Als ik denk aan de laatste jaren heb ik een enorme groei doorgemaakt. Het begon eigenlijk al tijdens de zwangerschap van Skyler, die me ontzettend veel leerde over mezelf. Natuurlijk was het ook spannend om in 2011 de knoop door te hakken en ondernemer te worden, maar ik heb het idee dat vooral de laatste vijf jaar life changing zijn geweest. Qua persoonlijke ontwikkeling ben ik echt wel een ander persoon geworden. Natuurlijk komt dat door het ouder worden. Ik word aankomend jaar 35 en ben niet meer dat jonge meisje dat aan het begin van volwassenheid staat. Ik wilde typen ‘dat onzekere, jonge meisje’, maar die onzekerheid ben ik zeker nog niet kwijt. Wel ben ik een stuk rustiger en sta ik steviger in mijn schoenen. Het ouder worden brengt een hoop rust en bezinning met zich mee.
Als ik kijk naar de afgelopen vijf jaar, kan ik wel zeggen dat er momenten zijn geweest die ik op dat moment heel erg spannend vond, maar die hebben bijgedragen tot de persoon die ik nu ben en het vertrouwen dat ik in mezelf heb.
Stoppen met mijn mediabureau
Ik heb heel goede tijden gekend tijdens de samenwerking met mijn mediabureau, maar de jaren voordat ik met ze stopte, waren echt niet zo best. Ze haalden amper nog opdrachten voor me binnen en ik moest veel rechtstreekse opdrachten weigeren omdat ik exclusiviteit had getekend. Maar ja, dat is natuurlijk weinig waard als er niks wordt gedaan.Tijdens de zwangerschap van Maddox besloot ik te stoppen met het mediabureau en het allemaal zelf te doen. Ik kan je vertellen: dood- en doodeng. Zij waren mijn vangnet en ik werkte al met ze samen sinds het moment dat ik fulltime van mijn blog kon leven. Zij waren de reden dat ik fulltime kon bloggen. Maar op dat moment belemmerden ze me eigenlijk alleen maar en zat ik een beetje vast. Ik hakte de knoop door en ging het vanaf dat moment zelf doen. Op dat moment was ik dramatisch met sales en had ik totaal geen ervaring met onderhandelingen. Inmiddels ben ik meer ervaren. Ik ben nog steeds geen salestijger te noemen en vind het vreselijk om mezelf te moeten verkopen, maar ik hou het toch echt al vijf jaar vol in mijn uppie. Ik regel mijn eigen opdrachten, zorg voor eigen inkomsten en hoef geen percentage af te staan. Iedere keer weer een schouderklopje voor mezelf als er een factuur betaald wordt en ik de samenwerking goed heb afgerond.
De eerste echo van Maddox
Ik twijfelde een beetje over dit moment, maar ik wilde hem toch graag noemen. Bij Maddox had ik een vroege, inwendige echo rond de zes weken. De verloskundige heeft toen gesproken over een open buikje en daar ben ik zo ontzettend van geschrokken, dat ik die weken daarna echt behoorlijk in de stress zat. We gingen op vakantie en ik zat mezelf alleen maar gek te maken. Ga ik dit kindje wel krijgen? Wordt het een miskraam? We waren op vakantie in Italie en ik was me bewust van ieder pijntje in mijn lichaam. Het aftellen naar de 12-weken echo vond ik verschrikkelijk en de weken duurden een eeuwigheid. Achteraf bleek er echt niks aan de hand. Het is op zo’n termijn doodnormaal dat nog niet alles dicht en gevormd is bij een baby en ik hoorde van een andere verloskundige later dat dit ook helemaal niks ergs is. Het heeft twee dingen geleerd: ik mag meer vertrouwen hebben in mijn lichaam en ik moet veel vaker dingen vragen als ik ergens mee zit. Als ik op dat moment gewoon meer informatie had gevraagd, was er niks om me zorgen over te maken. Maar op dat moment was dit een onwijs stressvolle periode, helemaal omdat ik ook nog een beetje bloedverlies had. Vreselijke ervaring, kan ik je vertellen. Maar het is goed afgelopen en inmiddels loopt er een stuiterbal in de rondte die aankomend jaar alweer vijf jaar wordt.
