Toen maandagochtend het bericht naar buiten kwam dat er ‘s avonds een lockdown aangekondigd zou gaan worden, moest ik echt heel erg slikken. Een lockdown? Tot bijna eind januari? De gedachte aan alles dicht vond ik vreselijk en de rest van de dag kwam ik daar maar moeilijk van los. Zo klote, want de dag begon juist zo goed. Ik had sinds weken het hele huis voor mij alleen en was heerlijk op dreef met mijn werk. Ik voelde me met de minuut weer opladen van alle hectiek daarvoor. Misschien dat ik het daarom zo moeilijk vond; ik had maar weinig tijd gehad om op te laden de laatste weken en dit zou betekenen dat er nóg minder tijd beschikbaar kwam voor mezelf, mijn werk en mijn eigen ding. Ik voel me heel erg overprikkeld de afgelopen weken en was juist heel erg op zoek naar de momenten om mijn reserves weer aan te vullen.
Ik wil het een en ander van me afschrijven en zal dat de komende weken misschien vaker doen.
Weer naar het ziekenhuis
Het klinkt heel egoïstisch want er zijn duizenden mensen die hetzelfde ervaren. Er zijn duizenden mensen die het erger hebben, die zaken moeten sluiten vanwege deze crisis en gezinnen die uit elkaar vallen omdat ze de druk niet meer aan kunnen. Maar toch vind ik dat er aandacht mag zijn voor iedere situatie en zoals ik al op Instagram vertelde: deze crisis raakt íedereen, van de thuisblijfmoeder tot aan de horeca-ondernemer. Iedereen heeft zorgen en hoe groot of klein ook: het mag er allemaal zijn. Het helpt ook niet dat ik die dag weer vol zorgen zat om Maddox en ten tijde van de persconferentie weer op de spoedeisende hulp zat. Maddox was weer ontzettend benauwd en met alleen de inhalator redden we het op dat moment niet. Omdat hij twee weken geleden was opgenomen en zelfs zuurstof nodig had, trok ik nu snel aan de bel en mocht ik langskomen om hem te laten checken. Omdat de kinderarts me vertelde dat ik op alles voorbereid moest zijn, had ik alvast een tas ingepakt voor Maddox en mezelf om in ieder geval de komende twee dagen in het ziekenhuis mee door te komen. Achteraf bleek dat niet nodig; Maddox’ saturatie was redelijk goed en met weer een flink schema voor de inhalators mochten we naar huis. In de auto luisterde ik het laatste stukje van de persconferentie en het enige wat ik kon denken was ‘shit, daar gaan we weer’.
Scholen dicht
Dat de winkels dicht zijn vind ik eigenlijk niet zo’n probleem. Natuurlijk is het een ramp voor alle ondernemers en winkelketens en zal dit economisch voor een behoorlijke klap zorgen, maar voor mijn eigen situatie verandert er vrij weinig. Ik kan niet zomaar de stad in, maar als dat alles is? Wat ik wel heel erg vervelend vind, is het feit dat de scholen dicht zijn. Juist in deze tijd, nu ik het zo erg nodig heb, had ik extra opvang voor Maddox geregeld. Mijn boek moet namelijk 1 februari ingeleverd worden en ik wilde de komende weken extra meters gaan maken om dit te halen. Ook de thuisscholing voor Skyler vind ik niet leuk, omdat ik van mening ben dat thuis thuis moet blijven en dat niemand anders dan de juf deze taak het beste kan volbrengen. Ik denk aan alle ouders die met zijn allen thuiswerken en ook deze rol op zich moeten nemen. Misschien wel op het moment dat het qua werk juist een heel drukke periode is. Gelukkig zitten er twee weken vakantie tussen, maar dat zijn misschien wel vakanties waarin de gezellige vakantie-bso’s geregeld waren. Het gaat niet om slechts tien dagen de kinderen thuis, zoals ik in verschillende nieuwsberichten lees. Het gaat om vijf weken lang, waarin ouders misschien wel veel opvang geregeld hadden om hun eigen werk naar behoren te kunnen uitvoeren. Ik vind dat daar wel iets meer begrip voor mag komen. Het is heel erg wat er in Nederland gebeurt en dat Corona niet onder controle blijft. Ik snap ook dat de maatregelen nodig zijn om weer de goede kant op te kunnen. Maar de andere zaken die gaan spelen, de werkloosheid, de faillissementen, de gezinnen die het niet meer redden, de financiële zorgen, de mentale gezondheid van héél veel mensen, de eenzaamheid. Laten we dat ook zeker niet vergeten.
