Heel eerlijk: ik vind uit eten gaan een heel onderneming en ontzettend spannend. Toen Skyler nog baby was en lekker lag te slapen in de kinderwagen ging het nog wel, maar nu? Ik ben altijd best een beetje bang dat hij de boel op stelten zet en ik van alle kanten hoor ‘daar heb je er weer eentje’. We doén het wel, maar erg regelmatig komt het niet voor. En dat is toch jammer, want hoe moeten die kleintjes het dan allemaal leren? Het kan allemaal zo gezellig zijn. De keren dat we zijn geweest ging alles gewoon goed. Skyler genoot van zijn patatje, nam hapjes van ons, vond het superleuk om alles om zich heen te bekijken en op erg ongeduldige momenten hadden we altijd een telefoon met YouTube (wie dat ooit heeft uitgevonden is een held). Zo konden we de avond toch wat meer rekken zonder al het eten naar binnen te hoeven proppen omdat meneer het anders op een lopen en blèren gaat zetten. We doen in ieder geval altijd ons best om het rustig te houden aan tafel en de medegasten niet tot last te zijn. Het is niet zozeer dat Skyler zich niet kan beheersen en vervelend is (verre van), maar ik voel me toch een beetje opgelaten als ik een restaurant binnenstap en de mensen al kijken, ‘shit, als dat maar goed gaat en we rustig kunnen eten.’ Dat er zelfs wordt gepleit voor ‘no kids allowed’ restaurants zegt al genoeg. Toch moet dat maar eens over zijn. We hebben allemaal recht op een heerlijk avondje uit en genieten van maaltjes, toch? Ook de mensen die dat graag met hun kinderen doen. Vandaar dat ik zo achter het initiatief MichelinKids-lunch sta en er vandaag meer over wil vertellen. Laten we hopen dat dit het begin is van iets heel moois. De kinderen gaan vanaf nu namelijk gewoon mee.
Gisteren organiseerden Francesca Kookt en Smulpaapje, twee foodbloggers, samen met sterrenchef Niven Kunz de allereerste MichelinKids-lunch in Nederland. In minder dan 24 uur waren alle couverts in het restaurant gereserveerd en moesten tafels bijgezet worden om alle 84 gasten een plekje te geven. Een groot succes, dus! Jammer dat ik er niet eerder van wist want dit had ik graag willen supporten. Er is veel te doen rondom het initiatief ‘Kindvrije Horeca’. Kinderen zouden een avond uit voor andere gasten verpesten en kunnen dus maar beter thuisblijven is de strekking. Francesca en Susan denken hier heel anders over. Aanleiding voor hen om, als tegengeluid, deze bijzondere lunch te organiseren. Het resultaat; een sterrenrestaurant vol kinderen die samen met hun ouders, opa’s en oma’s genoten van een driegangenmenu. Bijzonder was de beleving van de kinderen zelf. ‘Huh, ik heb chipjes, maar het proeft naar vis. Lekker!’ riep de 6-jarige Fenna tijdens het uitserveren van de gele groenten met krab. Volgens Ward is proeven de beste manier om op jonge leeftijd smaak te ontwikkelen. Hij vertelde het aanwezige Jeugdjournaal; ‘Kinderen moeten ook leren om volwassen eten te proeven’. Maar er werd vooral volop samen genoten. Zo is uit eten een feestje, voor groot én klein!(persbericht)
Dit initiatief moet een jaarlijks terugkerende traditie worden waarbij hopelijk heel veel restaurants die dag hun deuren openen voor een bijzondere Kids-lunch. Niven Kunz sluit zich bij hen aan; ‘Op een gemiddelde zaterdagavond is het rumoeriger dan vandaag’. De initiatiefneemsters hopen dat (meer) restaurants de handschoen oppakken en laten zien dat kinderen ook bij hen welkom zijn en lekker, en gevarieerder dan het standaard kindermenu, kunnen mee eten. ‘Behalve als kinderen gaan rennen, maar de meeste kinderen gaan dat niet doen’ volgens MichelinKid Lotte. Met een beetje hulp van ouders die kinderen leren hoe je je van kleins af aan gedraagt in de horeca moet dat lukken. Goed voorbeeld doet immers goed volgen. En dus ga ik maar eens een avondje uit eten boeken. Mét Skyler.
Vertel eens; ga jij uit eten met je kindje of voel je je ook wel enigszins opgelaten?
Ja, Melle gaat al vanaf het begin gewoon mee als we uit eten gingen. 🙂 Gewoon niet te moeilijk doen en er geen big issue van maken. Melle is over het algemeen wel heel makkelijk en vindt het super gezellig in restaurants en heeft nog nooit een traan gelaten. Dus prima, hij hoort erbij en gaat altijd gezellig mee. En dat we soms zelf iets voor hem mee hebben voor de zekerheid, heeft nog nooit iemand moeilijk om gedaan. Dus fijn!
