10 x hier maak ik me als moeder schuldig aan

Als moeder breng ik het er aardig vanaf. Skyler is bijna vier en ontwikkelt en groeit naar behoren en ook Maddox volgt tot nu toe de welbekende gemiddelde lijn. Wat dat betreft gaat er niks fout. Iedereen krijgt netjes op tijd te eten, er worden normen en waarden bijgebracht en er wordt gecommuniceerd. Maar soms laat ik weleens een steekje vallen in de opvoeding. Dingen waar ik me nóóit schuldig aan zou gaan maken. Ahum.

Schreeuwen
Ik wil het helemaal niet doen en ik heb ook altijd spijt daarna, maar heel soms lukt tot tien tellen niet meer. Soms zit ik zo vol met frustratie en ongeduld dat er iets uit wordt gegooid naar de kinderen toe. Voornamelijk Skyler, aangezien ik tegen Maddox nog vrij weinig te schreeuwen heb. Gelukkig gebeurt het niet vaak maar áls het dan gebeurt, dan voel ik me de meest vreselijke moeder op aarde. En stiekem een beetje opgelucht, dat ook.

‘Ruzie’ met de kids erbij
Discussies worden uitgepraat zodra de kinderen op bed liggen en we zouden nóóit boos worden op elkaar als de kinderen erbij zitten. Toch gebeurt het af en toe. Het zijn echt geen hele scheldpartijen en we noemen elkaar nooit een slechte ouder of iets dergelijks, maar als Raymond en ik boos zijn wordt er toch regelmatig iets geroepen. Voornamelijk door mij. Misschien slecht maar zoals een vriendin al eens zijn; papa’s en mama’s kunnen ook weleens boos zijn op elkaar en ook dat zijn weer leermomenten qua boosheid uitspreken, ruzies oplossen, etc. Zo bekijk ik het dan ook maar. En als de kinderen naar bed zijn, dan gaan we écht los. Grapje. Of niet.

Nog even iets afmaken voordat ik reageer
Ik ben wel eens op zolder de was ophangen terwijl Maddox beneden ligt te huilen en ik geef Skyler soms pas de aandacht die hij nodig heeft als ik mijn eigen ding heb afgemaakt. Nog even dat mailtje beantwoorden of nog even dat andere artikel nalopen. Het zinnetje ‘nu even niet, ik kom zo bij je’ heb ik al veel uitgesproken. ‘Kijk nou, mama!’, ‘Ja, zo!’ Soms voel ik me daar een beetje schuldig over maar aan de andere kant; ze weten wanneer ze even moeten wachten en moeten soms ook wel wat geduld kunnen opbrengen. Toch? Toch?

Niks opruimen voor het slapengaan
’s Avonds ben ik hartstikke moe, helemaal nu we weer met slapeloze nachten kampen. Ik pleit voor een opgeruimd en fris huis aan het einde van de dag maar het gebeurt toch ook wel af en toe dat ik om me heen kijk, mijn schouders ophaal en denk ‘toedeledokie, ik ga naar bed en die teringzooi komt morgen wel weer.’ De volgende ochtend heb ik ontiegelijke spijt als ik Duplo door het hele huis zie liggen. Of  Raymond heeft het heel lief opgeruimd. Dat is dan héérlijk de dag beginnen.

Omkopen
Ik heb er al eens eerder een artikel aan gewijd; ik ben een kei in omkopen. ‘Als je nu gaat luisteren dan kunnen we straks een ijsje halen!’ of ‘als je nu gedraagt dan pak ik even dat koekje voor je.’ Nu we in de zindelijkheidstraining zitten en dat totaal niet van een leien dakje gaat, koop ik meer om dan me lief is.

Verwennen
Weet je wat het is; ik vind al het kinderspeelgoed zelf zo leuk. Ook vind ik veel dingen prima betaalbaar en geniet ik ervan om Skyler blij te zien met nieuw spul. Het is totaal niet nodig, hij krijgt vaak genoeg spullen en wordt toch ook wel verwend door opa en oma. Momenteel probeer ik het echt te beperken maar dat vind ik soms gewoon heel erg lastig. Ik trap te vaak in die lieve blik met die smekende ogen, haha. De komende maanden gaan nog wel heel lang duren want iedere dag vraagt Skyler of hij al bijna jarig is. Want: ‘dat vraag je maar voor je verjaardag!’ wordt iets te vaak in huis geroepen.