Niet meer sporten
De sportschool dicht is ook iets waar ik enorm van baal. Ik zat er zó lekker in en zag dit echt als enige me-time de afgelopen weken. Normaal vond ik dit ook in mijn uren dat ik buiten de deur werkte, de lunchdates met vriendinnen en koffietjes bij verschillende horeca-zaken. Wat wordt de horeca gemist en wat wordt het tijd dat zij weer langzaamaan hun deuren mogen openen. Gelukkig zijn veel zaken enorm creatief en heeft ook mijn sportschool een leuk parcours buiten bedacht dat je met een qr-code kan volgen. Onderweg kun je allemaal bodyweight krachtoefeningen voltooien om zo toch in beweging te blijven. Ik heb respect voor al deze initiatieven. Wat dat betreft heb ik het toch maar ‘makkelijk’, als blogger zijnde. Ik hoef alleen maar te zeuren over het feit dat ik mijn tijd en ruimte moet delen met mijn kinderen. De opdrachten zijn nihil en dat is heel erg klote maar we hebben ons huis nog, we hebben Raymonds inkomen, we zijn allemaal gezond en we hebben het op dit moment prima.
Alles overhoop
Ik vind deze tijd moeilijk, ook omdat alles overhoop wordt gegooid. Mijn eigen planning omtrent mijn boek waar ik nu enorm stress van krijg, de winkels die nu hun beste maand moeten missen, de horeca die al maanden dicht is en waarbij veel mensen hun droom verliezen. We hebben allemaal met hetzelfde te dealen: een bizarre crisis waar we allemaal creatief van moeten worden. Thuiswerken zo soepel mogelijk laten verlopen, de kinderen onderwijzen en blijven entertainen, zwemlessen die weer niet doorgaan, creatief blijven in dingen om toch omzet te genereren, flexibel kunnen zijn om te schakelen qua planning, samenwerken binnen het gezin om elkaar wat rust en ruimte gunnen, families die elkaar al maanden niet hebben kunnen knuffelen, mensen in het ziekenhuis die geen bezoek mogen ontvangen, operaties die uitgesteld worden. Allemaal overeind blijven staan terwijl voor jouw gevoel misschien wel alles om je heen op instorten staat. Heb begrip, voor iedere situatie en let een beetje op elkaar. In maart was het allemaal nieuw, dachten we even onze schouders eronder te moeten zetten om vervolgens weer verder te kunnen. Inmiddels weten we dat het veel groter is dan dit en zijn we er al negen maanden zoet mee. Het is niet gek dat je het er moeilijk mee hebt, het is niet gek dat je het even niet ziet zitten. Probeer voor jezelf een manier te vinden om ermee om te gaan. Schrijf, praat, wandel, waai uit, zwijg. Ook hier komt een einde aan, ook al lijkt het einde nog heel ver weg.
Drie dingen
Voor mezelf heb ik bedacht dat ik iedere dag drie dingen op mijn to do-lijst zet. Geen lange lijsten meer, niet mezelf in bochten wringen en mijn korte lontje steeds korter laten worden en niet de lat te hoog leggen. Van een huishoudtaak tot iets voor mijn werk en van iets met de kinderen doen tot misschien 1000 woorden voor mijn boek schrijven of alleen maar een uur wandelen. Al deze kleine stappen maken vast ook iets heel moois. En volgende week werk ik nog een dag in een hotel. Dan maak ik de grote sprongen en geniet ik intens van mijn tijd alleen. Ik hoop dat jullie zo af en toe ook iets inplannen om weer even tot jezelf te komen.
Take care en blijf -mentaal en lichamelijk- gezond X
