De eerste echte schoolweek in de brugklas zit erop. Na een maandag vrij en twee introductiedagen op dinsdag en woensdag, begon het donderdag pas echt. En nu, een week later, kunnen we voorzichtig de balans opmaken.
Sociaal
Gelukkig heeft hij een groot voordeel: hij zit in de klas met zijn beste vriend én met een vriend van basketbal. Dat gaf hem meteen een veilige basis. Toch heb ik hem op het hart gedrukt ook open te staan voor andere contacten. En dat deed hij. Op de eerste dag kwam er een jongen naar hen toe met de vraag of hij er misschien bij mocht zitten. Skyler reageerde meteen enthousiast: ‘Tuurlijk!’ Sindsdien zijn ze een groepje van vier. En ja, dat groepje ging dus vorige week na school voor het eerst samen naar de McDonald’s. Zijn eerste echte ‘chillmoment’ met vrienden. Superleuk om te zien hoe snel zulke dingen ontstaan. Ik ben trots op deze sociale houding van hem. En ook trots dat ze zomaar naar Stadshart gingen om naar de McDonald’s te gaan. Tot vorige maand kwam hij de wijk nog niet uit.
Moeite doen
Thuis ging het iets minder soepel. De eerste avonden huiswerk zorgden meteen voor kreten als ‘Ik wil tijd voor mezelf’ en ‘Ik snap er geen k*t van.’ Tijdens de ouderavond hadden de mentoren ons al gewaarschuwd: ‘Uw kind moet wennen en zal waarschijnlijk boos of chagrijnig zijn.’ Dat bleek helemaal te kloppen. Op de basisschool hoefde hij nauwelijks moeite te doen, nu moet hij opeens zelf lezen, uitzoeken en plannen. Dat is nieuw, en soms frustrerend. Toen hij thuiskwam met wiskunde, hoorden we al ‘ze heeft het ons helemaal niet uitgelegd!’, terwijl de theorie net twee bladzijdes voor de opdrachten staat.
Basketbal
Ook bij basketbal merk ik die verandering. In een lagere divisie ging het hem makkelijk af, maar nu speelt hij hoger en is hij niet meer vanzelfsprekend de beste. ‘Na zijn eerste training hoorde ik al ‘Ik ben helemaal niet goed.’ Ik snap dat het moeilijk is, maar ik zie ook dat dit precies de lessen zijn die hem sterker maken. Hij leert meer van de uitdaging. Vorig jaar werd hij met basketbal wel een beetje lui omdat het toch allemaal wel lukte voor hem. Ik ben het gesprek met hem aangegaan en heb gezegd dat er mensen zijn die de trainingen gevolgd hebben. Er is dus een reden waarom hij in dit team zit: hij past er qua niveau prima tussen. Hij zal het alleen zelf nog even moeten ontdekken. Dat vind ik soms wel heel rot, dat hij heel onzeker wordt als iets even niet lukt. Ik was er al een beetje bang voor, omdat voorgaande jaren dingen soms te makkelijk voor hem waren. Vooral op school. Hopelijk komt daar verandering in als hij zijn draai heeft gevonden en de basketbalwedstrijden ook beginnen. Daar haalt hij altijd veel energie en motivatie uit.
Digitaal
Dan nog de praktische kant. Alles moet digitaal, dus hebben we een flinke laptop aangeschaft. Maar naast die laptop heeft hij per vak ook nog dikke werkboeken. Het resultaat: een rugtas die volgens mij twee keer zo zwaar is als die van ons vroeger. En dan de agenda: ik heb erop gestaan dat hij een papieren agenda kocht, een van de weinigen in zijn klas. Mijn idee: opschrijven helpt bij plannen. Alleen staat al het huiswerk online, dus die agenda wordt amper gebruikt. We moeten samen nog ontdekken hoe hij zijn huiswerk het beste kan plannen en verdelen, zodat het niet allemaal op het laatste moment komt. Nu is het nog weinig; straks komt er veel meer bij.
Vermoeiend
Toen ik hem vroeg hoe hij zijn eerste week zou omschrijven, zei hij zonder nadenken: ‘Vermoeiend. Eerst had ik één of twee leraren, maar nu heb ik te maken met veel docenten, met allemaal verschillende regels, manieren en lokalen. Dat kost een hoop energie.’ En dat vat het perfect samen. En ondertussen ook nog huiswerk, nieuwe sociale contacten en een nieuwe basketbalclub. Ik lag er al af na alle info tijdens de ouderavond, dus ik snap helemaal dat hij even doodop is. Ik ben ook benieuwd of dat te maken heeft met het feit dat het lesniveau boven zijn eigen niveau is. De3 NIO-test wees havo uit; de doorstroomtoets havo/vwo. Nu krijgen ze les op vwo-niveau, en gaat de cijfers vermenigvuldigd worden om aan een havo-cijfer te komen. Ik ben al van begin af aan een voorstander van havo voor hem, dus ik ben benieuwd naar het verloop dit jaar en zijn uiteindelijke advies aan het eind van dit eerste jaar.
Voor hem is het zoeken naar zijn plek in die nieuwe wereld. Voor ons is het leren loslaten, begeleiden waar het kan en erop vertrouwen dat hij zijn weg vindt. Intensief? Zeker. Maar ook heel bijzonder om te zien hoe hij in korte tijd al stappen maakt. Ik ben trots op hem!