Uiteraard! Ik vind het één van de fijnste dingen om te doen. Uiteraard kiezen we restaurants wel anders uit als we met onze peuter uit eten gaan. Meestal is het een ‘gewoon’ restaurant en niet iets dat mega kindvriendelijk is. Daar vind ik het eten vaak wat minder. Uiteraard gaan we ook altijd mooi op tijd eten en houden we rekening met bedtijd. Het is soms een beetje behelpen maar met wat speelgoed mee en genoeg lekker eten om te proeven gaat het meestal goed. En als de gerechten dan ook nog een beetje snel geserveerd worden is het helemaal top. Als laatste redmiddel hebben we natuurlijk ook nog Youtube 😉
– X Marloes
Mijn dochter eet gelukkig alles en is met alles ook te paaien! We hebben toen ze net een jaar was gegeten in een sjiek restaurant en toen hebben we haar eerst een potje gegeven en daarna gewoon mee laten proeven met wat wij hadden (broodje, paar hapjes soep, paar frietjes, stukje zalm) het restaurant had nog nooit zo’n gezellig en rustig kindje gezien zeiden ze. En m’n ouders, m’n dochter en ik hebben heerlijk gegeten en het ontzettend gezellig gehad. Zo kan het dus ook!
Auteur
Skyler proeft gelukkig ook wel alles en dat maakt het ook allemaal wel interessanter natuurlijk! Het is ook gewoon een kwestie van doen 🙂
Ik herken je gevoel wel, als het maar goed gaat… Wij gaan ook niet heel vaak uiteten. Wel pannenkoekenbakker of de wok. Maar daar is speelgelegenheid voor de kinderen en bij de wok kun je nog eens geregeld opstaan en rondlopen.
Heel chic dineren hebben we nog nooit gedaan met onze kinderen ( 1 en 4). Dat komt misschien in de toekomst wel 😉
Toen wij ons eerste kindje kregen gingen wij nog gewoon iedere zaterdag met vrienden uiteten, chic, ster of gewoon een brasserie. Nu hebben we er inmiddels 3 (4,6 & 8 jaar) en gaan we niet meer iedere zaterdag, maar heel regelmatig zitten we ergens een hapje te eten. kids weten hoe het werkt en vinden het enig. Leukste vinden ze gourmetten (zoals zij dit noemen) in het Okura. Ik vind het erg belangrijk dat kinderen op jonge leeftijd leren hoe het moet.
Wij nemen mandy ook wel eens mee hoor ! Is iets wat er ook bijhoort. In nederland doet iedereen er altijd zo bekrompen over… als je naar portugal, griekenland, italie of andere mediterraanse landen kijkt, daar gaan kinderen altijd mee en vinden ze het heel normaal als je aanschuift met een kind !!
En hier is het : Oh help ! een kind !
Wij nemen onze kinderen (tweeling van 15 maanden) ook regelmatig mee uit eten, zeker iedere maand.
Vaak krijgen we complimentjes dat ze zich zo goed gedragen. We paaien ze ook met stokbroodje of een boekje of speelgoed als t te lang duurt.
Maar ik heb zelf wel echt een hekel aan kinderen die zich niet gedragen / tussen de tafels door rennen / gillen.
Dan heb ik liever dat ze er niet zijn.
Het gebeurt wel eens dat een van onze kinderen gaat gillen of huilen maar dan neem ik ze altijd even mee naar buiten. Omdat ik het zelf ook irritant vindt van andere kinderen en iedereen recht heeft om lekker rustig te eten, daarvoor ga je tenminste ook uit eten.
(Al kan ik me ook ergeren aan andere gasten die zo hard praten dat het hele restaurant mee kan genieten 😉 )
Ik vind dit een heel goed initiatief! Ik vind de discussie over kinderen in restaurants zo dubbel.. Ik snap dat het niet heel ideaal is als er aan de tafel naast je een kind onophoudelijk zit te huilen, maar ik maak het ook vaak genoeg mee dat volwassenen ZO luidruchtig zijn aan tafel dat ze qua decibellen en ‘overlast’ echt niet voor een huilend kindje onderdoen.. Mijn broertje en ik zijn ook altijd met papa en mama meegegaan, zelfs al heel jong naar zakelijke diners, en dat is altijd goed gegaan. Wij zijn van plan dat ook gewoon te gaan doen straks. En inderdaad ook te proberen er niet een te groot ding van te maken! Hoop dat dat gaat lukken.
Ik ben voor het mee nemen van kinderen naar restaurants. Ik vind het een verrijkende ervaring voor ouders en kinderen. Maar ik vind het niets minder dan normaal om maatregelen te nemen dat het leuk blijft voor je kindje en je zo min mogelijk overlast veroorzaakt. Ik werk in een restaurant, en ik zie gasten die zorgen dat ze op tijd komen eten zodat kun kroost niet te lang na bedtijd moet opblijven, en die spullen mee nemen om hun kindje bezig te houden tijdens het wachten. Dit vind ik niet meer dan normaal, maar er zijn helaas ook ouders die helemaal geen rekening houden met de anderen in het restaurant en de bedtijd/vermaak van hun kind. Ik vind dat je ouders die dit doen hier ook op aangesproken moeten worden. Houd rekening met je kindje, en daarmee met je omgeving.