Brood in plaats van avondeten
We zitten al een jaar in de fase dat het avondeten wordt overgeslagen. Als ik andere moeders mag geloven zijn er ontzettend veel peuters die last hebben van de ‘moet ik niet, lust ik niet en wil ik niet’-fase. Erg vervelend, maar het hoort er allemaal een beetje bij. Toch is het wel frustrerend als je een lekker maaltje klaargemaakt hebt en jouw kind iedere vorm van groente weigert. Of dat ‘ie de ene week zijn bord met die overheerlijke pasta leeg eet en precies dezelfde maaltijd een week later laat staan terwijl je het speciaal voor je kind ging maken. Zit je dan met je vent aan de Minion figuurtjespasta. Gelukkig gaat het de laatste tijd iets beter, maar veel vaker gaat Skyler zonder eten naar bed. Of ik sta weer een broodje smeerkaas te maken of appels in stukjes te snijden omdat hij toch wel honger heeft en ik hem niet hongerig naar bed wil brengen. Tsjah, zo leert hij het natuurlijk nooit.

Later naar bed omdat het mij beter uit komt
We hebben niet echt heel stipte bedtijden maar om 20:00 uur ligt Skyler er toch altijd wel in. Maar soms komt me dat gewoon echt niet zo goed uit! Ik moet dan de keuken nog opruimen, een artikeltje afmaken of ik wil GTST afkijken. Domweg voor me uitstaren op de bank alvorens ik weer aan de slag moet. En dus wordt bedtijd soms een beetje vooruit geschoven. Het gebeurt echter ook weleens de andere kant op; ‘Skyler, tijd om naar bed te gaan!’ een uur voor de oorspronkelijke tijd. Applausje voor mezelf als ik dan vervolgens op de bank plof en de begintune van GTST hoor.

Nog een koekje om gezeur te voorkomen
‘Mag ik nog een koekje, alsjeblieft, alsjeblieft?’ Terwijl Skyler me met smekende ogen aankijkt weet ik heel stellig ‘nee’ te antwoorden. ‘Eén is genoeg, Skyler.’ Maar soms begint dan het gezeur, het gepiep, het gejank en daar heb ik af en toe zó geen zin in. Als ik moe of chagrijnig ben, met hoofdpijn kamp of gewoon echt mijn dag niet heb, geef ik dan toch maar gewoon toe om gezeur te voorkomen. ‘Hier heb je je koekje. EN NU JE MOND HOUDEN.’

Toch wel Googlen en vergelijken
Ik heb het met Skyler heel veel gedaan en zou het nu absoluut niet meer doen; boeken lezen, dingen Googlen en mezelf en mijn kind vergelijken met andere ouders en kinderen. Ik heb het zelfs jullie nog als tip meegegeven. Maar ja, heel soms wil je gewoon lezen wat anderen doen. Hoe andere ouders hun dag invullen qua ritmes, hoe andere kinderen zich gedragen op deze leeftijd en hoe het er in andere gezinnen aan toe gaat. Tips, tricks en ervaringen. Voordat ik het weet ben ik een uur verder en lees ik opeens over de meest vage dingen over kinderen die met zes maanden al zindelijk zijn of met drie maanden aan baby yoga doen. Dat soort onzin. Zonde van mijn tijd en ik heb er helemaal niks aan, dat moet ik nu toch wel weten na twee kinderen. Ieder kindje is anders en ieder kindje functioneert en groeit op een ander tempo en op een andere manier. Maar ja, soms is het ook gewoon een beetje bevestiging zoeken en uiteindelijk een ‘gluren bij de buren’-kwestie, hè?

Nu niet gelijk allemaal Jeugdzorg op me afsturen. Het valt allemaal wel mee. Vertel eens, waar maak jij je schuldig aan?