Persoonlijke verhalen #16

In deze rubriek komen verhalen voorbij van moeders die iets speciaals willen delen. Een samengesteld gezin, te vroeg geboren baby’s, afschuwelijke gebeurtenissen, vruchtbaarheidsproblemen, adoptie, noem het maar op! Wil jij hieraan meewerken? Mail me via ‘contact’. Het kan anoniem, mocht daar behoefte aan zijn. Deze week vertelt Sharmayne haar verhaal; zij had cystes op haar eierstokken en kampte tijdens de onverwachtse zwangerschap met Hyperemesis Gravidarum, extreme zwangerschapsmisselijkheid.

‘Toen ik 20 was liet ik een Mirena spiraaltje plaatsen, niet wetende dat deze mijn klachten die ik al had zouden verergeren. Ik kreeg buikpijn. Niet een beetje maar heel erg veel. Op een avond was het niet meer te houden en vertrokken we naar het ziekenhuis, waar ik die nacht nog geopereerd ben aan een cyste op mijn eierstok van maar liefst 10 centimeter. Dat kan gebeuren.. Ware het niet dat nog geen week later op mijn andere eierstok net zo’n grote cyste zat. Dit heeft zich nog een paar keer herhaald. De Mirena is verwijderd en de cystes bleven komen. Keer op keer konden ze leeggehaald worden.

In december 2010 begon mijn buikpijn weer toe te nemen. Ik belde dan ook de gyneacoloog en in januari kon ik terecht. Die afspraak heb ik niet gehaald; ik had pijn en koorts en voelde me verre van goed. Op de spoeddienst kwam er uit mijn bloedtest een verhoogde ontstekingswaarde. Ze dachten eerst de blindedarm maar al snel werd dat van de baan geschoven en moesten het wel weer de eierstokken zijn. Die avond ben ik geopereerd en bleek dat ik een vergevorderde baarmoederonsteking had. Een week moest ik in het ziekenhuis blijven om zware kuren te krijgen. Tijdens het gesprek werd ons nog maar eens duidelijk gemaakt dat zwanger worden waarschijnlijk spontaan lastig zou worden. Mijn eierstokken zaten onder het littekenweefsel en daardoor zou een eisprong moeilijker zijn doorgang vinden.

 Dat is best slikken; wij waren helemaal nog niet bezig met kinderen maar als iemand je dan zo op de feiten wijst, schrik je toch.

Toen ik thuis kwam begon ik met spugen, Aldoor dat misselijke gevoel. Na een week zijn we dan ook teruggegaan naar de spoed omdat ik koorts kreeg. Daar doen ze bij binnenkomst de standaard bloed- en urinetesten. Toen ze nog een keer terugkwamen voor mijn bloed kreeg ik al een vraagteken. Waarom? Ze hadden genoeg toch? 

Een half uur later kwam de gynaecoloog er aan; ‘loop maar even mee’, zei hij. ‘Je bent zwanger…’

Ik schrok zo onwijs! ‘Zwanger? Dat kan helemaal niet. Ik ben vorige week geopereerd. Jullie hebben mijn baarmoeder schoongemaakt…’ Flink geschrokken ging ik op de stoel zitten. De echo liet inderdaad een vlek zien. Dat moest een kindje worden. Alles schoot door mijn hoofd. Die medicijnen en operatie? Is dat niet schadelijk geweest? 

Daar kon hij niks op zeggen. Wel kon hij zeggen dan we niet veel hoop moesten hebben omdat de baarmoeder schoon was gespoeld en dat het ook op niks kon uitlopen. Met een heel dubbel gevoel gingen we naar huis. Het spugen bleef doorgaan maar nu had het een reden’ een zwangerschap.

Het spugen nam binnen een week extreme vormen aan. Ik kon niet eens meer van bed, zo slap was ik. Hoe moest dit nu? Niemand wist nog dat we een kindje verwachtten omdat we graag wilden wachten tot na de echo. Maar al snel werd duidelijk dat dit niet zou gaan lukken. De echo liet met 8 weken een kloppend hartje zien en een wiebelend wormpje. Op dat moment hebben we onze familie ook ingelicht. Want waarom bleef ik anders spugen?

Al snel begon ik af te vallen, logisch als alles wat je binnen krijgt er binnen no time weer uit komt. Op een gegeven moment droog je uit. Dit is dan ook in die 9 maanden vaak voorgekomen. 

Ik was vaste klant in het UMCG op de dagopname. Ik kreeg Nutridrink via de dietiste en zat drie dagen per week aan het infuus om het vocht op pijl te brengen. Het kreeg een naam; Hyperemesis Gravidarum, extreme zwangerschapsmisselijkheid.

 Na drie maanden was ik 20 kilo afgevallen en dat is natuurlijk veel te veel. Er was besloten dat ik een sonde moest krijgen en dat werd ook gelijk gedaan. Verschikkelijk. Ik voelde me zo falen. Maar ik kon gewoon niks binnen houden dus het moest wel voor de baby. Zo heb ik 9 maanden geleefd; ik moet, ik moet, ik moet voor de baby. Want die heeft alle voedingstoffen wel nodig om groot te worden. 

9 maanden lang ziekenhuizen, infusen, medicatie en als slotstuk een sonde is niet hoe je je zwangerschap wil doorgaan. Maar toch heb ik genoten van elk moment dat dat kleine mensje in mij groeide. De nodige adviezen van jan en alleman; ‘misselijk hoort er gewoon bij. Dat moet je er voor over hebben.’ Maar op het moment dat het extreme vormen aan neemt hoort het er niet meer bij!

Met 39 weken precies ben ik bevallen van ons prachtige zoontje. Hij was helemaal gezond! Wat een wonder. 

Gelijk na mijn bevalling kon ik weer eten en heb ik niet meer gespuugd. Heel bizar! Ik heb nog wel lang de angst gehad met bepaalde voeding. Maar nu, 2,5 jaar later, gaat het goed en is ons zoontje een kanjer van een jongen. Een echt wonder!’