Tsjah, en dan staat er opeens geen medische afspraak meer in de agenda. Ik vond dat natuurlijk heerlijk. Ik kon nu beginnen met echt herstellen en de verwerking. Ik merkte dat ik behoefte had om na het fysieke gedeelte, nu ook aan de slag te gaan met het psychische stuk. Ik denk dat ik niet hoef uit te leggen dat deze ziekte ook die kant erg belast.
Op aanraden van mijn behandelend arts heb ik me ingeschreven bij het Ingeborg Douwes centrum. Daar kun je als je zelf geraakt bent door kanker, maar ook als partner of familielid, terecht als je psychische hulp nodig hebt. Ze hebben echter een wachtlijst dus het duurde wel even voordat ik aan de beurt was.
Ik maakte kennis met mijn psycholoog en we hadden direct een klik. Wat een fijne vrouw. Het voelde als thuiskomen want alle dingen waar ik mee zat, waar ik me druk om maakte of waar ik bang voor was, herkende zij. Volkomen normaal in een abnormale situatie waarin ik zat. Het klinkt misschien gek, maar als je zoiets meemaakt ga je aan alles twijfelen. Ook aan of je angsten terecht zijn, ondanks dat anderen je gerust proberen te stellen. Ik voelde me hier niet als de ‘vreemde eend in de bijt’, ik voelde me daar net zoals de anderen. Iemand die kanker heeft gehad en probeert door te gaan leven.
Ze legde me ook uit dat je tijdens de behandeling doorgaat, je moet wel. Je brein heeft geen ruimte voor het emotionele, de verwerking. Je lichaam moet op z’n best zijn om te overleven. Maar zodra je lichamelijk kan gaan bijkomen, maakt je brein direct plaats voor de verwerking. Dat is zo geregeld. En dat is heel fijn. Maar nog fijner voor mij toen ik begreep dat wat ik dus voelde volkomen normaal was. Ik ga altijd goed op dit soort dingen, dat ik weet dat ondanks iets niet prettig is om te voelen, het een normale reactie is.
De therapie was ondanks dat het fijn was om begrepen te worden, ook erg zwaar. Je moet met je billen bloot om te verwerken. ‘Verwerken is hard werken’, zei mijn psycholoog. Door mijn trauma (want dat is dit hele kankergedoe natuurlijk gewoon, een groot trauma) heb ik EMDR gedaan. Pittig, vooral ook de dagen daarna, maar wat heeft me dit geholpen. Mijn nachtmerries werden minder, ik raakte niet compleet meer van de leg van de keuzestress en kon een keer per week tegen iemand aanpraten die precies begreep in welke fase ik momenteel zat. Na zo’n uur was ik doodop, maar wel weer een stukje verder in het proces.
We gingen in deze tijd op vakantie naar Frankrijk. Heerlijk even een andere omgeving. Eerst een week met mijn zus en haar gezin in Zuid Frankrijk en daarna nog een week met zijn vieren. De eerste week was lekker druk, veel gedaan en gezien en het was zo gezellig om met z’n allen te zijn. De tweede week zaten we in een huisje dat erg afgelegen was. Bijna geen WIFI of bereik. Toen werd ik echt even geconfronteerd met mezelf en de afgelopen tijd. De kinderen speelden heerlijk overdag en Diderik kon lekker lezen. Ik kon mijn draai niet vinden. Ik wilde eigenlijk met gierende banden naar huis rijden. Ik vluchtte voor het gevoel op dat moment. Ik ben toen heel bewust gaan voelen. Gewoon het gevoel laten zijn voor wat dat op dat moment was. Ik ervaarde dat dat hielp. Ik stopte met mezelf dwingen om me goed en vrolijk te voelen. En dat was een bevrijding. Daardoor kon ik naast dit gevoel ook erg genieten. Ik heb lekker met de kids gespeeld in het zwembad, ping pong wedstrijdjes gedaan en meegedaan met de knutselactiviteiten van onze dochter.
Het was voor mij een belangrijke les dat weglopen van je gevoel gewoon niet werkt. Tenminste, niet op de lange termijn. Het haalt je op een gegeven moment gewoon in. En het laatste wat ik wilde was dat ik nog onverwerkte angsten of verdriet zou hebben, waardoor ik niet verder kon. Geen leuke vrouw en moeder kon zijn. Ik wilde door met leven want door te kiezen voor leven, kies je ook voor het hebben van angst. Van verdriet. Maar ook voor vol genieten van alles en iedereen die in mijn leven voorkomt. Gelukkig zijn is niet de hele dag vrolijk de ‘positivo’ uithangen. Gelukkig zijn betekent voor mij me goed voelen, blij zijn dat ik leef, ondanks de angst. Het omarmen van de mindere momenten. Daar de rust in vinden. En dat lukt me steeds vaker na deze confronterende week op vakantie.
Disclaimer: Alles wat ik schrijf is puur gebaseerd op mijn ervaring. Ik noem geen namen van artsen/deskundigen of ziekenhuizen in deze blogs. Tenzij van tevoren is goedgekeurd door de persoon in kwestie zelf. En tevens zal ik nooit advies geven op medisch gebied.
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 38 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
