Skyler & het kinderdagverblijf

Half september ging Skyler voor het eerst naar het kinderdagverblijf. Iets waar ik lang over heb getwijfeld, maar wat opeens bij zo’n tien maanden niets meer dan logisch voelde. Skyler is een druk en ondernemend mannetje en als je dan thuis werkt, is dat toch knap lastig. Tel daarbij op dat ik een crèche goed voor de ontwikkeling vind én dat ik gewoon wat meer tijd voor mezelf wilde, en de keuze was al snel gemaakt. Skyler zou beginnen met slechts één dag in de week omdat er simpelweg geen andere plek was. Vanaf november is dit twee dagen in de week geworden en wel op de maandag en dinsdag. Uiteindelijk is dit een fantastische keuze geweest want twee dagen werkt voor Skyler een stuk beter dan één.

De eerste paar keren ging het goed met wegbrengen. Skyler ging spelen en vond het allemaal wel best. Maar opeens was daar de fase dat hij moord en brand ging schreeuwen toen ik hem vertelde dat ik hem later weer op kwam halen en de deur uit liep. Terwijl ik buiten liep zag ik een snikkend mannetje voor het raam zitten en dat brak toch wel een beetje mijn hart. Ik weet dat ieder kindje door zo’n fase gaat maar om het nu ook zelf met je eigen kindje mee te maken, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Met een knoop in mijn maag reed ik steeds weg en vroeg ik mijn vriend constant of we er wel goed aan deden. We ‘hoefden’ deze keuze immers niet per sé te maken. Maar gelukkig kwam er al gauw verandering in en werd het gillen, huilen en krijsen vervangen door slechts een pruillipje. In die fase zitten we nog steeds. Skyler vindt het niet fijn dat ik wegga, maar over het algemeen is het ‘verdriet’ snel over en hoor ik dat hij vrij snel daarna zijn gang gaat. Gelukkig maar. De leidsters vertelden me ook dat het eigenlijk een rot leeftijd was waarop we Skyler voor het eerst kwamen brengen. Precies zo’n fase waarin de verlatingsangst kan opspelen en dat er eenkennigheid om de hoek kan komen kijken. Wat dat betreft had het misschien beter geweest als Skyler wat eerder was begonnen, zo rond de 6 maanden. Dat is zeker iets wat ik in gedachten hou bij een eventueel tweede kindje. Gelukkig is er dus momenteel vooruitgang te merken en dit alles is veranderd sinds hij twee dagen gaat. Hij heeft wat meer tijd om te wennen en met twee dagen weet hij een stuk beter waar hij aan toe is. Toen Skyler één dag in de week ging moest hij natuurlijk een hele week wachten om weer opnieuw te wennen. Nu heeft hij twee dagen en dat voelt toch een stuk beter. Je merkt echt dat Skyler behoefte heeft aan ritme en precies wil weten waar hij aan toe is.

Bovendien vergaat het Skyler nu een stuk beter op het kinderdagverblijf nu hij kan staan en zelfs wat stappen kan zetten. In het begin zat hij op de grond en moest hij erg wennen aan de andere kinderen om hem heen die al konden lopen en zelfs rennen. Skyler zit in een groep met kindjes van 0 tot 3 en ja, zulke grote kinderen is natuurlijk wel heel wat voor zo’n klein mannetje. Momenteel kan hij goed staan en zolang hij achter een poppenwagen, blokkenkar of loopkar kan lopen, crosst hij de hele ruimte door. En ook dat doet hem goed. Hij lijkt zich wat gelijkwaardiger te voelen en meer zijn energie kwijt te kunnen. Niet alleen op het kinderdagverblijf maar ook thuis. Waar hij wel nog erg aan moet wennen is aan schreeuwende of huilende kinderen. Skyler kan dat heel snel oppakken en is dan zelf ook helemaal van slag. Bovendien heb ik begrepen dat hij het ‘moeilijk’ vindt als er een kindje of leidster weggaat uit een ruimte waar hij aan het spelen is. Hij huilt dan snel en moet echt nog een beetje leren dat mensen ook nog terug kunnen komen.

