(~215 B)




Persoonlijke verhalen #1

Persoonlijke verhalen #1

In deze rubriek komen verhalen voorbij van moeders die iets speciaals willen delen. Een samengesteld gezin, te vroeg geboren baby’s, afschuwelijke gebeurtenissen, vruchtbaarheidsproblemen, adoptie, noem het maar op! Wil jij hieraan meewerken? Mail me via ‘contact’. Het kan anoniem, mocht daar behoefte aan zijn. ‘Onze’ Evi trapt hem af.

De nachtmerrie die werkelijkheid werd

Wat begon als een prachtige zomerse dag eindigde in een absolute nachtmerrie. Een verhaal dat je normaal alleen in de boekjes leest, maar nooit denkt dat het jou overkomt. In een mum van tijd was ons leven veranderd. Een film die zich nog steeds elke dag in mijn hoofd afspeelt. Ik wilde jullie graag mijn verhaal vertellen en heb eindelijk de moed verzameld om het na een jaar op papier te krijgen.

Laten we beginnen bij het begin. Na een fijne dag aan zee lag Lyano lekker te suffen in zijn relax (wipstoeltje). Omdat Alexander steeds op de relax duwde, had ik Lyano in zijn relax op tafel gezet. Eenmaal als Alexander in bed lag, zou ik Lyano gezellig terug bij ons zetten. Ik weet dat je het nooit mag doen – maar eerlijk; ik denk dat velen kunnen toegeven dat ze het ook wel eens gedaan hebben – pakte ik de relax met Lyano van tafel. En toen gebeurde het onheilspellende: de relax kantelde langs boven af en omdat Lyano nog zo klein was – slechts 5 weken – schoot ‘ie door de beugels eruit en viel hij van een hoogte van ongeveer één meter op de grond. Hij schreeuwde (of laten we eerlijk zijn: krijste) meteen. Maar vanaf het moment dat ik hem oppakte voelde ik meteen al: ‘dit is grondig mis!’ Zijn hoofdje voelde niet normaal, er zat echt een enorme deuk in. Zo’n ontzettend vies gevoel.

Manlief sprong meteen in de auto en reed naar de eerste hulp, dat op 5 minuten afstand ligt. Daar zat ik dan, helemaal alleen met Alexander thuis, niet wetende hoe het met mijn pasgeboren baby was. Zo snel ik kon belde ik mijn ouders om op Alexander te letten, want ik moest en zou onmiddellijk naar het ziekenhuis gaan. Ongeveer drie kwartier later was ik eindelijk in het ziekenhuis aangekomen en had ik nog geen contact gehad met manlief. Ik had dus ook geen idee of Lyano er nog was en in welke toestand hij nu zou zijn. Eenmaal daar trof ik hen al aan in een kinderziekenhuis. De eerste scan bleek namelijk goed te zijn, enkel een zware bult. Ze gingen hem de komende nacht nog aan de monitor leggen en om de zoveel uur wakker maken. Je kan niet geloven hoe opgelucht ik was dat Lyano ongedeerd was. Tranen met tuiten heb ik die nacht gehuild, ik was helemaal in shock.

De volgende morgen moesten we nog een neurologische EG-scan doen om de hersenactiviteit te meten en nog een CT-scan. Dit leek volgens de dokter oké en met de geruststellende zin ‘doe maar even een dutje, morgen mogen jullie naar huis’, viel ik in slaap met mijn kleine man dicht bij mij. Nog geen half uur later werd ik wakker door twee dokters en een handvol verpleegsters. Het was grondig mis met Lyano. Op de scans hadden ze gezien dat hij naast een schedelbreuk ook nog eens een hersenbloeding had opgelopen. Hij moest direct met de ambulance naar de intensive care in het universitair ziekenhuis. In een mum van tijd kwam er van het universitair ziekenhuis een heel team binnengestormd, inclusief de hoofddokter van de intensive care. Nog voordat ik wist wat er echt gebeurde lag Lyano op een brancard, klaar om vervoerd te worden. Dat is een beeld dat ik echt nooit meer vergeet; zo klein en zo alleen werd ‘ie afgevoerd met zoveel volk om hem heen, en ik kon zelf niet mee wegens een overbemanning van het medische team. Een ware rollercoaster; net na de val dachten we het allerergste denken, vervolgens hadden we de boodschappen ‘hij is oké’ gekregen en opeens was het serieus mis!

