Eliza: depressie

Ik heb er lang over na gedacht of ik het volgende stuk zou schrijven of niet. Ik ben een heel open persoon maar over sommige delen van mijn leven spreek ik liever niet. Ik heb erover nagedacht waarom niet. Ik denk dat het juiste antwoord op die vraag is: ik wil geen medelijden creëren. Ik wil niet dat mensen anders naar mij gaan kijken. ‘Nou, dan zwijg je er toch lekker over?’ zou je denken, en dat heb ik dan ook jaren gedaan. Zoals ik jullie eerder vertelde heb ik een burn-out achter de rug. Het is nog niet helemaal onder controle maar ik kan vol trots zeggen dat ik aankomende week weer fulltime ga werken. Wat ik jullie echter niet heb verteld is de bron van deze burn-out. Dit heb ik bijna niemand verteld. Oftewel, ik zwijg hier graag over.

Ik heb nogal wat meegemaakt in de afgelopen 15 jaar. Iedere keer als ik een zware tegenvaller had, knokte ik mezelf uit het dal. Ik kwam er niet alleen bovenop maar ik kwam er ook nog sterker uit. Van een echtscheiding tot hartstilstand door een allergie en van ernstige financiële problemen tot nog veel ergere dingen; ik liet me niet klein krijgen. Tenminste, dat dacht ik. De realiteit was dat iedere tegenvaller wel een deuk achterliet in mijn ziel. En toen ik een enorm verlies kreeg te verwerken na jaren onder druk te hebben gestaan kwam ik niet meer uit het dal. Ik zonk weg in verdriet en eenzaamheid en kon de weg terug niet meer vinden.

Ik begon mensen af te stoten. Vriendschappen te verwaarlozen, ik at slechter, ik sliep nauwelijks. De buitenwereld dacht dat ik een workaholic was geworden en dat was misschien ook wel zo. Werken was mijn manier om de pijn te stillen, mijn gedachten af te leiden van de immense pijn en verdriet die zich hadden opgebouwd in mijn hart. Ik werkte harder en harder en ik heb een baan waar je dat onuitputtelijk kunt blijven doen. Goed voor je carrière, minder goed voor mijn ziel. Ik zag het niet, ik was immers sterk. Hoe ik me voelde als ik even stil stond wist ik niet meer, ik stond niet meer stil.

Nadat ik dit zeker 4 jaar heb volgehouden kwam ik tot een keiharde stop. Mijn lichaam begon op alle manieren aan te geven dat het zo niet verder kon. Hard werken is niet het probleem, het verdriet achter het harde werken begon zijn tol te eisen. Mijn haren vielen uit, tanden stonden los. Ik at nauwelijks maar kwam bijna 20 kilo aan. Ik was zo moe dat ik midden op de dag nauwelijks verder kon. Oren suisden en de borstkas stond permanent strak. Ik had voortdurende hoofdpijn en mijn humeur was altijd down. Natuurlijk hebben artsen gekeken wat er fysiek aan de hand was en mij zelfs op laten nemen in het ziekenhuis op de hartbewaking. Ik wist wel beter. De stress, het verdriet en de pijn in mijn ziel waren de bron van alle problemen. Maar ik was te bang om hier naar te gaan kijken.

Uiteindelijk moest ik stoppen met werken. Ik belandde op de bank thuis en vloog bijna tegen het plafond van paniek. Nu kon ik me niet meer verstoppen. De Arbo stuurde mij naar een psycholoog. Daar werd de diagnose gesteld: psychosomatische aandoening (burnout bestaat namelijk nog niet, blijkt in het psychologen-woordenboek) en een zware depressie. ‘Het zal wel’, zei ik. ‘Maakt mij niet uit welk label jullie aan mij hangen’. En daarmee somde ik eigenlijk mijn hele gemoedstoestand op. Het maakte mijn allemaal niet meer uit.