Mijn NIMA examen
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb echt een vorm van faalangst. Tijdens de middelbare school en mijn studie stonden proefwerken en tentamens gelijk aan slapeloze nachten, eczeemuitbraken, misselijk van de spanning en denken dat het me nooit zou gaan lukken. Het NIMA examen bracht me helemaal terug naar deze schooltijd. Ik schreef samenvattingen, leerde alle stof tot ik een ons woog, wist eigenlijk alles uit de stof wel en nog had ik flink de zenuwen voor het examen. Het is zelfs zo erg dat ik de weg van huis naar het examen niet eens heb opgelet en geen idee hoe ik op de plaats van bestemming ben gekomen. Ik ben zeker vijf keer naar het toilet geweest en zat te trillen tijdens de vragen. Achteraf heb ik altijd het gevoel dat ik het niet gehaald heb en ik hield al rekening met een herkansing. Dat ik het uiteindelijk heb gehaald met een 7 en een 8 is typisch iets voor mij. Heel onzeker en heel nerveus, terwijl ik het prima kan als ik de stof goed beheers. Echt klote die onzekerheid.
Mijn boek
Een beetje in het verlengde van het examen: ik vond mijn boek schrijven een van de meest enge dingen die ik gedaan heb. Iedere keer als er een mail binnenkwam van de uitgeverij, dacht ik dat er iets niet goed was en ik opnieuw moest beginnen. Ik stond achter mijn werk, maar twijfelde echt aan álles. Het hele schrijfproces heb ik als stressvol ervaren, maar tegelijkertijd was het een van de meest leerzame dingen die ik gedaan heb. Het samenwerken met zo’n grote uitgeverij, het schrijven voor een ander publiek dan mijn blog, omgaan met feedback en waardering. Tijdens het schrijven dacht ik steeds ‘waar ben ik aan begonnen?’ maar toen ik een paar weken geleden weer een tof idee kreeg, heb ik gelijk mijn redacteur bij de uitgeverij gemaild dat ik het wilde schrijven. Groei begint buiten je comfortzone, hoor ik regelmatig. Ik ga weer deze uitdaging aan. Momenteel denk ik al ‘wat ga ik in hemelsnaam weer doen?! Maar stiekem kan ik ook niet wachten om weer echt midden in het proces te zitten.
Uitspreken dat ik iets anders wil gaan doen
Bloggen is heel comfortabel voor me. Ik schrijf over dingen die ik leuk vind, hoef aan niemand verantwoording af te leggen en vind het heerlijk om mijn eigen ding te doen zonder met iemand rekening te houden. Maar als je geen voldoening meer haalt uit je werk, verlies je echt snel plezier en motivatie. De afgelopen twee jaar vond ik dan ook best moeilijk en eng. Want ja, wat wil ik dan? Ik heb heel breed gesolliciteerd en vond het onwijs eng om me weer op de arbeidsmarkt te begeven. Om plannen te schrijven, dingen te moeten presenteren en me te moeten verantwoorden. Het heeft me echter wel heel veel gebracht de afgelopen maanden. De sollicitatiegesprekken waar ik met klotsende oksels naartoe reed, de opleidingen die ik echt niet altijd met even veel plezier deed, het eerdergenoemde examen, het boek, het voorstel voor mijn tweede boek, het weggaan bij mijn mediabureau. Je niet zo fijn voelen betekent dat er iets moet veranderen, maar een beetje aanmodderen voelde voor mij veel veiliger. Tot het moment kwam dat ik ’s ochtends mijn laptop niet meer open wilde klappen en echt geen zin meer had in datgeen dat altijd mijn hobby was. Dat is lastig, om dat toe te moeten geven. Maar het zorgde voor zulke mooie gesprekken en stappen. Geheel uit mijn comfortzone heb ik dingen aangepakt die me hebben veranderd en die ervoor hebben gezorgd dat ik weer zin heb in de dagen. Ik werk met opdrachtgevers, moet weer dingen laten zien, werk met feedback en, heel belangrijk, ik krijg waardering. Dat doet me goed. Om echt van iemand te horen wat jouw werk doet. Resultaten zien, e-mails krijgen met ‘well done, Shirley’ of ‘we houden je er graag bij want je doet je werk uitstekend en je communicatie vinden we heel prettig’. Het was eng, heel spannend en toch wel tricky om mijn vleugels te spreiden. Maar het was tijd. En in 2022 ga ik hopelijk weer het bloggen tot mijn grootste hobby maken en zorgen andere zaken voor het inkomen. Zoals het er nu naar uitziet, na een meeting van vanmorgen en de mail die ik net een paar minuten geleden ontving, gaat alles samenkomen in 2022.