Eenmaal zelf aangekomen op de intensieve zorg lag onze kleine man daar met allerlei draadjes en monitoren rond hem. Net zoals je in de series ziet, maar je nooit denkt dat dit je zelf kan overkomen. Ergens was het geruststellend dat hij daar lag want hier konden ze hem erg secuur opvolgen en meteen operatief ingrijpen, mocht de druk in zijn hersenen teveel worden. In het geval van een hersenbloeding zijn de eerste 48 uur namelijk erg cruciaal. Nu mag ik er niet te veel over nadenken dat ze dit de eerste nacht niet hadden gezien, maar als ze toen operatief moesten ingrijpen was het waarschijnlijk te laat voor hem was geweest, omdat er geen neurochirurg was in ons plaatselijke ziekenhuis. Maar aan de andere kant was het zo beangstigend dat hij zo kritiek was dat hij daar moest verblijven.

Op intensieve zorg mag je jammer genoeg niet blijven en daarom moest ik Lyano achterlaten in de medische handen van het ziekenhuis. Nog zo klein en hulpeloos, nog nooit een flesje gedronken of niets.  Je kan je wel voorstellen dat mijn moederhart brak. In de lift zaten allemaal mensen met dezelfde zorgen, betreurd en bedroefd. Daar zaten we dan ’s avonds in een leeg huis. Alexander was namelijk op logee want als er iets gebeurde met Lyano, konden we onmiddellijk vertrekken. Gelukkig mocht ik altijd bellen als ik me ongerust voelde. Dit deed ik ook een paar keer om te checken hoe hij het deed.

De volgende morgen kon ik niet wachten om terug te gaan naar het ziekenhuis om zelf te zien hoe hij het deed. Daar aangekomen had het verpleegteam hem stiekem wel in de watten gelegd met een nieuw ziekenhuispakje aan en een bedje met een beer erin. Dit maakte het toch iets minder eng. Gelukkig deed Lyano het zo goed en waren de eerste 48 uur, waardoor hij mocht verhuizen naar de kinderafdeling. Wat een opluchting!

Eenmaal op de kinderafdeling aangekomen moest ‘ie ’s avonds zo braken. Echt, ik zat helemaal onder, inclusief Lyano, het bed en alles. Ik was weer helemaal in paniek want op de intensive care hadden ze me verteld dat dit een teken kon zijn van zijn hersenbloeding. Ik rende dan ook meteen naar de dienstpost op de afdeling waar me doodleuk werd gezegd ‘madame, voor wat overgeven komen we niet kijken’. Kan je dat voorstellen dat je nog maar net van de intensieve zorgen bent en dat je dat als respons krijgt? Ik was echt in alle staten. Dan hadden we net zo goed thuis kunnen zijn als we toch geen medische hulp kregen. Vervolgens kwam er dan eindelijk een verpleegster. Maar ze wilde de dokter van wacht niet gaan halen terwijl ‘ie echt letterlijk een hal bij ons vandaan zat. Na lang aandringen en dreigen dat ik hem dan wel zelf zou bellen, besloot ze toch de dokter te gaan halen. Gelukkig had hij wel begrip voor onze situatie. Hij keek Lyano’s fontanel, het openliggend stukje schedel van een baby, goed na om te zien of er geen druk op zat. Gelukkig was dit niet het geval.

Na nog een week op de kinderafdeling te verblijven in ons plaatselijk ziekenhuis, mochten we eindelijk terug naar huis. Het gevaar was geweken, nu was het enkel nog wachten tot de schedelbreuk vanzelf aan elkaar groeide en de hersenbloeding verdween. Normaal gaat dit vanzelf. In sommige uitzonderlijke gevallen natuurlijk niet en moet er operatief worden ingegrepen. Hij zou nog wel een jaar lang motorisch moeten worden opgevolgd, want het was nog niet duidelijk of hij er ergens schade van zou hebben opgelopen.

