Persoonlijke verhalen #10

In deze rubriek komen verhalen voorbij van moeders die iets speciaals willen delen. Een samengesteld gezin, te vroeg geboren baby’s, afschuwelijke gebeurtenissen, vruchtbaarheidsproblemen, adoptie, noem het maar op! Wil jij hieraan meewerken? Mail me via ‘contact’. Het kan anoniem, mocht daar behoefte aan zijn. Deze week vertelt Iris haar verhaal; zij verloor haar kindje na 19 weken zwangerschap.

‘Lieve kleine vinder, je was hier maar even. Groot in aanwezigheid, maar te klein voor dit leven.

Dit jaar besluiten mijn man en ik om voor een kindje te gaan. We wonen net in een nieuw appartement met een aantal lege kamers, ik ben bijna klaar met school en wij maken onze liefde officieel. Een perfect moment om een nieuwe stap te nemen. Een maand nadat mijn spiraal eruit is gehaald, hebben we een positieve test in handen. Allebei zijn we verrast, verbaasd, misschien ook wel een beetje geschokt. Dat we zo snel zwanger zouden zijn, hadden we nooit verwacht. Dolgelukkig delen we dit nieuws met onze ouders en zussen.

Met acht weken zwangerschap krijgen we een vroege echo om te kijken of alles goed gaat met onze uk. Door een kleine bloeding die ik heb gehad maakt de verloskundige zich een beetje zorgen. Die zorgen blijken nergens voor nodig, want ons kindje heeft een kloppend hartje en ziet er goed uit. De echoscopiste vertelt ons dat er nu bijna niets meer mis kan gaan. Na deze echo vertellen we de rest van onze familie dat we zwanger zijn en ook op mijn werk vertel ik mijn collega’s het goede nieuws. Eén collega vindt dat we het wel erg vroeg vertellen, maar nuchter antwoord ik dat die 12 wekengrens niks zegt en dat het ook met 20 weken of met de bevalling mis kan gaan.

De eerste nacht na de zwangerschapstest droomde ik van een babyboy en ik roep sinds die tijd dat ons kind een jongetje is. Met een pretecho met 16 weken wordt dit bevestigd. Er is heel duidelijk een piemeltje te zien, ook al ligt de baby heel diep en laat hij zich verder niet zo zien. Hier maken we ons geen zorgen over, want we verwachten dat we de baby nog vaak genoeg te zien krijgen op een echo. Niet wetende dat dit de laatste echofoto’s van ons kleintje zullen zijn.

In mijn negentiende week krijg ik last van mijn buik. De pijnen doen we af als groeipijnen en die samentrekkende buiken zullen wel harde buiken zijn. Dit is mijn eerste zwangerschap en heb geen vergelijkingsmateriaal. De samentrekkingen worden steeds erger en pijnlijker. Vaag word ik herinnerd aan menstruatiekrampen, maar ik denk dat dit er allemaal wel bij zal horen. Tot 27 november. ’s Nachts heb ik bijna niet geslapen door de pijnen die steeds vaker komen. Doodmoe ga ik ’s ochtends naar de fysiotherapeut voor bekkeninstabiliteit. Als ik weer thuis kom, besluit ik toch nog even in bed te gaan liggen. Eenmaal in bed wordt het steeds erger. Ik kan me geen houding meer geven en besluit onder de douche te gaan staan om de pijn te verzachten. Terug in bed moet ik naar het toilet en vind een rare prop slijm in mijn slipje. Ook zie ik op het toiletpapier wat vage sporen van bloed. Ik besluit de verloskundige te bellen en zij weet ook niet wat ze er mee aan moet. Ik moet nu naar de gyneacoloog in het ziekenhuis. Hysterisch bel ik mijn moeder op, mijn man is doordeweeks niet thuis voor zijn werk, en zij komt naar mij toe geracet. In de auto wordt de pijn nog erger en krijg ik het idee dat ik naar het toilet moet. Op de afdeling verloskunde schrijft een verpleegster me in en in de wachtkamer moet ik nog 30 minuten wachten. HIer voer ik nog een gesprek met een stel dat net gehoord heeft dat ze een miskraam hebben gekregen. De man zegt dat het wel positief is dat ik mijn kindje nog voel en dit stelt me gerust.

Wanneer de gyneacoloog me de kamer binnenroept, kan ik niet meer op stoel zitten. Gehurkt praat ik met haar en ze vraagt me op de stoel te komen liggen. Met het echoapparaat luistert ze naar het hartje van mijn baby. De hartslag klinkt heel erg langzaam, maar nog vraag ik of het wel goed is. Op dit moment besef ik dat het niet goed is, maar niet wat er allemaal gebeurt. De gyneacoloog kijkt met een inwendige echo en ze ziet mijn vliezen staan en de voetjes van mijn zoon. Ik heb weer de neiging tot persen en nu mag het van haar. Snel roept ze de verpleegkundige die helemaal verbaasd naar binnen loopt. Zij trekt mijn shirt naar boven zodat mijn kindje op de borst van zijn moeder kan liggen. Hierdoor besef ik wat er aan de hand is. Met 19 weken en 1 dag ga ik bevallen van mijn zoon. Wanneer ik pers, breken mijn vliezen en wordt mijn kindje half geboren. Door de duur van de zwangerschap komt eerst zijn lijfje en dan zijn hoofd. Ik heb 8 centimeter ontsluiting en hier past het hoofdje niet door. De gyneacoloog probeert te helpen en de verpleegster duwt op mijn buik. Uiteindelijk wordt mijn kindje na vijf minuutjes geboren. Meteen zie ik dat hij als twee druppels op zijn vader lijkt. Ondanks dat Nathan in mijn buik nog leefde, was de bevalling zo zwaar dat hij dood geboren wordt.

