15 jaar samen: onze relatie na twee kids

Vandaag is het 1 mei en dat betekent dat Raymond en ik 15 jaar samen zijn. Ook zijn we twee jaar en één dag verloofd. Het huwelijk laat iets langer op zich wachten dan in eerste instantie de bedoeling was; toen vorig jaar Maddox geboren werd wilden we graag trouwen in het jaar dat we de 15 jaar samen zouden aantikken. Dat is 2018 en ik kan nu alvast verklappen dat het ook dit jaar niet gaat gebeuren. Onze relatie is stabiel, we hebben geen relatietherapie nodig, houden nog heel veel van elkaar, maar het heeft opeens even geen prioriteit. It is all good. We zijn verloofd, de plannen liggen er en zodra we in iets rustiger vaarwater zitten gaan we onze grote dag maar eens plannen. Het leukste is natuurlijk wel dat het een dag wordt met onze twee kleine mannen erbij. Dat maakt het misschien allemaal wel nóg mooier.

Al vijftien jaar ben ik samen met mijn eerste vriendje. Ik leerde Raymond kennen toen ik 16 jaar was en wat is er in die afgelopen jaren veel gebeurd. Van elkaar wekelijks een keer zien omdat ik nog thuis woonde tot parttime samenwonen omdat ik in Amsterdam ging studeren en hij daar al een huis had. Tot ik overplaatsing van mijn werk kreeg, van Hoorn naar Amsterdam. Hierdoor kon ik ook in het weekend in Amsterdam blijven en werd het samenwonen definitief gemaakt.

Toen we van een huur- naar een koophuis gingen was ik bijna afgestudeerd. Ik had nog slechts één herkansing te gaan en werkte ondertussen verder bij de supermarkt. Opeens begon, voor mij heel onverwachts, de twijfel bij Raymond toe te slaan. We waren zeven jaar samen en ook wij kregen die 7 years-itch. Ik pakte mijn spullen en ging weer thuis wonen. Voor drie maanden lang hadden we een time-out en dat was niet alleen vreselijk, maar achteraf eigenlijk ook heel erg goed. Het heeft bij ons allebei de ogen geopend en ons doen beseffen dat een relatie hard werken is maar dat we ook teveel van elkaar houden om dit los te laten. Want ondanks dat ik het niet zag aankomen wist ik dondersgoed waar alles vandaan kwam. Het ging gewoon even niet meer. Maar na die drie maanden wisten we ook; we willen het nog graag een kans geven. En kijk waar we nu staan.

In 2013 werd ons eerste kindje geboren en in 2017 kwam daar nummer twee. Ik kan wel zeggen dat kinderen een stempel op je relatie drukken, helemaal als je zulke slechte slapers hebt. Vermoeidheid is killing en dan is het, vooral voor mij, erg moeilijk om tijd en energie in de relatie te steken. De zorg komt toch grotendeels op mijn schouders terecht en dat valt me erg zwaar. Raymond is overdag naar zijn werk en maakt enorm lange dagen. Als hij thuis komt, ben ik al vaak door het meeste van mijn energie heen. Het kost me moeite om dan nog die leuke vriendin te moeten zijn. Seks? Geef me een bank of een bed en ik hou het liefst de hele avond mijn mond of ik sluit mijn ogen. Dat is negen van de tien keer toch waar mijn voorkeur naar uit gaat. Toch weet ik ook dat het loont om dat laatste beetje energie te gebruiken om er een gezellige avond samen van te maken. Ook al is dat alleen maar een serie kijken samen of om even de dag door te spreken zonder dat alles uit me getrokken moet worden omdat ik het liefst helemaal even niet praat. Hopelijk gaat het met Maddox snel beter zodat we er ook weer wat vaker samen uit kunnen. Gelukkig staan er al wat leuke dingen in de agenda en gaan we over drie weken op vakantie. Een vakantie doet altijd wonderen. Even geen stress van mijn kant en even geen werk van Raymonds kant.

We hebben zo onze ups en downs. We kunnen het onwijs gezellig hebben samen en lachen om de meest stomme dingen; we kunnen ook allebei heel koppig en eigenwijs zijn. Zijn ja blijft een ja en mijn nee blijft een nee. Geen middenweg mogelijk. Ik erger me aan zijn rommelige gedrag en hij vindt mij vaak een zeur. Terwijl ik mopper dat hij teveel werkt vindt hij weer dat ik bepaalde dingen meer los moet laten. Toch werkt dit en komen we er altijd wel weer samen uit. En zo niet, dan toch. We zijn niet voor niets al 15 jaar samen. Het houden van is enorm en ik ben blij dat we straks uit het eerste babyjaar zijn en dat we (hopelijk) in een rustigere tijd gaan komen. Dat zal onze relatie goed doen. Weer even wat meer tijd voor elkaar. Wat meer energie en vrolijkheid. Ik ga gewoon niet ontkennen dat het soms allemaal wat moeilijk is maar dat is echt de vermoeidheid die de boventoon voert. We kunnen altijd lekker mopperen op elkaar maar er gaat geen dag voorbij zonder dat er een kus wordt gegeven en zonder dat er gezegd wordt ‘ik hou van je’.

Af en toe mis ik wel die begintijd. De dagen dat we het matras naar de woonkamer trokken om daar series te gaan kijken. De weekenden en avonden dat we spontaan op de scooter sprongen om een hapje te eten of om naar de bioscoop te gaan. Het is nu allemaal anders. Het is niet meer spontaan en het nieuwe is eraf. Maar na vijftien jaar kan ik wel zeggen dat Raymond nog steeds de persoon is waar ik mee wil trouwen. Ik ben blij dat ik samen ben met mijn eerste liefde, dat we samen twee prachtige kinderen hebben en dat ik alle hoogte- én dieptepunten met hem heb beleefd. Dat ik ben opgegroeid met hem en dat ik dat de komende jaren absoluut niet anders wil. Het is zo vanzelfsprekend dat hij er is. Noem je Shirley, dan komt Raymond er achteraan. We horen bij elkaar. Ondanks dat we af en toe het dipje kennen. Of noem het maar gerust een dip. Een relatie is hartstikke hard werken, helemaal in deze tropenjaren met twee kleine kinderen.

Hij laat me vrij, laat me doen wat ik het liefste doe en vertrouwt enorm op mijn moedergevoel. Ik hoor regelmatig dat ik het het beste weet met de kinderen en dat hij mij volgt. Hij heeft vertrouwen in me, laat me crazy zijn met Anouk, gaat gerust een avondje met me mee en weet dat ik een crush heb op Waylon en hem te sexy vind. Diepe dalen, hoge pieken, door dik en dun -letterlijk-, eczeemvrij en helemaal onder, de vrolijke en enthousiaste Shir en de mega chagrijnige en oververmoeide vriendin; het is Raymond die na 15 jaar nog steeds naast me staat. En dat maakt me een heel gelukkig mens.