De dagen waren precies een film die zich had afgespeeld; je zet jezelf even in overleefmodus en ondergaat het allemaal maar een beetje. Eenmaal thuis besefte ik de realiteit en wat had ik het bijzonder moeilijk om terug thuis te zijn. Ik zag steeds weer die val voor me, die hulpeloze blik, zijn hoofdje… Thuis zitten deed soms echt letterlijk pijn. Ik probeerde dan ook zoveel mogelijk naar buiten te gaan om er niet al te veel bij stil te hoeven staan.

Nu zijn we meer dan een jaar verder en onze kleine man heeft een bijzonder pittig jaar achter de rug met talloze doktersbezoeken, onderzoeken, verdovingen, scans, noem maar op. Voor de rest van de wereld was het maar een standaard onderzoek om te zien of hij goed ontwikkelde, maar voor mij was het steeds weer een pijnlijke herinnering aan die dag. Dat eeuwige schuldgevoel, dat blijft aan me knagen en teren. Hoe vaak iedereen ook zegt dat het niet mijn fout is, toch voelt het nog altijd zo. Hij was mijn verantwoordelijkheid. Het schuldgevoel zal iets zijn wat ik altijd met me mee zal dragen.  We zijn nu een jaar verder en ik kan er nog vaak de slaap niet door vatten. Ik probeer volop te genieten van hem, maar het blijft soms gewoon echt pijn doen.

Dit is mijn verhaal. Het blijft een beetje eng om dit te delen, maar aan de andere kant is het ook fijn om het eens allemaal van me af te schrijven. Lyano is een echt vechtertje en hij zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben omdat ik hem bijna kwijt was.

Lyano is trouwens helemaal goedgekeurd tijdens zijn laatste onderzoek en de dokters verwachten niet dat hij er iets aan zal overhouden. Toch een hele opluchting voor ons! Dit jaar gaan we gewoon met zijn allen genieten van ons gezin.

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

35 Reacties

  1. Merel
    21 augustus 2013 / 08:18

    Oef wat een zwaar verhaal. Ik denk dat het voor jou verstandig is om er met iemand over te gaan praten. Gelukkig is het goed gekomen met Lyano. Sterkte met het verwerken!

  2. 21 augustus 2013 / 08:47

    Wat een verhaal.. Wat erg voor je kleine mannetje en helemaal voor jou! Hij zal zich later niets herinneren gelukkig! Gelukkig gaat het met Lyano goed.. Dit is toch je ergste nachtmerrie..
    Weet wel dat dit heel vaak gebeurt hoor, een klein ongeluk zit in een klein hoekje, dit gebeurt zoveel moeders, maar ook mensen in de opvang etc..

    Heel veel sterkte voor jullie!

  3. 21 augustus 2013 / 08:47

    Ik heb het verhaal met tranen in mijn ogen gelezen. Wat een enorme schrik moet dit zijn geweest op het moment zelf maar ook met alle gevolgen erna zoals de onderzoeken.. Dapper dat je dit verhaal hebt gedeeld. Sterkte met het verwerken ervan!

  4. Ellen
    21 augustus 2013 / 08:48

    oh jeetje wat een verhaal en inderdaad wat moet dat een angst met zich mee brengen..afschuwelijk. Vind het knap hoe je het verwoord hebt..na dit afschuwelijke jaar, is het nu een jaar van genieten. Probeer dit dan ook te doen met je gezin en ga leuke dingen doen om het vorige jaar een beetje te ‘compenseren’….
    Enjoy every minute!

