Het is 19 april 2003. Ik ging met een vriendin mee naar Ajax, naar de wedstrijd tegen Roda JC. Daar had zij afgesproken met een jongen die ze via internet kende en ze vond het wat spannend om alleen te gaan. Omdat we wel vaker samen naar Ajax gingen, besloot ik met haar mee te gaan en de wedstrijd te bekijken. Toen we aankwamen bij de Arena, kregen ze elkaar al vrij snel in het vizier. Het was behoorlijk ongemakkelijk en het werd binnen een paar seconden duidelijk dat ze niks met elkaar hadden. ‘Ga jij maar in het midden zitten’, fluisterde ze in mijn oor. Tuurlijk, no problem. Wat ik op dat moment nog niet wist, is het feit dat ik die dag, in vak 410 nota bene, regelrecht in de armen van mijn bijna aanstaande werd geworpen. Raymond en ik hebben daar namelijk een heerlijke middag gehad en na goedkeuring van die vriendin, spraken we elkaar daarna vaker. Op 1 mei 2003 kregen we officieel verkering. Precies 20 jaar geleden.
Trouwdatum
Eigenlijk wilde ik op 1 mei 2023, gisteren dus, gaan trouwen. Nu ik weet wat er allemaal geregeld moet worden, ben ik blij dat we realistisch zijn geweest en dat even uitgesteld hebben. Maar dat het dit jaar gaat gebeuren is zeker. Op 21 september zullen we elkaar het ja-woord geven in het bijzijn van onze familie en vrienden. Het jaar waarin we 20 jaar samen zijn. Ik vind het toch wel heel bijzonder.
20 jaar
In die 20 jaar is er een hoop gebeurd. Een paar verhuizingen, een kleine break, twee kinderen, veel vakanties, flink veel liefde en ook zeker flink wat ruzies. Maar ik kan me niet meer voorstellen dat Raymond er niét is. Dat kan ook niet anders want hij is er in mijn leven langer wel dan niet en dat geldt voor hem ook. We zijn samen opgegroeid en hebben alle stappen samen gezet. Als mensen me wel eens vragen wat ons geheim is, weet ik daar geen antwoord op. We leven ons leven gewoon. We hebben zo onze goede en slechte periodes gehad, maar de verliefdheid is overgegaan in houden van en dat is ons veel waard. We hoeven niet te zoeken naar groener gras en respecteren elkaar gewoon zoals we zijn. Zelfs als ik zeg dat ik een beetje verliefd ben op Waylon.
Tegenpolen
We hebben er een handje van om op elkaar te lopen zeiken en ik kan wel zeggen dat we elkaars tegenpolen zijn. Maar we slapen niet zonder elkaar een kus te geven en zeggen nog steeds iedere dag tegen elkaar dat we van elkaar houden. Raymond belt me nog steeds elke dag als hij van werk naar huis rijdt en vraagt bij thuiskomst dan nog steeds hoe mijn dag was. Elke ochtend wordt er aan me gevraagd hoe ik heb geslapen. Hij kan me op mijn zenuwen werken, maar is er ook onvoorwaardelijk voor me. Hij is de eerste die me toejuicht als ik weer eens uit mijn comfortzone stap.
Gewoon zijn
Twintig jaar samen. Het is bijzonder en dat besef ik maar al te goed. Ik vind het mooi dat we dat 21 september met zijn allen kunnen gaan vieren. Precies op de manier zoals wij zijn en al 20 jaar samen ons leven leven: samen, zonder poespas en gewoon zijn. Daar kom je toch een heel eind mee.