De enige reden dat ik de ene voet nog voor de andere zette was mijn dochter. Ik wist dat ik voor haar moest doorgaan en beter worden, voor mij persoonlijk hoefde het niet meer. Ik was zo moe van steeds maar weer op staan. Zo leeg en zo eenzaam. Bij een depressie denken mensen vaak aan iemand die de hele dag in bed ligt en niet meer buiten komt. Niets is minder waar. Veel mensen met een depressie werken, staan naast jou op het schoolplein en doen boodschappen in dezelfde winkel als jij. Misschien is het wel die vriendin die je al tijden niet meer belt of zo negatief is de laatste tijd. Misschien is het je collega die de kantjes ervan afloopt en alles te veel vindt. Maar misschien is het de collega die zit te lachten met jou tijdens de lunch en dan alleen naar huis fietst en helemaal leeg is, geen kant meer op kan met haar gevoel. Ik denk niet dat iemand ooit iets aan mij heeft gemerkt behalve mijn gezin. Mijn partner dacht dat ik hem niet meer zag zitten maar niets was minder waar. Ik had gewoon doodsimpel de kracht niet meer om iets te voelen. Ik wilde niets meer voelen.

Ik heb geluk gehad. Ik had een paar mensen in mijn omgeving die mij op hulp hebben gewezen en ook al vond ik het moeilijk, voor mijn dochter heb ik die hulp aangenomen. Ik heb maanden gehuild, ik ben door alle pijn heen gegaan en heb nog steeds delen die ik moet aanpakken. Ik ben gaan schrijven, lezen over depressie. Ik ben gaan tekenen en mediteren. En heel langzaam, na een jaar door het diepste dal van mijn leven te zijn gegaan, ben ik eruit aan het klimmen. Nu is het nog spannend, want het gaat beter en het is zo verleidelijk alle restjes pijn te negeren en verder te gaan met mijn leven. Maar ik ben vastbesloten om hier helemaal uit te komen dus ik blijf werken aan mijn herstel.

Waarom vertel ik dit nu? Omdat ik denk dat depressie bespreekbaar gemaakt moet worden. Mensen met een depressie zijn niet zwak of overgevoelig. Je hoeft je niet te schamen want iedereen, echt iedereen, kan dit overkomen. En is het jou overkomen maar ben jij er nog niet aan toegekomen hulp te zoeken, dan hoop ik dat mijn verhaal jou een zetje in de goede richting geeft.

Je verdient zoveel beter dan dit. Ook jij verdient het weer te kunnen genieten van de kleine dingen in het leven zoals een zonnige dag of een gezellig gesprek met een vriendin. En ja, ook jij bent sterk genoeg om hier doorheen te komen. We hebben allemaal weleens hulp nodig en als je je been breekt ga je ook niet zelf je gips erom zetten. Dan ga je naar een specialist die je helpt. En als de eerste specialist je niet goed helpt, dan ga je naar een tweede. Laat je niet ontmoedigen door je omgeving of door jezelf. Laat je niet ontmoedigen door de enorme berg ellende waar je weet dat je doorheen moet. Zoek contact met iemand die je kan helpen. Ik zal Shirley vragen een link onder deze blog te zetten waar je meer informatie kunt vinden over depressie en waar je hulp kunt vinden. Doe het voor jezelf of voor je kinderen.

Ik kan weer lachen, ik ben weer langzaam de oude ik aan het worden. Ik werk straks weer net zo hard als vroeger maar nu met de juiste redenen. Ik ga studeren en heb mijn sociale netwerk weer langzaam aan opgebouwd. Ik ben bijna alle kilo’s kwijt en heb minder hoofdpijn. Maar het aller belangrijkste is dat ik weer kan genieten. Genieten van mijn dochter en mijn gezin. Ik kan weer genieten van een zonnestraal op mijn neus en als ik wakker word, heb ik zin in de dag.

Dat gun ik iedereen. Ik hoop dat mijn verhaal iemand helpt.

Meer informatie over depressie vind je hier.