  5. brenda
    21 augustus 2013 / 08:52

    Ik zit hier met tranen in mijn ogen… Dit nog eens zo lezen op die manier omschreven! Ik herinner nog dat je vertelde… Nogmaals een ongeluk zit dikwijls in een klein hoekje.. Het is sneller gebeurt dan je soms ja kan zeggen… Je treft geen schuld en kan ik me inbeelden als mama dat je dat wel hebt! Lyano doet het supergoed en die knoddige wangetjes zeggen dat je een super mama bent! Hopelijk kan het toch nog een plaats geven…
    Kus

  6. 21 augustus 2013 / 08:54

    Goh Evi.. wat een pakkend verhaal! Ik ben enorm blij voor jullie dat alles toch goed gekomen is! geniet van je gezinnetje 🙂

  7. 21 augustus 2013 / 08:57

    Wow, heftig verhaal! Dit kan iedereen overkomen Evi! Producenten moeten hun wippertjes veilig maken, dan kan zoiets niet gebeuren! Iedereen zet zijn baby wel eens op een ‘verhoog’, is dit nu een tafel, een zetel, een bed,… Wat als je ene hond hebt en de hond is wild, moet je dan ofwel je baby dragen ofwel hem in bed leggen? Je hebt jezelf niets te verwijten en het feit dat je zoveel voor Lyano er was, de dokters belde,… bewijst dat je een goede moeder bent! Geniet van je mannen.

  8. Janneke
    21 augustus 2013 / 09:01

    Wat heftig 🙁 gelukkig is nu alles goed met de kleine man

  9. 21 augustus 2013 / 09:06

    Wat heftig zeg Evi. Gelukkig is alles nu goed met de kleine man. Ik wens jou en de mannen heel veel geluk en gezondheid toe. Ik kan me voorstellen dat het voor jullie nog steeds verschrikkelijk is om aan deze dag terug te denken. Het is niet jouw schuld, maar toch voel je je schuldig. Ik hoop dat dit schuldgevoel minder zal worden.

    @Shirley: dit lijkt me een hele mooie serie die ik zeker ga volgen. Ook al heb ik zelf (nog) geen kinderen. Misschien een tip om de volgende keer bij de introductie te vertellen uit wie het gezin bestaat. Ik moest even inkomen voor ik wist wie Lyano en Alexander waren. Dacht eerst dat Alexander een hond ofzo was 😉

    • Shirley
      Auteur
      21 augustus 2013 / 09:11

      Dankjewel voor de tip! Dacht dat het in dit geval wel duidelijk was aangezien Evi toch al vanaf het begin mee schrijft, persoonlijke verhalen deelt en haar gezin regelmatig noemt 🙂

      • 21 augustus 2013 / 09:22

        Ik ben nog niet zo’n frequente lezer van mommy to be. Dat blijkt maar weer.. 😉

  10. 21 augustus 2013 / 09:08

    Heftig verhaal! Maar voel je niet schuldig, elke ouder kan dit overkomen, dit zijn van die dingen waar je niet over nadenkt, ook ik had de kinderen in hun wipper op tafel, zaten wij te eten en kon de kleine er toch al gezellig bij zitten.

  11. Kimberly
    21 augustus 2013 / 09:35

    Lieve Evi, wat heftig. Wat ongelofelijk heftig. Zelf heb ik geen kinderen, maar ik wil ze zeker. Ik denk dat het voor jou heel erg goed zou zijn om er met iemand over te praten. Dit is niet falen maar slechts hulp zoeken. Een paar gesprekken kunnen je hoofd al helderder maken waardoor je niet meer zo loop te malen ’s nachts. En echt, het kan iedereen overkomen!

  12. 21 augustus 2013 / 09:37

    Wat een heftig verhaal. Vind het heel knap van je dat je het wil delen!
    X Saffira

  13. 21 augustus 2013 / 09:42

    Wow wat heftig! Kan me voorstellen dat het een moeilijke tijd is geweest en dat het nu een opluchting is dat hij weer helemaal goedgekeurd is. Sterkte nog!

  14. Tugba
    21 augustus 2013 / 11:14

    Dag Evi,

    Ik heb je verhaal met veel pijn en medelijden gelezen. Wat uw zoontje is overkomen is iets onbeschrijfelijk. Alleen jij voelt ECHT de pijn! Mijn zus is in juli ook bevallen van een dochtertje met een erfelijke huidziekte. Ik was bij de bevalling en heb alles mogen zien en meemaken. De pijn en verdriet was ondragelijk voor mij dus ik kan toch een beetje aanvoelen wat je allemaal hebt meegemaakt. Zij werd ook onmiddelijk overgedragen naar het Uza en heeft daar 10 dagen gelegen. Nu is zij helemaal genezen en lekker thuis bij haar famillie God zij dank. Ik ben heel blij voor Lyano dat alles met hem goed afgelopen is. Soms verschiet je ervan hoe babys echte vechters kunnen zijn. Ik hoop dat zijn beschermingsengel altijd bij hem zal blijven.

