Deze vraag heb ik best vaak gekregen. Van vrienden, maar ook van mensen die ik niet zo goed ken. Ik snap het ook wel. Ik deel best veel over mijn gevoelens en details. Zeker over de borstkanker is dat echt niet niks. Dus ik zal je in dit blog meenemen naar hoe dat voor mij is en wat de reden is dat ik dit toch allemaal deel.
Vorig jaar september hebben Shirley en ik afgesproken dat ik wekelijks een blog zou gaan schrijven voor Mommyhood. Ik ben, toen ik in januari vorig jaar de diagnose kreeg, gaan schrijven. Puur voor mezelf. Elke dag schreef ik alles van me af. Het hielp me om deze uitlaatklep te hebben. Dit is dan ook een heel waardevol document voor me. Best heftig als ik het soms eens teruglees, maar ik heb alles opgeschreven zoals ik het op dat moment voelde. Sommige onderwerpen of dingen waar ik tegenaan liep zijn inspiratie geweest voor deze blogs. Je wereld staat op zijn kop, daar is heel wat over te schrijven natuurlijk.
Maar het neemt niet weg dat, omdat ik vrij eerlijk ben over mijn gevoelens, het allemaal heel persoonlijk is. Ik vind het vaak spannend als een persoonlijk blog gepubliceerd wordt, want ik heb geen idee wie dit allemaal leest. En vooral wat iedereen ervan vindt. Maar heel eerlijk, ik schrijf dit ook niet voor iedereen. De mensen die het leuk vinden, er inspiratie uit halen, interesse hebben in hoe het voor iemand zoals ik werkt als je kanker krijgt, daar schrijf ik het voor. En uiteindelijk voor mezelf. Schrijven helpt met de verwerking, heb ik gemerkt. Maar de belangrijkste reden dat ik elke week mijn ziel en zaligheid bloot leg is om het volgende, en dit is voor mij echt het meest persoonlijke dat ik ooit met jullie gedeeld heb.
Ik vind dat er nog zo’n taboe rust op het feit dat iemand kanker heeft. Het is ‘eng’ om te vragen hoe het gaat. Ik heb daar al eerder over geschreven. Ik merk wel dat steeds meer (bekende) mensen erover praten. Linda Hakeboom schrijft er altijd zo eerlijk over, waar ze doorheen gaat. Dat raakt me. Ik snap dat. En voor mensen die het – gelukkig – niet weten, is het goed om er toch wat meer over te horen. Niet zozeer over de ziekte zelf want er zijn zoveel vormen, zoveel oplossingen en helaas ook zoveel levens die hierdoor stoppen. Maar meer over hoe je het als persoon kunt beleven. Naast de fysieke strijd die ik heb geleverd, heeft het mentaal ook veel met me gedaan. Mijn leven is veranderd. En daar heb ik jullie in mee willen nemen.
Ik vind het super eng om mijn ziel bloot te leggen, om deze woorden allemaal online de wereld in te slingeren, om niet te weten of iemand hier op zit te wachten. Het doet me veel. Elk blog dat ik afrond. Maar ik zie het als een plicht om mijn versie te delen. Om jullie mijn verhaal te vertellen. Zodat als jij of iemand uit je omgeving -hopelijk gebeurt dat natuurlijk nooit- er mee te maken krijgt, dat je weet dat je niet alleen bent. Het is soms zo eenzaam om met al deze veranderingen en emoties om te gaan. En wellicht door mijn verhaal kun je je voorstellen hoe het voor een ander kan zijn. Dat je weet wat fijn is om te zeggen. Want heel eerlijk, het is best spannend om tegen iemand die ziek is te zeggen ‘hoe gaat het?’ Je wil de plank niet misslaan en niemand voor haar hoofd stoten. Maar door het stellen van een vraag toon je interesse. En door het niet te stellen lijkt het alsof je de ander negeert. En ik denk dat dat het laatste is wat je wil.
En daarom leg ik me zo bloot en zal ik blijven schrijven over de effecten. Hoe het relaties op scherp kan zetten, dat onbegrip zo pijnlijk kan zijn en ook over de mooie dingen. De vriendschappen die voor mij zoveel meer diepgang hebben. De rust die ik nu min of meer ervaar. Ik leef echt per dag en geniet veel meer dan ooit van mijn ‘simple life’. Wat dus helemaal niet simpel is, maar waar ik zo dankbaar voor ben.
Daarnaast ontvang ik zoveel lieve berichten van jullie, alle lezers. Dank jullie wel. Elk berichtje doet me goed. Dat het jezelf heeft geholpen, dat je in hetzelfde schuitje zit maar ook van mensen die iemand kennen die door deze ziekte heengaat. Het geeft mij elke keer weer de power om te blijven schrijven, juist ook over de lastige dingen.
Gisteravond maakte ik een wandeling door onze buurt. Het was prachtig weer, nog licht buiten en ik genoot. Ik kan op zo’n moment dan zo blij zijn met wat ik heb. Ik heb daar rust in gevonden. En het is niet dat ik geen dromen meer heb, want die heb ik zeker. Of een bucketlist met dingen die ik graag nog wil doen. Maar het geeft me zo’n rust dat de basis die ik nu heb al zo als voldoende voelt. Ik waardeer het en daarbovenop heb ik mijn dromen waar ik stap voor stap naar toe werk. Dus eerlijk – ja, ik vind het soms doodeng om te delen maar ik wil dit doen, juist om te laten zien dat ondanks tegenslag of ziekte, je weer kunt opbouwen als je bereid bent er echt voor te gaan.
Volg je me al via Instagram?
Stonne Moerdijk is 39 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
