Ik heb je in het begin verteld dat, door naar mijn intuïtie te luisteren, mijn leven totaal veranderd is. Ik denk nog vaak terug aan het moment dat ik voelde dat het niet pluis was. En dat, ondanks dat ik niets lichamelijks voelde, ik toch naar de huisarts ben gegaan en gevraagd heb om een check. Dat moment is iets waar ik zo trots op ben. Dat moment heeft namelijk mijn leven totaal veranderd. Ik probeer er niet aan te denken wat er gebeurd zou zijn als ik het pas veel later te weten was gekomen.
Mijn leven is veranderd. Er is zoveel gebeurd. Het voelt ook alsof ik mijn leven ‘deel 2’ ben gaan leiden. Ik voel me ook anders. Soms kan ik nog best verdrietig zijn, maar daarnaast voel ik me gelukkiger dan ooit. Ik ben sterker geworden. En soms voel ik me fragiel. Het is een aparte combinatie.
Tegenwoordig merk ik aan mezelf dat ik vaker naar mijn intuïtie luister. Iets kan rationeel kloppen als een bus maar als het niet goed aanvoelt, dan volg ik toch vaak mijn gevoel hierin. En doe ik iets niet. Terwijl ik hiervoor toch echt vaker mijn rationele ik heb gevolgd. Dat is zeker niet slecht geweest. In veel gevallen heb ik verstandige beslissingen gemaakt waar ik nog steeds achter sta, ook al was het op gevoelsgebied soms lastig om deze beslissing te nemen. Maar intuïtie is toch echt iets anders, heb ik geleerd. Dat is een stemmetje binnenin dat je toefluistert of iets of iemand bij je past.
Als een situatie zich voordoet waarover ik twijfel, dan neig ik meer naar wat ik erbij voel in plaats van wat ik erbij denk. Vaak weten we het antwoord al, maar probeer je jezelf te overtuigen met allemaal feiten. We willen het zo graag laten kloppen. En in je hoofd klopt het vaak ook allemaal, je hoofd houdt van lijstjes en punten afvinken. Maar je hart, je gevoel, heeft geen behoefte aan facts & figures, je hart is vaak onduidelijk hierin maar weet precies aan te geven of het goed voelt of niet. Er is niets voor niets de uitspraak ‘too good to be true’. Op papier klopt het maar iets in je zegt; niet doen. Luister daar wat vaker naar. Of deze uitspraak dan: ‘ik kan er de vinger niet op leggen’. Je voelt aan dat het voor jou niet (helemaal) klopt.
Ik probeer wat vaker naar dat gevoel te luisteren in ieder geval. Nu wil ik je niet doen geloven dat ik een zweverig type ben dat afwacht totdat er een bepaald gevoel bij komt kijken. Nee, ik ben vrij nuchter van mezelf en ik leef ook met lijstjes, facts en afvinken. Maar toch laat ik nu ‘het stemmetje’ wat meer op de voorgrond komen. Ook als ik er niet zeker van ben kan ik best besluiten dat ik nu geen beslissing neem. Dat het voor nu goed is zoals het is.
Ik geef meer ruimte aan voelen. Wat voel ik bij een situatie? Wat zegt mijn hart me? Want diep van binnen weten we vaak wel of iets goed is voor je of niet. Ook al willen we zo graag dat iets lukt, dat we een succes maken van een vriendschap of een relatie. Dat je iets niet kwijt wil. Maar soms is iets dat je wenst niet per se iets dat ook goed voor jou is. Daar komen we vaak achteraf pas achter. Dat is niet erg, daar leren we ook van. Om de volgende keer dan deze signalen al eerder te herkennen. Hoofd en hart, ze staan zo in verbinding en soms kunnen ze zo tegenover elkaar staan. Ik zoek graag naar een compromis van beide. Soms is het echt beter om er met mijn hoofd wat meer bij te zijn en soms is het beter om naar dat stemmetje binnenin me te luisteren.
Door meer naar mijn intuïtie te luisteren merk ik dat ik ook minder vaak uit balans ben. Het gekke is dat situaties die zich dan weleens voorheen voordeden, zich steeds minder voordoen omdat ik mezelf terugtrek of duidelijker ben in wat ik wel en niet wil. Ik weet gewoon ook beter wat ik wel en niet (meer) wil in mijn leven. Ik weet goed waar ik mijn tijd aan wil besteden. En soms besteed ik tijd en energie aan iets dat ‘moet’ maar dat is dan ook oké. Ik weet het dan. En doe het dan niet met tegenzin.
Ik weet niet of je het herkent maar ik kon vroeger echt tegen mezelf zeggen als ik weer eens een ‘gevoel’ ergens bij had: ‘Stel je niet zo aan, heb je haar (mezelf dus) weer met dat gevoel’. Nu luister ik naar het gevoel en probeer ik op een goede manier een oplossing te vinden. En soms is die oplossing gewoon om er niks mee te doen. En soms kon je er niet onderuit en moet het gedaan worden. Alleen omdat jij je er bewust van bent en weet waar je grenzen liggen, sta je er sowieso al zo anders in en loopt het dan vaak -gek genoeg – nog best goed af.
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 39 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
