(~215 B)




Gastblog: ‘ik was samen met mijn baby opgenomen op een psychiatrische afdeling’

Gastblog: ‘ik was samen met mijn baby opgenomen op een psychiatrische afdeling’

Een tijd geleden vroeg ik via Instagram of jullie nog suggesties hadden voor artikelen. Ik kreeg een hoop leuke reacties waar ik iets mee kan en waar ik dus mee aan de slag ben gegaan voor tijdens de zomervakantie. Ik kreeg ook een bericht van iemand die graag haar verhaal wilde doen. Normaal deel ik geen gastblogs omdat Mommyhood echt mijn online plekje is, maar voor dit verhaal maak ik een uitzondering en die ga je vandaag lezen. Omdat zij graag haar verhaal wilde vertellen, maar ook omdat het misschien andere moeders gaat helpen. Vandaag maak ik daar graag ruimte voor.

Ik was samen met mijn baby opgenomen op een psychiatrische afdeling

De wens voor een derde

Vandaag wil ik graag mijn verhaal doen en ik begin met een korte voorgeschiedenis. Mijn man en ik hadden al twee kinderen voordat de derde geboren ging worden. Na beide bevallingen had ik psychische klachten, waarvoor ik therapie heb gevolgd. Onze tweede was een huilbaby, die na zes maanden koemelkallergie bleek te hebben. Mijn man en ik waren er na dit alles van overtuigd dat ons gezin compleet was met twee lieve kinderen. Toch begon het weer te kriebelen toen onze jongste 1 jaar oud was, maar we wisten wat de risico’s konden zijn voor mijn mentale gezondheid en dus duwden onze wens voor een derde kindje weg. Na nog eens 1,5 jaar wikken en wegen besloten we toch om de anticonceptie de deur uit te doen en om te zien waar het schip zou stranden. We waren ons bewust van de risico’s, maar we wisten ook dat we het samen aan zouden kunnen. Dat ik meteen zwanger zou raken hadden we nooit verwacht. We waren blij, maar ook enorm overdonderd en toch ook wel een beetje bang om het nieuws met onze omgeving te delen. Gelukkig hebben we eigenlijk alleen maar positieve reacties ontvangen.

Suïcidale gedachtes

Eind 2019 ben ik bevallen van ons derde kindje. De eerste weken voelde ik me best gelukkig, al was het een fragiel evenwicht. Maar de balans sloeg steeds positief uit, dus voorzichtig had ik de hoop dat het deze keer wel goed zou gaan. Tot onze baby steeds huileriger werd en ik dingen van ons tweede kindje begon te herkennen. Gelukkig werd er adequaat gehandeld en kregen we speciale voeding tegen koemelkallergie voorgeschreven.
Maar door de gebroken nachten werd mijn weerstand steeds lager, ik werd twee keer ziek in twee weken tijd en mijn gedachtes werden steeds negatiever. Later beschreef ik het alsof het voelde dat ik in een ravijn viel en me overal tevergeefs aan vast probeerde te klampen. En toen ging het mis. Middenin de nacht kreeg ik suïcidale gedachtes. Het voelde letterlijk alsof ik gek werd en ik kon alleen nog maar huilen, me onder de dekens verstoppen en hopen dat ik doodging. Ik was blijkbaar vergeten hoe ik me na mijn vorige twee bevallingen voelde, maar ineens zat ik er weer middenin. Ik was doodsbang, want alles kwam ineens weer bovendrijven in mijn hoofd en ik wilde het niet nog een keer mee maken

Crisisdienst

Omdat ik op dat moment ziek was, was mijn moeder gelukkig bij ons in huis. Zij heeft overdag voor onze jongste twee kinderen gezorgd, terwijl ik in bed onder de dekens lag en mijn man aan het bellen was voor hulp. We konden gelukkig aan het eind van de ochtend bij de huisarts terecht en hij heeft ervoor gezorgd dat ik diezelfde middag nog bij de crisisdienst van de GGZ zat. Daar werd besloten dat ik dat weekend niet in de crisisopvang zou worden opgenomen, omdat dat geen veilige plek is voor pas bevallen moeders. Ik kreeg rustgevende medicatie en samen hebben we een plan gemaakt voor het weekend, omdat het vrijdagmiddag was en er op dat moment helaas geen andere plek voor mij was. Ik ben een week niet bij mijn baby geweest, omdat ik suicidale gedachtes kreeg op het moment dat ik bij mijn kindje in de buurt was. Na het weekend kon ik op intake bij de Moeder en Baby Unit in het St. Antoniusziekenhuis in Utrecht. Dat is een speciale afdeling waar moeders die psychische klachten ontwikkelen tijdens of na de zwangerschap terecht kunnen voor een opname samen met hun baby. Zo’n opname wordt ook wel een time-out genoemd en is bedoeld om moeders tot rust te laten komen en waar ze vervolgens begeleiding krijgen bij de verzorging en hechting met hun kindje. Een opname duurt gemiddeld 8 weken. Ik was erg zenuwachtig voor de intake want zou mijn situatie wel erg genoeg zijn? Zouden ze niet vinden dat ik me aanstelde? Gelukkig zagen de arts, psychiater en verpleegkundige al snel dat ik echt hulp nodig had. De volgende dag, op vrijdag, mocht ik me samen met mijn baby melden en zouden we opgenomen worden. Ik was heel erg blij dat ik hulp kreeg, dat ik het deze keer niet met een uur in de week bij een psychiater hoefde te doen, maar dat ik 24/7 begeleiding zou krijgen.