Hier begint de nachtmerrie. We moeten mijn man bellen die weet dat ik naar het ziekenhuis moest, mijn schoonfamilie, vader. Ik word naar een kamer gereden waar mijn vader al is. Nathan mag ik bij me houden. De nageboorte is nog niet geboren, die moet er binnen een uur zijn, anders wordt mijn baarmoeder op de operatiekamer schoongemaakt.  Mijn man zit op een boot op zee in België. Hij moet door een andere boot naar de kust worden gebracht en daarna nog twee uur naar het ziekenhuis rijden. De nageboorte komt niet en ik moet naar de OK. Nathan laat ik achter bij mijn ouders.

Wakker worden uit de narcose was heel raar. Slaperig besef je direct dat je kind al geboren is en je buik leeg is. Op de kamer ligt Nathan in een bedje. Een mini-kindje in een veel te groot bedje. ’s Middags komt mijn man en dan moeten we allemaal beslissingen gaan nemen. We moeten een nachtje blijven, omdat ik te veel bloed heb verloren.

We besluiten Nathan niet mee naar huis te nemen, maar op te halen voor zijn crematie. Dat is het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Je kind achter laten in het ziekenhuis. Dit vind ik nu nog steeds het moeilijkst om aan terug te denken. Je verwacht in een rolstoel naar de uitgang gereden te worden, met een levend kindje in je armen. Bij mij stond er een tas op schoot en mijn kindje was weg. De volgende ochtend haalden we Nathan op en namen we hem mee naar het crematorium. In een kamer mochten we afscheid van hem nemen. Dit is veel te kort. Een ouder kan geen afscheid nemen van een kind.

Thuis begon het verwerkingsproces. Direct hebben we de foto’s laten ontwikkelen en een plekje voor Nathan bij ons op de slaapkamer gemaakt. Ik was lamgeslagen en een beetje dood van binnen. Dingen waar ik normaal gesproken ontzettend om moest lachen, deden me niks. Dingen die niet verdrietig zijn, zorgden ervoor dat ik ontzettend begon te huilen. Mijn man heeft me soms letterlijk van de badkamervloer moeten plukken. Maar dan komt er een dag dat je beseft dat je weer lacht en dat je een grapje maakt.

Het is nu bijna een maand geleden dat mijn zoon geboren is. Zwangerschapsweken duren lang, maar ook na de geboorte van een dood kindje gaat de tijd verschrikkelijk snel. Nathan komt bijna bij ons thuis, in zijn urn. Met ons gaat het, met ups en downs, vrij goed. Nog steeds zijn we ontzettend verdrietig, dat zal nooit overgaan, maar we hebben het idee dat we het goed kunnen verwerken en een goed plekje kunnen geven. Alles wat we wilden doen, hebben we gedaan. Zo heb ik een tatoeage laten zetten van de voetafdrukjes van Nathan. Zo is hij, samen met een hanger met zijn as, altijd bij me. Soms durven mensen niet te vragen naar Nathan of de geboorte. Ik vind het niet erg om het verhaal te vertellen, ik ben ontzettend trots op mijn zoon en praat er graag over hem.

We weten niet waarom Nathan met 19 weken is geboren. Nathan zag er prachtig en perfect uit, dus de bevalling is niet door afwijkingen bij hem gekomen. In mijn moederkoek is een infectie gevonden, maar deze kan ontstaan zijn door de drie dagen dat ik weeën heb gehad. Ook denkt de gynaecoloog niet dat ik een luie baarmoeder heb, door de dagen met weeën. We weten dus niks. Ik beschrijf het zelf als verkeerde timing van mijn lichaam.

Mensen denken dat wanneer je die magische 12 weken grens voorbij bent, er niks meer kan gebeuren. Ik heb ervaren dat dit niet zo hoeft te zijn. Luister naar je eigen lichaam en als er dingen gebeuren die je vreemd vindt, bel de verloskundige. Zo nuchter en onbezorgd als ik nu in mijn zwangerschap stond, zal een volgende zwangerschap niet meer zijn. We hopen dat deze zich snel aan dient en dat Nathan een grote broer wordt.

Nathan zal altijd mijn eerste kind zijn en mijn oudste zoon. Hij hoort bij ons gezin en zal nooit vergeten worden. Slaap lekker, lieverd. Mamma houdt van jou.’