Maddox is wel vaker benauwd als hij verkouden is. Het zijn bekende klachten en we hebben een inhalator in huis als hij deze nodig heeft. Eigenlijk krijgen we het daarmee altijd wel onder controle en heeft hij het slechts een of twee keer per dag nodig om zich goed te voelen. Afgelopen zondag was dat anders. Hij werd vrijdag al verkouden, was zaterdag een beetje benauwd maar met af en toe de inhalator bleef dat redelijk goed gaan. We zijn zelfs nog naar buiten geweest om een lang stuk te steppen en te wandelen en dat ging hem helemaal prima af. Maar de nacht die volgde begon hij steeds meer te hoesten en werd hij steeds benauwder. Zondagochtend besloten we dat ‘ie niet naar Voetjebal ging en lieten we hem lekker thuis om op te knappen. Maar ondanks dat ik de inhalator gebruikte en de frequentie zelfs opschroefde; er kwam geen verbetering.
Huisartsenpost
’s Middags was ‘ie zo moe van het hoesten en het benauwd zijn, dat hij in mijn bed een uur heeft geslapen. Toen wist ik: dit is niet Maddox. Hij slaapt namelijk al 1.5 jaar niet meer overdag en geeft zich niet zo snel over aan de slaap. Omdat ‘ie ook steeds warmer werd, belde ik de huisartsenpost om advies te vraag. Ik had immers al zes of zeven keer de inhalator gegeven zonder enige verbetering. De doktersassistente vroeg me om zijn temperatuur te meten en toen ze hoorde dat hij op 38.5 eindigde, moest ik in de auto stappen richting het Amstelland ziekenhuis. De protocollen zijn een beetje anders nu door Corona, maar we belden toen we er waren om 16.30 uur en na even gewacht te hebben in de auto werden we uiteindelijk teruggebeld door de huisarts dat de deur openging.
Vernevelen, vernevelen, vernevelen
De huisarts was absoluut niet blij met wat hij zag. Maddox trok enorm zijn buik in en ademen kostte moeite. We mochten door naar de wachtkamer van de spoed waar de kinderarts naartoe zou komen. Hier moest Maddox ook nog eens spugen en werd ‘ie steeds zieker op mijn schoot. De kinderarts kwam, we mochten mee naar een ruimte en Maddox werd al vrij snel aangesloten op de monitor. Wat bleek? Zijn saturatie was te laag en er werd direct begonnen met vernevelen. Maddox liet alles maar gewoon toe; dat was voor mij ook wel een teken dat het niet zo goed ging. En ondanks het vernevelen bleef de saturatie te laag en kwam de kinderarts met nieuws: we bleven een nacht ter observatie in het ziekenhuis. Raymond en Skyler kwamen wat spullen brengen en ondertussen werd onze kamer gereed gemaakt. Niet veel later liepen we de afdeling op die voor ons al niet zo heel erg onbekend meer is met Maddox’ gezondheid. Maddox werd weer aangekoppeld en toen Raymond en Skyler weer weggingen (het was inmiddels al 20.30 uur) viel Maddox in slaap.