Opname op de Moeder en Baby Unit

De opname zelf was fijn, omdat er 24/7 hulp beschikbaar was in de vorm van therapieën, gesprekken met de psychiatrisch verpleegkundigen en het samenwonen met andere moeders. Niet iedereen had dezelfde problematiek, maar we waren daar allemaal omdat we absoluut niet op een roze wolk zaten na de geboorte van onze baby. Maar er waren natuurlijk ook heel veel moeilijke momenten, ik moest mijn andere twee kinderen en mijn man missen. Mijn man mocht wel de hele dag langskomen, maar hij moest mij en zijn pasgeboren baby steeds weer achter laten. Ook waren er momenten waarop ik me mentaal heel slecht voelde en me afzette tegen alles en iedereen. Ik werd boos omdat ik de controle verloor, controle die mijn enige houvast was in een periode waarin alles op zijn kop stond. Tijdens een weekend verlof heb ik meerdere malen huilend de verpleging gebeld omdat mijn dwanggedachtes de kop op staken. Maar ondanks alles ging ik vooruit, kreeg ik meer zelfvertrouwen, de medicatie deed zijn werk en mijn ontslag kwam dichterbij. Ik zag er tegenop, maar ik keek ook naar uit. Ik voelde me goed, ik weet nog dat ik tegen de arts zei dat ik me zo goed voelde dat ik het een beetje eng vond. Alsof ik elk moment weer een terugval zou kunnen krijgen. Maar die kwam niet en naar huis gaan kwam steeds dichterbij. Langzaam aan werd alle nazorg in gang gezet, de overdracht naar de plaatselijke GGZ, een WMO aanvraag voor specialistische thuisbegeleiding en een gezinscoach.

Corona

En toen kwam Corona, de dag nadat de eerste maatregelen werden afgekondigd voelde ik me niet lekker. Ik had keelpijn en verhoging. Het was vrijdag en ik zou het weekend weer op verlof gaan, voor het eerst twee nachten. Vanwege mijn klachten en het “blijf thuis”-advies van de overheid werd er in allerijl besloten dat ik die dag niet van mijn kamer af mocht tot mijn man mij zou komen halen. En we maakten de afspraak dat ik terug mocht komen als ik 24 uur klachtenvrij was. De verpleging en ik maakten er wat grappen over en ik heb die dag genoten van een dagje filmpjes kijken in bed. Toen mijn man mij kwam halen twijfelde ik even of ik al mijn spullen mee moest nemen, maar ‘zo’n vaart zou het allemaal wel niet lopen’ en ik ging ervan uit dat ik zondag gewoon weer terug zou keren en de laatste 2,5 week op de afdeling door zou brengen tot mijn ontslag. Uiteindelijk heb ik door de geldende maatregelen in verband met het Coronavirus niet terug kunnen keren naar de afdeling, omdat ik verhoging bleef houden in de loop van de week. Mijn man heeft mijn spullen opgehaald, ik heb mijn ontslaggesprek telefonisch gevoerd en geen afscheid kunnen nemen. Een week later heeft de afdeling haar deuren tijdelijk gesloten voor de duur van drie maanden, omdat er alleen nog maar acute zorg geleverd kon worden. Dat hield in dat de open afdeling en de Moeder en Baby Unit dicht gingen en de Medisch Psychiatrische Unit en de gesloten afdeling open bleven. Ik heb hier alle begrip voor en gelukkig was ik in mijn herstel al zo ver dat ik het thuis, met de nodige nazorg heb weten te redden.

Drie maanden na mijn vervroegde ontslag kan ik zeggen dat het naar omstandigheden goed met me gaat, dat ik enorme sprongen vooruit heb gemaakt maar dat ik af en toe ook nog heel hard over mijn eigen grenzen ga en ook zware dagen heb. Maar ik ben enorm dankbaar dat ik zes weken op de Moeder en Baby Unit heb mogen verblijven en voor alles wat mijn verblijf mij gebracht heeft.

Taboe

Nog een noot achteraf; ik ben bewust niet heel gedetailleerd op de situatie in gegaan, omdat er helaas ook mensen op het internet zijn die geen goede bedoelingen hebben. In mijn eigen omgeving weet iedereen precies wat er is gebeurd en wij hebben enorm veel steun en praktische hulp gekregen. Er ligt, helaas, nog steeds een enorm taboe op postnatale depressies, maar ook op somberheid na de bevalling. Ik wil voorkomen dat mijn kinderen later aangekeken worden op het feit dat hun moeder depressief was na hun geboorte. Buiten onze hechte kring ben ik dus voorzichtig met het delen van details. Maar ik hoop dat ik met hetgeen wat ik nu deel toch ook een stukje van het taboe mag opheffen. Je bent niet alleen als je je somber of depressief voelt na de geboorte van je kind. Er zijn veel meer moeders die hetzelfde voelen. Vraag alsjeblieft hulp en weet dat er dus speciale psychiatrische afdelingen of plekken op voor moeders met hun baby op ‘gewone’ psychiatrische afdelingen zijn. Helaas is dit zelfs binnen de GGZ en onder huisartsen niet altijd bekend, waardoor er veel moeders zijn die niet alle hulp krijgen die er beschikbaar is.

Mocht je iets met de schrijfster willen delen, dan mag je je reactie naar me mailen of via Instagram naar me sturen. Dan zal ik zorgen dat het bij deze moeder terecht komt.

Delen:
Secured By miniOrange