‘Is het alweer een jaar geleden?’, vroeg mijn man toen ik zei dat het bijna 15 januari is.
Ja, het jaar is voorbijgevlogen. En ook voelde het soms als een eeuwigheid.
Vorig jaar op 15 januari kregen wij te horen dat ik borstkanker had. Onze wereld stortte in, onze wereld werd gevuld met zoveel liefde en dankbaarheid, onze wereld bestond uit onzekerheid en hoop, we moesten op onze wereld leren vertrouwen, onze wereld bestond uit doorzetten en ondergaan, onze wereld bestond uit het leren zien van de mooie kleine dingen waar het voor ons om draait. Ik zag mijn uiterlijk veranderen, mijn vetpercentage verlaagde zo drastisch omdat ik geen hap door mijn keel kreeg en ook de glans in mijn ogen was weg.
Een rollercoaster. Zoveel geleerd, zoveel pijn gehad. Zoveel onzekerheid, zoveel opluchting, zo veel om apetrots op te zijn en zoveel om van te houden. Ik heb geleerd om van mezelf te houden. Te accepteren wie ik ben. Te veranderen waar ik last van had. De rust die ik gevonden heb ondanks dit bewogen jaar is ook zeker het vermelden waard. Me druk maken om iets? Natuurlijk heb ik dat nog, maar wel veel minder. Ik leef veel meer in het ‘nu’. Hoe voel ik me nu? Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen. Ons lieve nichtje Eveline stuurde me vlak na de diagnose het liedje van Whitney Houston, Step by Step. Een reminder om niet op te geven als het tegenzit, maar stap voor stap te gaan. Langzaam, op een tempo dat voor je wordt bepaald.
Ik zie best op tegen 15 januari. Ken je dat gevoel dat je er dan tegenaan hikt? Het voelt zo ongemakkelijk. Het voelt ook wel bevrijdend dat ik na 15 januari al een jaar verder ben.
In maart krijg ik mijn eerste scan. Dat moment is natuurlijk erg spannend. Maar 15 januari is voor mij speciaal geworden. De dag dat onze wereld veranderde.
Mijn lieve schoonzus Juliette is een aantal jaren geleden haar zus verloren. Juliette vertelde me dat ze, ondanks het grote verlies en verdriet, elk jaar het leven viert met haar familie op de dag dat Lisa haar diagnose kreeg. Ik vond dat zo mooi en krachtig. Op de dag dat hun wereld onder hun voeten vandaan geslagen werd, vieren zij nu het leven. Ik heb er zoveel respect voor dat je na zo’n verlies haar samen herdenkt, het leven viert. Ook al ontbreekt er zo’n belangrijk persoon. Een inspiratie en voorbeeld dat ondanks zo’n groot verlies, je het leven mag vieren. Ik heb dan ook besloten om op deze dag het leven te vieren. Te vieren dat ik zo’n geluk heb dat ik het overleefd heb. Geen idee hoe de scan eruitziet in maart, ik vertrouw erop dat dat goed is. Maar op de 15e vier ik het leven met mijn dierbaren. Ik koop bij onze banketbakker een heerlijke taart en steek een kaarsje aan. Ik maak er iets van.
Een nieuwe traditie die kan ontstaan door een heftige gebeurtenis. Ik heb altijd van tradities gehouden. Ik vind het fijn en belangrijk om stil te staan bij de mijlpalen en bij gebeurtenissen die de aandacht verdienen. Te beseffen wat een geluk wij hebben. En ondanks de moeilijke periode, we samen zijn. Samen sterk zeggen ze toch ook?
Geen idee of ik me morgen goed voel, verdrietig of blij. Ik laat het over me heen komen. Ik kan me nog zo goed herinneren hoe het voelde toen we de uitslag kregen. Ik wist het diep van binnen al, een voorgevoel. Ik kan me zo goed het gezicht van mijn man Diderik herinneren. Hij had het totaal niet verwacht en kreeg echt een klap in zijn gezicht. Ik huilde en dacht aan onze twee kinderen. Ze mogen gewoon niet hun moeder missen. Ik wil knokken en vechten. Gelukkig ben ik nu in complete remissie. Genezing kun je pas na vijf schone jaren zeggen. Ik heb vertrouwen in de toekomst. En ik heb ook geleerd dat het leven niet vanzelfsprekend is. Dat er elke dag veel mensen knokken om te komen waar ik nu ben qua herstel. Dat veel families zoals die van Juliette iemand moeten missen. Die niet meer aan tafel aanschuift en meedoet. Die je niet even kunt bellen om iets leuks te bespreken.
Ik heb tijdens mijn behandelingen in de ziekenhuizen, bij Oncofit en inloophuizen veel moedige mensen gezien. Tijdens de radiotherapie zie je rijp en groen bij elkaar. Kale mensen, oude mensen, jonge mensen, kinderen, mensen die er ‘gezond’ uitzien maar ontzettend ziek zijn. Zo fragiel maar ook zo krachtig. Ik heb nog nooit zoveel power bij elkaar gezien. Ik heb zoveel respect gekregen voor mensen die dagelijks knokken en niet opgeven. En voor al die partners, kinderen, familieleden en vrienden die ook doorgaan en helpen.
Dus lieve mensen, morgen steek ik vol trots en met een traan van dankbaarheid een kaarsje aan. Voor mezelf, voor mijn geliefden, maar ook voor de mensen die dagelijks nog knokken en voor diegenen die helaas niet meer onder ons zijn.
Cheers, vier het leven en wees dankbaar. Geniet van het moment en zeg je geliefden dat je van ze houdt. Het kan elk moment anders zijn. En ook al blijft het hopelijk goed gaan, iemand iets liefs toewensen kan nooit kwaad.
Say it, baby, don’t give up
You got to hold on to what you got,
Oh, baby, don’t give up,
You got to keep on moving on don’t stop (yeah yeah).
I know you’re hurting, and I know you’re blue,
I know you’re hurting but don’t let the bad things get to you.
– Step by step Whitney Houston
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 38 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