    Tugba (vriendin van de Plantijn Hogeschool )

    • Evi
      21 augustus 2013 / 13:24

      Fijn om je nog eens te horen. Babys zijn idd enorm flexibel, sta je echt van versteld. Het enige wat ik aan Lyano merk is dat ie heel angstig is van andere mensen. Hij wilt niet gepakt worden, aangeraakt. Soms denk ik dat het komt door al wat ie heeft megemaakt.

      • Freija
        21 augustus 2013 / 14:42

        Hey Evi!
        Wat je daar zegt over Lyano dat hij niet gepakt wil worden enzo… Dat hoeft er echt helemaal niets mee te maken hebben! Mijn zus haar kindje had dit ook als baby! En nu hij 3 jaar is merk je dit nog altijd wel.. Een kusje of knuffel geven bij het afscheid is soms een hele opgave.

        Geef jezelf de schuld er niet van meid, het kan gewoon zijn karakter zijn 🙂
        Heel veel sterkte met het verwerken ervan en als je het niet in je eentje kan verwerken is het geen schande om daar hulp bij te zoeken!

  15. 21 augustus 2013 / 11:15

    Wat vreselijk! Zo is mijn broertje ooit eens van tafel gevallen en met zijn hoofd tegen de rand gebotst. Ook in allerijl naar het ziekenhuis gereden maar gelukkig had hij niets. Het kan dus iedereen overkomen.

  16. 21 augustus 2013 / 11:33

    Jeetje wat een verhaal 🙁 Moet je toch niet aan denken dat t je overkomt!

  17. ziana
    21 augustus 2013 / 12:16

    Wat vreselijk mijn zoontje is met 6maanden uit een hoog kinderstoel gevallen maar gelukkig niks aan over gehouden dan alleen een tandje door zijn lip

  18. Evi
    21 augustus 2013 / 13:22

    Bedankt voor jullie lieve woorden, doet me goed. Ik weet dat het een ongeluk is, maar toch blijf je je schuldig voelen. Typisch mama zeker 🙂

  19. Chantal
    21 augustus 2013 / 14:16

    Mijn hart breekt al door er alleen over te lezen, laat staan als je het zelf als moeder mee maakt! Wat ontzettend heftig. Ik snap dat je een schuldgevoel hebt, maar een ongeluk zit echt in een klein hoekje, dus hopelijk kan je dat schuldgevoel langzaamaan los laten! Gelukkig gaat het nu goed met hem!

  20. 21 augustus 2013 / 14:29

    Wat heftig meid! Kan me je schuldgevoel voorstellen maar zo’n ongeluk zit in een heel klein hoekje. Je was er niet op bedacht dat hij eruit zou kunnen glippen. Hier heeft de wipper ook wel eens op tafel gestaan als wij aan het eten waren. Straf jezelf niet te hard.

  21. Wend
    21 augustus 2013 / 18:00

    hey Evi, ik kende je verhaal natuurlijk al, maar het komt toch weer even binnen als je het zo allemaal achter elkaar leest. snap best dat het enorm spannend is om het op te scrhijven en de webwereld in te sturen. maare je bent een prima de luxe mama! en Lyano is ook een heerlijke kleine held. en ben blij dat het nu allemaal zo goed gaat! tot morgen!!

  22. Tamara
    21 augustus 2013 / 20:27

    WOW!!! Wat een verhaal zeg! Ik kan me echt niet voorstellen hoe jij je voelt! Wat een sterke vrouw en moeder ben jij om hierdoor heen te zijn gegaan en met dat gevoel rond te hebben gelopen – misschien nog wel steeds er mee loopt!
    Super veel succes in de toekomst en geniet echt van je zoon! Je bent vast een geweldige moeder!

