In de vorige blog heb ik je verteld dat ik naar mijn intuïtie heb geluisterd en dat dat mijn leven heeft gered. En dat ik wist dat er iets in mijn linkerborst niet goed zat.
Ik voelde geen knobbel en mijn borst en tepel zagen er normaal uit. ‘Dat gevoel ook altijd van mij!’, dacht ik nog. Maar ik kon dit ook echt niet loslaten en naast me neerleggen. En dus reed ik afgelopen januari in mijn auto naar de huisarts. Onderweg begon dat gevoel ook weer te knagen. Ik moest van mezelf open en eerlijk zijn tegen mijn huisarts over mijn gevoel. Maar ik ben dan ook altijd zo bang om afgewezen te worden of dat ze me niet serieus zou nemen, dat ik dan liever ‘wegkruip’ en daarmee mezelf ontken.
Dus toen ik bij de huisarts zat en een doorverwijzing had gekregen voor iets anders, raapte ik mijn moed bij elkaar en ik vertelde haar over mijn gevoel. Ze nam het serieus en heeft me lichamelijk onderzocht. Ook zij voelde niks maar vertrouwde op mijn intuïtie. Ik kreeg een doorverwijzing voor een mammografie in het ziekenhuis.‘Better safe than sorry’, zei ze.
En toen zat ik daar half januari bij mijn behandelend arts in het ziekenhuis voor de uitslag van het biopt. Want na de mammografie is er direct een echo gemaakt en daarna heeft de radioloog een biopt genomen. Dan nemen ze een stukje weefsel af uit het stukje in je borst dat ze niet kunnen plaatsen en verder willen onderzoeken. Dit hoeft overigens niet altijd een slecht teken te zijn! Even een disclaimer 😊.
De uitslag was niet goed. Borstkanker. BAM. De arts gaf aan dat ze wel voor genezing gingen. Wel een groot lichtpunt, ondanks deze klote mededeling en met nog veel onzekerheid, dat wel. Er was nog veel onderzoek nodig voordat ze konden bepalen wat mijn behandelplan zou worden.
Daar zaten we dan. Samen met mijn man. Het eerste wat ik dacht was ‘o, ik heb kinderen!’ En daardoor dacht ik direct: ‘ik ga knokken en vechten om beter te worden, ik pak alles aan’. En die mentaliteit heb ik volgehouden. Ik geloofde vanaf moment 1 in een goede afloop. Soms krijg ik weleens te horen van anderen ‘Nou, als ik zo ziek wordt dan ben ik echt niet zo krachtig en sterk zoals jij’. En ik zeg (en geloof!) dan echt dat er een oerkracht in je naar boven komt. Je kan ook niet anders, je moet. Ik heb tijdens deze periode in mijn leven ontdekt hoe sterk ik ben en hoe sterk mijn lichaam is.
Mijn behandelende arts vertelde me dat het team zo verbaasd was geweest dat ik dit heb aangevoeld en dat als zij alleen lichamelijk onderzoek hadden verricht, ze niks hadden kunnen voelen. De tumor zat niet aan de oppervlakte. Dat ik naar mijn gevoel geluisterd heb en dus om een mammografie heb gevraagd waarna het balletje is gaan rollen, heeft mijn leven gered. Daardoor zijn we er op tijd bij geweest. Daar denk ik nog zo vaak aan terug. Hoe bijzonder dit is en daarvoor ben ik zo dankbaar.
We zijn na deze uitslag naar huis gereden. Met een hele grote omweg. Ik kon mijn kinderen niet onder ogen komen. Twee van die kleintjes. Mijn hartendiefjes die ik elke dag beloofde dat ik er altijd voor ze zou zijn, maar na vandaag besefte ik dat ik dat niet kan beloven. Eigenlijk kan niemand dat, maar voor het eerst sinds ik kinderen had werd mijn angst werkelijkheid dat het leven soms aan een zijden draadje hangt.
To be continued.
Stonne Moerdijk is 38 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
