Ik neem je mee naar 2009. Het is mijn laatste jaar als student en ik zit in mijn vrije tijd veel op het Ellegirl forum. Ik deel mijn outfits, klets met anderen en mijn blog staat in de kinderschoenen. Ik verdien daar nog niks aan, mijn blog is puur een hobby. In mijn vrije tijd verdien ik mijn geld door mijn bijbaan in de supermarkt. Elke zaterdag gaat om 06.00 uur mijn wekker, om vervolgens voor zevenen nog op de werkvloer te staan en daar tot 17.00 uur te blijven. Raymond en ik kopen ons huis in Osdorp dat jaar en niet lang daarna vertelt Raymond dat hij twijfelt aan onze relatie. De 7-year itch is ook bij ons gaande. Gelukkig is dat een paar maanden later allemaal goedgekomen. In dat jaar haalde ik mijn laatste vak niet, waardoor ik begin 2010 een herkansing heb om echt te slagen voor de studie Media, Informatie en Communicatie. Het jaar 2009 is ook het jaar waarin ik voor het eerst Weight Watchers binnenstap omdat ik wil afvallen. Maar 2009 is ook het jaar waarin ik voor het eerst met trillende handen mijn pinpas door het apparaat van de Bijenkorf trek, om mijn eerste designertas af te rekenen. De Mulberry Bayswater.
De tas kostte toentertijd 650 euro. Een hoop geld voor een student. Hij stond op mijn wishlist, maar ik liet me ook een beetje leiden door de mensen op het forum die er lyrisch over spraken. Ik keek tegen ze op en wist: ‘met deze tas hoor ik er echt bij’. In het jaar 2009 voelde ik me klein, helemaal niet succesvol en een beetje lost. Ik was veel te dik, spendeerde al mijn tijd binnen, veel te beïnvloedbaar, was al even op zoek naar een baan die ik niet kon vinden en toen ging mijn relatie ook nog uit. Maar die tas moest en zou ik hebben. Want met een designertas aan mijn arm zou alles beter worden. Dacht ik.
Inmiddels zijn we 13 jaar verder. De Mulberry Bayswater wordt, na jarenlang op de plank te hebben gelegen, weer fanatiek gebruikt. Hij kost in de winkel nu bijna 2000 euro. Hij is in waarde gestegen. Maar de tas niet alleen. Als ik kijk naar de Shirley van toen en de Shirley van nu, is dat een wereld van verschil. Van student naar ondernemer en vervolgens naar een baan in loondienst waar ik tot mijn recht kom. Van een relatie op losse schroeven naar een vaste, stabiele basis. Een gezin met twee prachtige kinderen en een mooi huis in Aalsmeer. Van een onzeker meisje tot een (vaak) sterke vrouw. Die gewichtsissues spelen helaas nog steeds wel een rol in mijn leven, ook al wil ik dat niet altijd toegeven, maar lang niet zo erg meer als toen. Ik laat me niet meer leiden door anderen die ik alleen virtueel ken en heb lieve vrienden om me heen. Ik voel me sterk in mijn schoenen en sta voor de keuzes die ik zelf kan maken. Ook al heb ik af en toe mijn moeder nog nodig en is Raymond mijn steun en toeverlaat omdat ik niet altijd voor mezelf durf te denken.
De tas is een beetje geleefd. Het leer heeft wat plekjes, de hardware is iets beschadigd. Maar de tas wordt alleen maar mooier. Net als dat het leven wordt. Net als dat ik word. Misschien dat ik het daarom zo bijzonder vind dat ik deze tas gebruik als werktas nu. Ik hang hem vol trots om mijn arm en stap met de tas ons kantoor binnen. De tas staat voor mij. Voor groei, voor ontwikkeling, voor het leven. It’s been a hell of a ride. En deze tas is overal bij geweest. Van student en de break-up waarin ik de tas vervloekte en hem met liefde wilde terugbrengen als ik daarmee mijn partner weer terugkreeg. Maar de tas is er ook nu. Als ik in de auto stap om mijn vriend gedag te zeggen, de kinderen naar school breng en doorrij naar werk.
Van de week stond ik voor het stoplicht, keek ik op de bijrijdersstoel en zag ik de tas staan. Ik pinkte even een traantje weg omdat ik een flashback kreeg naar 2009. Dit is niet zomaar een tas. Het is een tas die ergens voor staat. Een tas met een verhaal. Van 2009 naar 2022. We blijven samen. Op naar weer een nieuw hoofdstuk.