Wij hebben twee kinderen. De oudste kan zich prima vermaken, vindt het fantastisch om uit eten te gaan. De jongste niet. Terwijl we het toch echt hebben geprobeerd. Daardoor gaan wij nu vaker zonder kinderen, dan met. Helaas. Maar, als ons kind niet eet en niet wil blijven zitten is er gewoon niks aan. Voor niemand. Want ik wil ook geen mensen tot last zijn. Komt over een paar jaar wel weer goed. Denk ik.
Ah wat zit Skyler er daar braaf bij zeg! Ik moet zeggen, ik erger me ook nooit echt aan kinderen in een restaurant hoor, tenzij er bijvoorbeeld meerdere gezinnen zijn en de kinderen gillend door het restaurant rennen (gebeurde vaak genoeg toen ik nog in de horeca werkte!)
Ooo bij het woord Niven gaan we hier (zonder klein kind) al kwijlen, zo’n lekker (duur maar geweldig) restaurant!!!
Wij waren laatst sushi eten met vrienden en we hadden allemaal onze kindjes mee (8 Jr, 6 Jr, 2jr en 3 mnd). Kindjes waren hartstikke lief geweest, niet gehuild, gegild of gerend. Toen we klaar waren liep ik met de kinderwagen richting de deur. Achter me hoorde ik een man zeggen: “wat moet je hier nou met een baby?” Ik kon het niet laten om te zeggen “lekker eten meneer” en ben zo door gelopen.
Wij gaan dus zeker uit eten met de kindjes en ik voel me zelden opgelaten met hen erbij.
Wij eten vaak in het eetcafe van mijn moeder. Dat gaat prima want daar is oma, daar mag ze lopen en er is genoeg vertier. Als we ergens anders gaan eten, doen we dat in een kindvriendelijk restaurant. Ik voel me daar nooit opgelaten omdat ze dan niet het enige kindje is. Uit eten in een sjiek restaurant doe ik niet met mijn dochter, maar dat is puur omdat ik alleen bij dat soort gelegenheden kom tijdens datenight :’).
Interessant concept! Ik werk zelf in de horeca en uit eten met kinderen is prima, maar er zitten altijd een aantal ‘maar’-tjes aan. Er zit namelijk een onwijs verschil in per kind, en met name per ouder.
Ik zie regelmatig dat ouders met kinderen pas laat komen eten (uurtje of 7, half 8). Kids willen dan eigenlijk al graag naar huis, maar ouders besluiten uitgebreid te gaan eten. Vervolgens drinken ze iets te veel, willen ze het liefste nog lekker blijven hangen (ik werk in een eetcafé) en kinderen worden vervelend, terwijl de ouders geen aandacht meer aan ze geven. Hierbij neem ik zelf nooit de kids iets kwalijk, vind dit aan de ouders liggen.
Hetzelfde geldt voor kinderen die rond gaan rennen, voor je voeten lopen, continu achter de bar kruipen. Als kinderen niet wordt verteld dat dit niet mag, snappen ze dat gewoon niet natuurlijk. Ouders moeten gewoon duidelijk maken dat dit niet de bedoeling is.
Eigenlijk alle voorbeelden die ik kan bedenken, hebben te maken met het feit dat ouders niet op hun kind letten/hun eigen vermaak belangrijker vinden. De kids zelf vinden het over het algemeen prima om lekker te eten, een beetje te kleuren of een filmpje (met zacht geluid) te kijken. Zolang ze maar weer op tijd buiten mogen rond rennen of naar bed mogen.
Al met al denk ik dus niet dat een no kids allowed restaurant per se nuttig is. Het ligt er maar net aan hoe de ouders zich gedragen.
Lees dit terug, en misschien dat dit een beetje zeikerig overkomt. Maar zo bedoel ik het helemaal niet! Het is meer gewoon dat ik uit eten met kinderen zeker wil stimuleren, juist hartstikke leuk, en inderdaad wat er in dit blogje vernoemd wordt: met een beetje hulp van de ouders 🙂
Wij zijn ook dol op uit eten gaan en willen dat ook lekker blijven doen, maar dat opgelaten gevoel ken ik ook. We passen daarom onze keuze aan aan ons kind (1,5 jaar). Als we chique uit eten gaan dan brengen we hem naar opa en oma. Chique uit eten gaan is voor hem niets aan, en voor ons ook niet relaxt met kind erbij.
Maar als we in een iets eenvoudiger restaurant gaan dan nemen we hem mee. We bestellen dan maximaal 3 gangen, nemen wat speelgoed en rozijntjes mee voor als hij te lang moet wachten op zijn eten of zich gaat vervelen, en tussen de gangen door gaat een van ons een rondje met hem lopen.
Heel soms gaan we ergens heen speciaal voor hem: zo zijn we twee keer naar de pannenkoekenboot geweest. Vindt hij erg leuk en lekker, er gaat zo een hele appelpannenkoek in en ze hebben in het weekend een piraat die ballonnen blaast. Maar dit doen we echt sporadisch, want erg gezond is het natuurlijk niet.