Kanker heb je niet alleen. De titel zegt eigenlijk alles wat ik in dit blog wil toelichten. Wie er ooit mee te maken heeft gehad, begrijpt wat ik bedoel. En dan bedoel ik dus niet dat je het zelf gehad hebt. Als iemand in je omgeving zoals je partner, je vriendin, een van je ouders, een moeder of vader van school het heeft meegemaakt, dan ben jij daar ook door geraakt. 1 op de 3 mensen krijgt deze vreselijk ziekte, niet gek als je er door geconfronteerd wordt in meer of mindere mate. En ik hoop dat jij, lieve lezer, kunt zeggen dat je gelukkig niemand kent in je omgeving die het heeft gehad.
Helaas is de werkelijkheid vaak anders en raakt het je dus ook als iemand in je omgeving ziek is. Ik heb het zelf gezien. Bij mijn man, bij onze kinderen. Maar ook bij mijn ouders, zus en broer en hun partners, vriendinnen en vrienden. Het verdriet dat je ziet in hun ogen. De angst, de onzekerheid en de machteloosheid. Mijn man zei weleens dat hij zich zo machteloos voelde. Dat hij zoveel meer wilde doen voor me. En ook van vrienden en familie heb ik dit wel gehoord.
In mijn ogen hebben ze me zo ongelofelijk gesteund. Ik heb het geluk dat ik veel lieve mensen in mijn omgeving heb, maar door deze ziekte heb ik ervaren dat er zoveel liefde te geven en te ontvangen is, als je je er voor openstelt. Dat mensen zoveel liefde kunnen geven en willen geven. Ik heb toch echt de mooie kant van mensen mogen zien. De aandacht, de lieve berichten en het begrip. En dat laatste is misschien wel het meest waardevolle dat ik heb gekregen. Begrip, zonder het echt te begrijpen wellicht. Maar dat maakt niet uit. Niet alles hoef je zelf mee te maken om het te begrijpen of in ieder geval het gevoel van een ander niet in twijfel te trekken, te bagatelliseren of een opmerking te maken waarvan jij denkt dat dat aardig is, maar dat bij de ander alleen maar meer bevestigt dat je niet begrijpt.
Het laten zijn. Dat vond ik fijn. Dat mensen om me heen ook hun gevoel durfde te tonen. Wat deed het met hen? Hoe is het als je partner, je dochter, zus of beste vriendin zo ziek is? Het zet alles op scherp. Je eigen gevoel zet je op de tweede plaats, je wil iemand niet belasten. Terwijl ik als ‘zieke’ het ook prettig vond om te luisteren naar wat het deed met de ander. Ik vond het belangrijk dat het niet alleen over mij ging, maar ook over de ander. Want daar deed het ook pijn. Daar komen anderen gevoelens bij kijken waar ik me dan waarschijnlijk niets bij voor kan stellen, laat staan echt kan begrijpen. En dus door elkaar hierin te respecteren, elkaars woorden aan te horen zonder daar dan zelf een mening bij te hebben van ‘ik zou het toch echt zo doen als ik jou was’ kwam er ruimte voor echte gesprekken. Mooie, intieme momenten. Bijzondere herinneringen die me zijn bijgebleven in een zware tijd.
Mijn man Diderik zei onlangs, toen ik hem vroeg wat het met hem heeft gedaan toen we net te horen kregen dat ik ziek was: ‘ik heb er aan gedacht hoe dit verder moet als alleenstaande vader. Hoe ga ik het allemaal regelen?’
Een erg confronterende uitspraak waarbij bij mij de tranen in mijn ogen sprongen. Maar juist door deze openheid kregen we een mooi gesprek en nam hij me mee hoe het voor hem was tijdens deze periode en de angst om zijn vrouw te kunnen verliezen. Het is niet makkelijk om je gevoel te bespreken. Je wil een ander geen pijn doen of een confrontatie vermijden. Maar uiteindelijk gaat het erom dat je je gevoel kunt tonen aan de mensen bij wie je dit belangrijk vindt. Je eigen mening laten zien, en dat kan ook zonder een vervelend gesprek. Als je bij jezelf blijft en je doel is om eerlijk te zijn over wat het met jou doet of welk gevoel jij ergens van krijgt, dan kan niemand daar toch vervelend over doen?
Tegenwoordig pas ik dit vaker toe. Ik bijt niet op m’n lip, maar spreek me uit. Ik laat weten waar mijn grens ligt en eerlijk gezegd is dit ook fijner en duidelijker voor anderen. Al veel mensen uit mijn omgeving hebben aangegeven dat zij het best prettig vinden dat ik duidelijker ben dan vroeger. En ik waardeer het nu ook meer als iemand zijn of haar mening geeft. We hoeven het niet eens te zijn, zolang er over en weer geluisterd wordt naar elkaar en we een gemeenschappelijk doel hebben; wat of hoe kunnen we het regelen dat het fijn voor beide partijen is? Waar ik vroeger conflicten liever vermeed, voelt het nu beter om het te bespreken. En sowieso maak ik me na alles echt een stuk minder druk om wat een ander van me vindt. En heel vaak vinden anderen helemaal niks van je en zit dat tussen je oren. Lekker rustig voor hoofd en hart, ik kan het je aanraden 😊
Een mooie Kerstavond gewenst!
Disclaimer: Alles wat ik schrijf is puur gebaseerd op mijn ervaring. Ik noem geen namen van artsen/deskundigen of ziekenhuizen in deze blogs. Tenzij van tevoren is goedgekeurd door de persoon in kwestie zelf. En tevens zal ik nooit advies geven op medisch gebied.
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 38 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
