Nog acht weken. Acht schoolweken. Dan zit de basisschooltijd van ons kind erop. Het klinkt heel cliché, maar de tijd is echt voorbijgevlogen. Ik kan me de eerste schooldag nog herinneren. Hij stond op het meerijplankje van de kinderwagen waar zijn kleine broertje in lag en had er zin in. Een grote Brandweerman Sam rugtas en een big smile. Hij was eraan toe. En wat heeft hij een fijne tijd gehad op de kleine basisschool waar hij de jaren doorbracht. Nooit gedoe, nooit gezeur, nooit huilend naar school, een vriend sinds groep 1. Nu hebben we een kind dat met één oog op zijn telefoon en één been al richting brugklas staat.
Afscheid
Die acht weken zijn alles in één. Afscheid, afronding, maar ook vooruitkijken. Er wordt volop geoefend voor de musical waarin hij een van de hoofdrollen heeft (en een zwart pak draagt, OMG), het kamp komt eraan, de laatste toetsen en projecten worden afgerond. En ondertussen is daar dat besef: dit is de laatste keer. De laatste keer schoolplein voor hem, de laatste keer in deze veilige, bekende omgeving. Gelukkig hebben we onze jongste nog, zodat we niet de deur definitief dichttrekken. Maar het feit dat hij naar groep 5 gaat aankomend schooljaar, bezorgt me net zoveel (of misschien wel meer) buikpijn.
Loslaten
Ik voel het wel. Niet op een overdreven sentimentele manier, maar het zit ergens op de achtergrond. Een soort lichte weemoed. Want hoe vertrouwd het ook allemaal voelt, het einde komt nu snel dichterbij. En dat is toch even slikken. Tegelijkertijd is deze fase ook gewoon leuk. Ik geniet er zo van om hem te zien opgroeien. Hij is groot genoeg om veel zelf te kunnen, maar jong genoeg om nog niet helemaal los te willen. En dat hoeft ook niet. Ik ben er graag voor hem. Ik merk dat ik zelf in zo’n tussenfase zit. Tussen loslaten en nog even vasthouden. Tussen terugkijken en vooruit denken. En hijzelf ook. ‘Ik heb echt zin in de middelbare. Maar ik vind het ook een beetje spannend.’
De middelbare
Na de zomervakantie begint er iets nieuws. De middelbare school. Een nieuwe route fietsen, een rooster, nieuwe vakken, nieuwe kinderen. Spannend, voor hem én voor mij. Hoe zal hij zijn draai vinden? Gaat hij zijn weg vinden tussen al die nieuwe indrukken? Gaat hij zijn broodtrommel überhaupt nog meenemen? Hoe gaat hij om met het leren, met huiswerk en met de omschakeling van 15 minuten huiswerk en amper leren want ‘echt vet makkelijk’, naar volle toetsweken en volle agenda’s? We hebben hem afgelopen week ingeschreven en dat vond ik zelf spannender dan hij. Hoe zal dat de eerste schooldagen zijn?
Vertrouwen
Maar ik heb er vertrouwen in. Hij is er klaar voor, ook al vind ik dat soms nog lastig om toe te geven. Misschien ben ik wel degene die nog een paar weken nodig heeft om eraan te wennen. Ik grap altijd dat ik hem vanuit het dakraam van mijn werk kan zien, aangezien ons kantoor naast zijn nieuwe school zit. Maar ik vind het ergens ook fijn, om toch een beetje in de buurt te zijn. Hij ook, zegt-ie. Maar ik ben benieuwd of hij daar na twee maanden nog net zo over denkt, haha.
Bewust
Voor nu wil ik vooral deze laatste weken bewust meemaken. Niet te zwaar, niet te zoetsappig, maar gewoon: bewust. Genieten van de dingen die nog komen. De musical, waar ik vast te veel ga lachen. Het kamp, waar ik stiekem wel een beetje tegenop zie. De laatste schooldag, met hoogstwaarschijnlijk een klein traantje.
Nog acht weken. Acht weken basisschool. En dan begint er iets nieuws. Niet beter, niet slechter, gewoon anders. En dat mag er ook zijn. Gelukkig hebben we nog heel even om aan het idee te wennen…
