukste baby is die er is, is het ook allemaal erg moeilijk. Keer op keer komen we achter dingen waar hij last van heeft en dat drukt toch een stempel op het genieten. We gingen van gigantische krampen naar flinke eczeem en toen uiteindelijk van koemelkallergie naar overgevoeligheid voor diverse voedingsmiddelen en ondergewicht. Nu hij ook nog eens continu kampt met oorontsteking en volgende week buisjes geplaatst krijgt is het wel een beetje een pechvogel. We zijn gewoon steeds veel met hem in de weer en helaas niet op de manier zoals we wilden en gehoopt hadden. Maar goed, Maddox kan er natuurlijk helemaal niks aan doen en we zullen hem in de best mogelijke manier met alles gaan helpen. Gelukkig zijn we op de heel goede weg en hoop ik dat de buisjes volgende week hem de verlichting gaan geven waar we zo op hopen. En we duimen heel hard dat het ook het antwoord gaat zijn op de slapeloze nachten. Want nu gaan de krampen en het eczeem dan wel beter; slapen met een oorontsteking of vocht achter de trommelvliezen is nu niet echt prettig en heeft weer flink roet in het eten gegooid de laatste tijd.

Vrolijk en snel

Laten we ons voor de rest eens focussen op de leuke dingen. Maddox is vrijwel altijd vrolijk, is enorm happy als er weer een nieuwe dag is aangebroken en staat dan ook gelijk aan. Even knuffelen in bed is er niet meer bij. Hij kruipt heel goed en héél snel, trekt zich overal aan op en het zal niet lang meer duren voordat hij zijn eerste stappen langs de tafel gaat zetten. De bewegingen zijn er, maar hij weet nog niet helemaal hoe hij zijn handen en voeten samen moet gebruiken. Heerlijk weer om te zien, dat ontdekken en gestuntel. Maddox is een klein vreetmonstertje en vindt werkelijk alles lekker. Broodjes met jam, rijstwafels, zoete aardappel en witvis zijn slechts wat dingen waar het kwijl hem van in de mond loopt. Wat een feestje om dit draakje eten te geven en hem zo te zien genieten. Ik hoop heel erg dat dat in de toekomst ook zo blijft en hij lekker alles mee kan en wil eten. Voor nu zijn we nog wat voorzichtig met de combinaties maar langzaamaan komen er dingen bij en aangezien hij daar goed op reageert, komt dat helemaal goed. We hadden alleen laatst een probleem; ik had even geen eten en gaf Maddox een potje bruine bonen. Die gaat normaal altijd goed maar dit was een potje van 12 maanden. Ontzettend stom van mezelf, maar de nacht die daarop volgde was verschrikkelijk. Maddox was ontroostbaar en had vreselijke krampen. Blijkt dat potje dus heel anders te zijn dan de 8-maanden variant die wel goed gaat en veel kruiden te bevatten. Dit is voor ons wel een teken geweest dat we het nog rustig aan moeten doen met experimenteren en dat we alles heel langzaam moeten gaan opbouwen. Alhoewel de potjes van 12 maanden vast bij veel kindjes van bijna 10 maanden niet helemaal lekker gaan door de toegevoegde kruiden… Dom, dom! We blijven voor Maddox alles zelf en vers maken, maar hebben wel altijd wat potjes in huis voor het geval het nodig is. Ik ga in ieder geval de komende weken weer lekker aan de slag met het bereiden van maaltijden voor de kleine spruit. Zónder kruiden.

Dol op zijn broer

Het leukste aan het hebben van twee kinderen vind ik de interactie tussen beiden. De broertjes zijn werkelijk dol op elkaar en kunnen heel goed met elkaar spelen. Maddox kijkt onwijs tegen Skyler op en Skyler vindt het op zijn beurt weer leuk om Maddox dingen te leren en om hem op sleeptouw te nemen. Ze kunnen samen lachen om de gekste dingen en als Maddox huilt is Skyler er als eerste bij om hem te troosten. ‘Stil maar moppie, ik ben bij je’. Daar smelt je toch van? De hele dag noemt Skyler hem lievie en mopje en ik vind dat ontzettend aandoenlijk. Hopelijk gaan die twee nog heel veel aan elkaar hebben in de toekomst en versterkt de band alleen maar.

Dicht bij me

Maddox is mijn mopje en ik merk dat ik hem heel graag bij me wil houden. Ik vind het heerlijk om hem in de draagzak te dragen, om lekker samen te knuffelen en het liefst neem ik hem iedere avond mee naar mijn bed om samen te slapen. Jammer dat hij dat niet wil, haha. Hij zoekt me af en toe op tijdens zijn rustmomenten om even te knuffelen, maar daarna vindt hij de wereld toch weer interessanter. Bovendien is hij heel onrustig als ik hem ’s nachts pak om hem mee naar ons bed te nemen als hij aan het spoken is. Dan gaat ‘ie staan, zitten, rollen en spelen. Leg je hem dan in zijn eigen bed, dan slaapt ‘ie op een gegeven moment weer verder. Wat een contrast met Skyler, die maar al te graag tegen me aan kroop ’s nachts. Maar ach, ook wel weer goed dat Maddox veel waarde hecht aan zijn eigen plekje en niet iedere nacht tussen ons in beland. Hebben we dat probleem voor de rest niet.

Ik zit nog steeds iedere dag met een dubbel gevoel. Wat heerlijk dat hij wat groter wordt, wat meer zelf kan, de wereld aan het ontdekken is en zich zo goed ontwikkelt., Maar wat naar dat hij niet zo klein blijft en dat we niet meer die baby van een week terug krijgen. Konden we af en toe maar terug…

41 weken erin; 41 weken eruit. Absoluut even een momentje om bij stil te staan. Onze lieve, kleine kabouter!