‘Wat zie je er goed uit! Fijn zeg, dat alles achter de rug is. Werk je alweer?’
Dit. Bam in mijn gezicht. Ik snap het. Ik zie er goed uit. Tenminste, ik heb mijn volle bos haar nog. Ik voorzie mezelf van een leuk make-upje en trek een leuke set kleding aan. Ook gedaan toen ik ziek was, trouwens. Alleen, als ik in de spiegel naar mezelf kijk, zie ik wat anders. Iemand die een pittige periode achter de rug heeft. Het glansje in mijn ogen is minder en ik ben moe. Ik voel me onzeker. En ik schiet van mega gelukkig en dankbaar zijn, naar angstig en onzeker over de toekomst.
Dus als iemand zoiets tegen me zegt, voelt dat dubbel. Ongelofelijk lief bedoeld natuurlijk. Aan de andere kant voel ik me helaas niet helemaal opgeknapt en ervaar ik nog dagelijks de lichamelijke nasleep om maar over mijn – af en toe – geestelijke toestand niet te beginnen.
Ik weet nog goed dat ik tijdens het medische gedeelte weleens mensen of artsen sprak over de tijd na de behandelingen en dat ik dan te horen kreeg dat dat echt nog wel eens heftiger kon zijn. Op dat moment kon ik me daar niks bij voorstellen. Als je lichamelijk pijn hebt en stress hebt over de onzekerheid of je wel beter wordt, dan is het lastig voor te stellen dat de periode daarna, de herstelfase, nog weleens pittiger zou kunnen zijn.
Ik las laatst de post van powervrouw Linda Hakeboom. Ze schreef ‘De periode na zoiets is minder zichtbaar aan de buitenkant, maar soms nog steeds best ingewikkeld aan de binnenkant’. Prachtig verwoord, vind ik. Want als het medische traject klaar is, wordt het stil. De wereld om je heen gaat door. De app’jes, kaartjes en de aandacht stoppen. Je wordt niet meer geleefd door je agenda met ziekenhuisafspraken. Je agenda is leeg. En het is fijn hoor, dat het medische helemaal klaar is. Dat je nu de tijd hebt om het te verwerken en dat je hoofd en hart de ruimte krijgen om het allemaal te bevatten en om ermee te leren dealen. Want dat is het. ‘Je kan het nu een plekje gaan geven’. Ook zo’n mooie uitdrukking waar ik niks mee kan. Want voordat ik het een ‘plekje kan geven’ zal ik er toch eerst doorheen moeten. Ik bedoel, wegstoppen en er voor weglopen lijkt een makkelijke optie, maar uiteindelijk haalt het je in en dat wil ik niet. Ik wil ermee dealen, er sterker uitkomen en dat is niet makkelijk. Maar wel nodig.
Er is ook de kant in mij waar ik dankbaarder ben dan ooit. Ik kan echt genieten van de kleine dingen. Ik heb meer waardering voor mezelf en voor anderen. Ik zit niet in de oordeelstand zit en hoef niet meer altijd een mening te hebben over iets. Soms is iets goed zoals het is voor iemand. Het is dan zijn/haar keuze en die respecteer ik, ondanks dat ik een andere mening heb. Ik ervaar meer rust. Heb veel meer geduld met mezelf. Ik verwacht in die zin veel minder en ik vind het ook fijn dat ik niet meer zo de behoefte heb om aan de verwachtingen van een ander te moeten voldoen.
Gelukkig heb ik in mijn eerste kring, –mijn partner, kinderen, familie en beste vriendinnen-, genoeg ruimte om mezelf te laten zien. Ook dat verdriet. Ook die onzekerheid en de angst. En dat is fijn. Ik heb die uitlaatklep. Ik heb mensen waar ik van houd die me vragen “Maar hoe gaat het nu echt?”
Eerlijk is eerlijk: als iemand me casual vraagt hoe het gaat, dan wil ik ook niet mijn hele verhaal doen. Dus het blijft een lastig fenomeen om te vragen hoe het met iemand gaat. Hoe het echt met iemand gaat. Je weet namelijk nooit wat er speelt. Waar iemand tegenaan loopt of mee zit. Ook al lijkt het allemaal zo perfect. Ook perfecte plaatjes hebben soms barstjes en daar sluit ik mijn ogen niet voor. Dat maakt je mens. Dat maakt je oprecht en krachtig, vind ik persoonlijk. Aan de buitenkant kun je niet altijd aflezen hoe het er van binnen uitziet. Een goede reminder om bij stil te staan als iemand een pittige periode achter de rug heeft. Om af en toe nog eens aan iemand te vragen ‘maar hoe gaat het nu echt?’
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 39 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
