Na de MRI gestuurde biopt van de vorige keer en het gen-onderzoek dat ook nog tussendoor liep om te kijken of ik het BRCA-gen bij me droeg, had ik nog geen idee hoe het hele traject er uit zou komen te zien. We snakte echt naar duidelijkheid. Het was zo’n spannende periode geweest. We zijn echt van de ene kant naar de andere kant gestuiterd qua emotie en onzekerheid.
De onderzoeken waren allemaal afgenomen en nu was het een kwestie van geduld. De zondag voor het gesprek op woensdag werd ik gebeld door het nummer van het ziekenhuis. Mijn adem stokte, wie belt er nu op zondag al? Zou het slecht zijn?
Ik nam op. Het was mijn behandelend arts. Ze had dienst, had net alle uitslagen van de biopten binnen en ze wilde me alvast vertellen dat er geen uitzaaiingen te zien waren. Dat het alleen de tumor in mijn linkerborst was en dat de ‘andere verdachte plekken’ na onderzoek geen kanker waren. Ik was zo blij! En blij is een vreemd woord in deze setting want ik had gewoon borstkanker, niets om blij om te zijn. Maar wat een goede uitslag dat er geen uitzaaiingen te zien waren.
Ik vond het zo tof dat ze mij heeft gebeld. Ze had natuurlijk ook tot woensdag kunnen wachten. Maar zij verplaatste zich in mij en ze vertelde dat ze het zelf ook graag direct had willen weten, zeker nu het er positiever voor me uitzag. Mijn zondag kon niet meer stuk. Uiteindelijk bleek ook dat ik het BRCA-gen niet bij me droeg (YES!) en dat mijn behandeling zou zijn:
Operatie om de tumor en de poortwachtklieren te verwijderen. Dan een hersteltijd van 4-6 weken en dan een bestralingstraject.
Dit was allemaal ten tijde van de derde golf van Corona en ik weet nog dat ik het zo spannend vond of mijn operatie niet uitgesteld zou worden. Maar bij kanker laten ze niks aan het toeval over en gaat dat gewoon door gelukkig.
De dag voor de operatie kreeg ik de poortwachtklier procedure. Dan spuiten ze een radioactief spulletje in de tumor. Dit spul zoekt zijn weg naar de lymfeklieren die in directe verbinding staan. Geen pretje dit onderzoek maar het moet. Deze klieren halen ze dan ook weg tijdens de operatie tezamen met de tumor. Daarna nog de echo bij de radioloog die de markering zette waar de chirurg moest opereren. Na deze dag was ik kapot. Ook mochten Diderik en de kinderen niet met me knuffelen omdat ik radioactief spul in me had. Voor de zekerheid had de arts gezegd dat het beter is om afstand te houden. Dat was heftig. Natuurlijk doe je dat, alleen je wil niets liever dan je man en kinderen vasthouden.
De dag van de operatie brak aan en gelukkig was ik als eerste aan de beurt. De operatie werd gedaan door de chirurg in samenwerking met de radioloog. De operatie ging goed. Ik mocht dezelfde dag naar huis en dat was erg prettig. Onze kinderen gingen twee nachten bij opa en oma logeren zodat wij thuis even rust hadden en konden bijkomen van de operatie. Ik weet nog dat ik wakker werd na de operatie en dacht: ‘Yes, die tumor is er uit!’ Dat was voor mij zo’n fijn gevoel. Niet wetende dat er nog een pittig traject op me te wachten stond. Maar deze had ik in ieder geval verslagen! Een mooi moment om bij stil te staan.
Dat heb ik sowieso wel echt geleerd. Om stil te staan bij iets dat is gelukt of dat je bereikt hebt. Ook al vind je dat klein, dat zijn de momenten om jezelf te waarderen. Jezelf een klopje op je schouder te geven en trots te zijn dat je weer een stap de goede richting op bent gegaan. Het gaat om de kleine dingen die uiteindelijk het verschil maken. In de ratrace van het leven is het soms zo lastig om even stil te staan. Ik ben mezelf gaan trainen om echt te kunnen genieten van een lekker kopje thee of latte die ik voor mezelf maakte. Ondanks alle shit om me heen, ondanks alle onzekerheid heb ik momenten gecreëerd waar ik alleen even aan het genieten was. Ik denk mede daardoor dat ik zo positief de strijd aan ben gegaan en nooit mijn hoofd heb laten hangen.
To be continued.
Disclaimer: Alles wat ik schrijf is puur gebaseerd op mijn ervaring. Ik noem geen namen van artsen/deskundigen of ziekenhuizen in deze blogs. Tenzij van tevoren is goedgekeurd door de persoon in kwestie zelf. En tevens zal ik nooit advies geven op medisch gebied.
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 38 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