Wat ik heel erg heb gemerkt sinds dat Skyler naar de crèche gaat, is het feit dat hij heel erg de kat uit de boom kijkt. In het begin speelde hij vrij weinig en zat hij maar een beetje om zich heen te kijken. Hij wilde ook vrij weinig van bepaalde leidsters weten en met de yogajuf die iedere week komt, wil hij al helemaal niks te maken hebben. Momenteel wordt hij wat losser, speelt hij wat meer met anderen en weet hij zichzelf goed te vermaken. Bovendien trekt Skyler heel erg naar een leidster toe met kort blond haar en een bril. Waarschijnlijk doet het hem heel erg aan zijn oma denken (haha) want zij kan hem gemakkelijk overpakken van me en hij legt dan helemaal zijn hoofd tegen haar borst. Het is heel vertederend om te zien en ik ben benieuwd wat er dan in dat koppie van hem omgaat. Maar gelukkig gaat het momenteel ook met andere leidsters heel erg goed. Ik laat hem met een goed en vertrouwd gevoel achter en dat is wel heel wat waard.

Wat ik ook heel fijn vind is dat ik ontzettend veel van de leidsters kan leren. Ze helpen me echt goed met vragen over ritme, het eten en zelfs het slapen. Bovendien probeer ik hun ritme een beetje over te nemen en daar lijkt Skyler het erg goed op te doen. Sinds hij daar naartoe gaat eet hij zelfs een stuk beter. Ik stel best vaak vragen als ik hem kom ophalen en iedere keer ga ik weer met een fijn gevoel naar huis. De leidsters merken ook sneller wat dingetjes op zoals een schimmelinfectie van de antibiotica waarvan ik bijvoorbeeld dacht dat het gewoon rode billen waren. Ze hebben veel ervaring, zijn vrijwel zelf ook allemaal moeder van wat oudere kinderen en begrijpen de fase waar we nu in zitten dus als geen ander. Naast dit alles is de app waar ik eerder over schreef natuurlijk fantastisch. Ik spiek af en toe als Skyler daar is en word er blij van als er staat dat hij goed heeft gegeten, geslapen en zelfs lekker buiten heeft gespeeld.

Gisteren haalde ik Skyler op en kreeg ik te horen dat hij het fantastisch had gedaan en zelfs zijn beste dag ooit heeft gehad. Hij had gezellig twee verjaardagen gevierd, buiten gespeeld, lekker met de poppenwagen gereden, met anderen gespeeld, heel goed gegeten en zelfs twee kleine slaapjes gedaan. Als je je kindje ophaalt en dit soort nieuws te horen krijgt, is dat erg fijn. In het begin had ik dus erg mijn twijfels maar volgens mij hebben we een hele goede keuze gemaakt door Skyler twee dagen weg te brengen om met andere kindjes te spelen en in een andere omgeving te zijn.

Vorige week lag ik dinsdagavond met Skyler in bed en gaf ik hem zijn laatste flesje. Ik besefte me even wat voor dagen ik achter de rug had. Skyler was er de hele dag niet en ’s avonds haal je hem op, speel je even met hem, geef je hem eten, doe je hem in bad en is het alweer tijd om te gaan slapen. Op zich zijn dat maar weinige uurtjes om met je kindje door te brengen. Ik ben op zondag best blij dat ik Skyler maandag even weg kan brengen en zo wat tijd voor mezelf heb, maar ik vind het ook wel fijn als ik dinsdagavond samen met hem knuffel en me besef dat we woensdag gezellig weer samen kunnen doorbrengen. Wij hebben de luxe dat ik Skyler een paar dagen thuis kan houden en hem niet vijf volledige dagen hoef te ‘missen’ want ik zou dat toch best lastig vinden. Maar die twee dagen áls hij er dan niet is? Daar geniet ik dan met volle teugen van en mopper ik soms zelfs dat we misschien voor een derde dag moeten gaan informeren, haha. Het doet Skyler in ieder geval goed. Hij leert veel en ontwikkelt zich in een stroomversnelling, eet een stuk beter en is in contact met andere kindjes en leidsters. Vooralsnog ben ik erg blij met onze keuze om Skyler twee dagen naar de kinderopvang te brengen. En ik denk dat we voor Skyler ook geen betere keuze hebben kunnen maken.