Extra zuurstof
We moesten ieder uur vernevelen, de hele nacht door. Dat houdt in dat de verpleegster bijvoorbeeld om 01.00 uur komt, we ermee beginnen, het om 01.15 uur klaar is en dat om 02.00 uur de volgende ronde begint. Daarnaast kreeg Maddox prednison toegediend. Het is pittig. Maddox sliep gelukkig na het vernevelen direct weer verder maar het gaat je aan het hart dat ‘ie niet lekker uit kan rusten door goed te slapen. Aan het begin van de nacht zagen we dat de saturatie maar bleef dalen en dat Maddox’ lijfje te moe was om het zelf onder controle te houden. Hij zakte onder de 90 en toen werd het tijd om hem extra zuurstof te geven. De slangetjes kregen we maar niet geplakt want Maddox was enorm aan het vechten tegen deze dingen en bleef ze maar van zijn gezicht af trekken. Uiteindelijk is er gekozen voor een zuurstofmasker waar hij weer mee op adem kon komen en wat uurtjes, tussen het vernevelen door, mee heeft geslapen. Om 04.00 uur moest hij echt over op de slangetjes omdat we dat beter moesten afbouwen. Maddox was onwijs overstuur en het deed me ontzettend veel verdriet om hem zo te zien. Het liefst had ik hem opgetild en was ik naar huis gereden. Uiteindelijk is het met veel strijd gelukt en kregen we hem enigszins gekalmeerd met Paw Patrol filmpjes en een perenijsje. Zaten we dan midden in de nacht, haha. We kregen het niets dat we tussen de verneveling twee uur kregen en dus kon ik me om 05.00 uur ook voor anderhalf uur even overgeven aan de slaap.
Nog een nacht
De volgende ochtend kwam de kinderarts kijken en mocht de extra zuurstof eruit. Gelukkig! Dat was een heel goed teken. Echter, het vernevelen moest doorgaan en omdat het vannacht toch een beetje gevaarlijk was geworden, kregen we te horen dat we nog een nacht moesten blijven. De gehele dag ging het vernevelen door en hebben we ons vermaakt met filmpjes kijken, picknicken op bed en gelukkig ook nog een beetje slapen. ’s Middags tijdens zijn middagslaapje zakte Maddox’ saturatie weer maar gelukkig was hij genoeg aangesterkt om het zelf iets meer onder controle te houden en mocht de extra zuurstof wegblijven. Uiteindelijk ging het vernevelen naar de drie uur en kregen we ’s avonds te horen dat we in de nacht om de vier uur gingen vernevelen. Mits het goed ging en mits de zuurstof achterwege kon blijven. Dat gaf gelukkig een beetje extra rust waardoor we allebei beter hebben geslapen. We werden gewekt om 01.00 uur en om 05.00 uur en ondertussen werd alles goed in de gaten gehouden. Het ging echt een stuk beter! Ondanks dat ‘ie qua saturatie af en toe een beetje dipte, was het algehele gemiddelde heel erg netjes en hadden we een rustige nacht. De volgende ochtend werd het vernevelen vervangen voor inhalators, kwam de kinderarts kijken hoe het nu ging en kregen we te horen dat we gelukkig weer naar huis mochten.
Afbouwschema
We hebben een streng en flink afbouwschema qua inhalators en prednison meegekregen. Zo moesten we hem de eerste avond en nacht nog twee keer wekken om de inhalators toe te dienen en zat hij op 16-20 spuitjes ventolin over de hele dag. Hij werd daar behoorlijk hyper van en dat is een lastige combinatie met de boodschap ‘hou hem rustig’. Inmiddels zijn we een paar dagen thuis en was gisteren de laatste nacht dat ik hem wakker moest maken. Vandaag hoeft hij nog maar twee keer en morgen ook nog twee keer. Daarna ga ik hem nog een paar keer de inhalator geven voordat ‘ie naar bed gaat en dan kunnen we dit allemaal achter ons laten. Over twee weken gaan we naar onze oude vertrouwde kinderarts om alles te bespreken en te kijken hoe nu verder. Ik ben bekend met benauwdheid (heb zelf astma) en ben redelijk rustig in dit soort situaties, maar de extra zuurstof heeft me behoorlijk doen schrikken. Ik ben blij dat ik toch de huisartsenpost heb gebeld want ik vond de nacht zo eng, dat ik niet weet hoe dat zou zijn als ik thuis was geweest. Hopelijk blijft het bij deze ene keer, maar we houden iedere benauwdheid goed in de gaten en als ik merk dat de inhalator niet aanslaat, weet ik inmiddels wat te doen. Ons lieve zorgenkind heeft weer iets wat hij aan het lijstje kan toevoegen waar we extra alert op moeten blijven…
