Om eerlijk te zijn vind ik het momenteel erg pittig, deze weken. Ik ben gespannen en heb een zenuwachtig gevoel. Ik slaap slechter en ik heb niet zo’n zin in iets. Deze weken waren vorig jaar het meest pittig. We wisten net van de diagnose en ik zat vol in de onderzoeken. De onzekerheid, verdriet en spanning. Het lijkt wel alsof het weer even terug is. Dat gehaaste gevoel overheerst me. Alle taken die ik moet doen voelen als loodzware werkzaamheden waar ik geen zin in heb.
Waar ik me een paar weken geleden zo positief voelde en het leek alsof er na 1 jaar een nieuwe fase aanbrak, lijkt het momenteel wel alsof ik weer terugga in de tijd. Naar de verschrikkelijke periode uit mijn leven. Ineens komt de angst om mijn kinderen niet te zien opgroeien keihard langs. Als een wervelwind zo mijn huis binnen. Niet van plan om snel te vertrekken. En dan moet je dar dus iets mee. Ook al is dat alleen maar even dit gevoel er laten zijn voor wat het is.
Ik leer om deze gevoelens (want dat zijn het) te laten zijn voor wat ze zijn. Gedachten en gevoelens, ze komen en ze gaan. Het klinkt zo mooi als ik het hardop zeg. In de praktijk is het soms lastig om me niet te laten meeslepen. Ik wil niet in de put raken. Ik ben daar – ondanks alles het afgelopen jaar – niet in terecht gekomen en heb me steeds positief toegesproken. Maar op dit moment valt het me zwaar. En het enige dat me te doen staat is om er aan toe te geven. Het vooral niet weg te stoppen of mezelf toe te speken met ‘kop op’.
Stiekem, als het een periode goed gaat, dan lijkt het soms alsof het ‘over’ is. Ik denk dan wel eens: zal dit nu het einde zijn dat ik me gespannen of rot voel? Is het tijdperk ‘kanker’ nu uit mijn leven en kan ik weer door? Door met hoe het was? Lekker aan het werk, druk met de kindjes en met onze familie en ons sociale leven? En dan besef ik dat het niet meer zo is. Het is gewoon anders. Ik heb momenteel geen werk en moet er eerlijk gezegd ook niet aan denken om elke dag weer aan het werk te zijn, want dat is echt een stap te ver. Maar ik mis het wel. Ik mis het zo. Mijn eigen bedrijf. Ik genoot zo van mijn werk. En dan overvalt me dat gevoel van besef dat dit iets is waar ik voorlopig mee te dealen heb. Dat maakt me soms zo verdrietig.
Dromen over de toekomst is fijn. En soms vind ik dat erg lastig. Omdat ik gewoon weet dat waar ik voorheen over droomde, er niet meer is. Het ook niet meer wordt. Er is iets zo erg veranderd in mij. Alhoewel ik sterk geloof dat het echt tijd nodig heeft en dat ook dit goedkomt. Maar ik moet een andere koers varen, ouzo. Andere verwachtingen. Dat is een lastig proces. Het is ook niet zo dat het voorheen beter was en dat het nu slechter is. Want dat weet ik niet. Het is zo en dat is iets wat ik aan het accepteren ben. Ik ben aan het leren wat het is om echt te leven. Met ups en downs. Berusting vinden in het feit dat ik mag leven. Het lijkt wel alsof ik een soort van wacht op iets. Een teken dat ik verder kan en mag. Dan besef ik dat dat teken in mezelf zit. Ik ben degene die ervoor kiest om verder te leven. Stap voor stap mijn lichaam en geest de ruimte te geven om te herstellen. Te accepteren dat ik niet – maar jij ook niet – weet wat er komen gaat. Maar dat ik op dit moment kies voor een mooi leven en om te genieten.
Gisteren heb ik een prachtig gesprek gehad met iemand die aangaf dat het niet zozeer de heftigheid is geweest, of de angst dat iets weer zou gebeuren. Maar wel het gevoel accepteren dat het nu anders is. Dat je niet meer terug kunt gaan naar toen. Het is niet iets waar je zelf voor hebt gekozen. Het is voor je bepaald en je mag er nu mee verder. Dealen met een ziekte of tegenslag, dat kan iedereen. Kiezen om echt te leven, je leven te leiden met de ups en downs en toch weer het vertrouwen te hebben, dat is lastig merk ik. Maar het is het waard. Ik besef me heel erg wat een geluk ik heb. En dan ineens bekruipt me de angst dat ik gewoon bang ben dat ik doodga. En hoe pijnlijk en lastig ook, dit gevoel is er. Ik ga echt even door een lastige tijd, maar ook dat maakt sterker. Ik heb al eerder gezegd dat ik mijn dingen aanga. Dus dit ook. Morgen weer een dag. En vandaag neem ik gewoon rust, met een deken op de bank en mag ik van mezelf even diep wegkruipen.
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 39 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