  23. M
    21 augustus 2013 / 22:35

    In de eerste plaats wil ik zeggen dat ik het onwijs knap van je vind dat je, je verhaal hier hebt geschreven. Het schuldgevoel kan ik begrijpen, maar dit zou iedereen kunnen overkomen. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik bij een kinderdagverblijf stage heb gelopen en dat daar ook kindjes (wel wat ouder dan 5 weken, maar zeker jong genoeg) terwijl ze in hun wipstoel zaten werden verplaatst. Van jou verhaal leer ik zeker voor als ik later, hopelijk, een kindje heb. Ik denk namelijk zeker dat moeders door dit verhaal bij sommige handelingen toch even terug denken aan dit verhaal, wat ik zeer zeker in positieve zin bedoel!

    • Evi
      22 augustus 2013 / 06:29

      Dankjewel, ik hoop het ook dat door dit te lezen, we er even terug aan worden herinnert waarom het je beter niet kan doen.

  24. W.
    24 augustus 2013 / 19:56

    Jeetje wat een schrik! Heftig hoor..

  25. Laura
    24 augustus 2013 / 22:46

    Meestal antwoord ik niet op artikelen, maar dit was zo’n heftig verhaal.. Wat fijn dat het laatste nieuws. Geniet van elkaar.

  26. sarina
    27 augustus 2013 / 21:23

    ow wat heftig 🙁
    ik hoop dat je het jezelf ooit kunt vergeven
    gelukkig is alles goed gekomen 🙂

  27. S
    1 september 2013 / 20:40

    wat een heftig verhaal: tranen rollen over mijn wangen.
    Je kind was jou verrandwoordelijkheid, en die heb jij NIET ontlopen want Lyano is weer helemaal beter. Dit kan ECHT WAAR IEDEREEN overkomen. In een leven, met of zonder kinderen, neem je altijd risico’s. Als je bv in een auto rijd, neem je ook een risico, hoe klein dat ook is. Denk eens na hoe hartverscheurend het zou geweest zijn als hij het niet had gehaald? Het feit dat je hem zo graag ziet bewijst dat jij een geweldige mama bent!!
    echt waar evi, Jij geeft om je kinderen, jou kinderen hebben hemel op aarde met een lieve moeder als jij.
    Kwel jezelf niet met te zeggen: als ik dat niet had gedaan. Als het niet goed was gekomen..
    Het is gebeurt. En dat zal nooit veranderen. Geniet heel erg hard van de jongste jaren van je twee geweldige lieve prachtige zonen.
    Probeer goed te slapen. Denk niet aan slechte momenten, maar aan het moment dat je hem in je armen had en alle mooie momenten die jullie samen hebben meegemaakt en nog gaan meemaken!!
    Je komt er samen met je man en je zoontje wel door!!
    Die dag is misschien wel van een fijn dagje zee omgeslagen in een trauma maar
    Deze gebeurtenis is ook van een trauma omgeslagen in een wonder en een godsgeschenk. Jullie zij een fantastie’s gezin!!
    Bekijk het als een jaar waar je heel veel in hebt geleerd: Hoe hard je van elke dag, die de laatste kan zij, moet genieten. Hoe dicht sommige mensen bij jou staan. Hoe groot de waarde van jullie zoontjes is, en hoe gelukkig een mens kan zijn in een leven, dat soms op het randje van licht en leven en donker en dood is. En hoe onvoorwaardelijk die diepe, liefdevolle gevoelens kunnen zijn. Wat is er mooier dan dat in het leven.
    Je zoontjes zien je graag!!!

  28. S
    1 september 2013 / 21:31

    trouwens: bij ons heeft de relax ook al op tafel gestaan, en heb hem er nier op de veiligste manier afgehaald, dus dit had net zo goed bij mij kunnen gebeuren!! maar vanaf nu doe ik dit wel!! Altijd als ik hem in de relax zet denk ik aan jou en ben ik erg voorzichtig en ben niet de enige dus jij hebt een van ons waarschijnlijk ook zo’n ongeluk bespaard..!bedankt

  29. 10 april 2014 / 14:09

    Tranen in mijn ogen, wat en heftig verhaal. Blij dat alles goed is afgelopen.

Secured By miniOrange