Het ouderschap brengt een hoop uitdagingen met zich mee. Iedere fase vraagt weer iets anders van je en dat is soms best lastig. Ben je de ene fase net zonder kleerscheuren doorgekomen, dient de andere moeilijke fase zich weer aan. Ik vind het tijdens de babyfase altijd moeilijk dat je nooit precies weet wat jouw kind wil, maar nu ze ouder zijn willen ze soms een beetje te veel en kun je daar niet mee instemmen. Skyler is nu 7, zit in groep 4 en wordt steeds zelfstandiger. Maddox is 3.5, zit in de laatste maanden voor de basisschool en vindt zichzelf ook al enorm groot. De laatste weken is het onrustig hier in huis, kennen we veel strijd, wordt er slecht geluisterd en zijn we echt zoekende. Vooral Maddox kan tot het uiterste gaan en dat is moeilijk. Vandaag deel ik met jullie de dingen die ik momenteel het meest lastig vind aan het moederschap. Zaken die me zoveel energie kosten, dat ik ’s avonds helemaal opgebrand ben en we toch vaak wel aan het aftellen zijn tot bedtijd. Hoort er ook allemaal een beetje bij!
Toe aan school
Maddox is toe aan school en niet zo’n klein beetje ook. Hij luistert slecht, is enorm aan het uitdagen en kan ons geduld behoorlijk op de proef stellen. Hij is altijd al druk, maar de laatste weken is het lastig om hier mee om te gaan. We merken echt aan alles dat hij naar de basisschool moet voor meer uitdaging en een andere omgeving. Zelfs op het kinderdagverblijf zeggen ze dat Maddox aan het veranderen is en toch wel toe is aan de kleuterklas. Bij Skyler merkten we het die paar maanden voor zijn vierde vakantie; Maddox doet daar een schepje bovenop. Het zegt ook wel wat dat ‘ie de laatste weken regelmatig om 18.15 uur naar bed gaat en dan ook binnen enkele minuten ligt te slapen. Hij kent geen rust en gaat maar door. En door. En door. Vind ik heel erg lastig, omdat ik zelf nogal goed ga op rust en stilte, haha. Hopelijk kunnen we iets van zijn onrust wegnemen want ik vind het ook niet leuk om constant maar te moeten waarschuwen en om boos te worden. We proberen hem ook veel af te leiden, uit te dagen en vaak mee naar buiten te nemen en Raymond en ik moeten erop letten dat we niet steeds boos op hem worden en een andere manier zien te vinden om op zijn houdingen te reageren.
Het opzoeken van grenzen
Skyler is een heel rustig kind en vindt veel wel prima, maar hij is sinds groep 4 een beetje aan het veranderen. Brutaal, slecht luisteren, snel boos worden, heel zelfstandig willen zijn. Hij is de grenzen aan het opzoeken en dat is natuurlijk prima, maar het kan soms ook een beetje too much worden. Hij wil ook ontzettend graag en veel op een scherm; spelletje spelen op de telefoon, film kijken op de iPad, gamen op de Nintendo. Als het aan hem ligt doet hij niks anders meer. De laatste weken zijn we ons hier steeds bewuster van en proberen we hier een balans in te vinden. Zodra de schermen verboden terrein zijn, speelt hij opeens heel erg goed en leuk zelf. Of zit hij heel lief te kleuren. Wat wel lastig is, is dat Skyler ontzettend snel boos wordt en dan ook direct kan gaan schreeuwen. Je merkt dat hij het nog lastig vindt om emoties te ervaren, daarmee om te gaan en dat dat echt een rol gaat spelen. Staat ‘ie opeens keihard te schreeuwen omdat we een afspraak hebben gemaakt over de Nintendo. Of wordt hij ontiegelijk boos op Maddox omdat hij iets niet begrijpt. Gelukkig zijn de huizen goed geïsoleerd, hebben we allemaal dubbel glas, hebben de buren composiet schuttingen die redelijk geluiddempend zijn en waardoor ze hem niet zien en is het af en toe iets wat erbij hoort. Het is bij hem soms even nodig dat er een bom ontploft van binnen. Het is ook lastig dat hij het gedrag van Maddox, net als ik, soms moeilijk kan handelen. Dan wordt hij boos, bemoeit hij zich ermee of gaat hij Maddox corrigeren. Maddox vindt het alleen maar leuk om dan nog meer het irritante broertje uit te hangen, en dan is het hek van de dam. We roepen ook vaak: ‘Skyler, je hoeft geen papa en mama voor Maddox te zijn, dat zijn wij!’
Balans zoeken
Als we het over mij als moeder hebben, vind ik het heel erg lastig om de balans te vinden tussen laten gaan en corrigeren. Als ik moe ben kan ik minder hebben en dan ben ik al snel geneigd om uit mijn slof te schieten op momenten dat dat misschien niet zo nodig is. Of ik reageer iets op Skyler af terwijl Maddox eigenlijk de boosdoener is. Ik wil niet de hele dag voor politieagent spelen, maar ik wil wel dat ze begrijpen dat ze soms te ver gaan. Een moeilijke, innerlijke strijd die ik soms voer. Af en toe loop ik maar gewoon even naar boven en doe ik net alsof ik bepaalde dingen niet heb gezien of gehoord. Of als ik echt ontzettend boos ben, dan neemt Raymond het van me over. Hij heeft op bepaalde momenten iets meer geduld en kan een stuk beter de kinderen tot rede brengen en rustig met ze praten dan ik op zo’n dag.
Op een lijn liggen
De afgelopen jaren is veel in het ouderschap op mijn schouders terecht gekomen. Het is nu eenmaal zo gelopen dat Raymond steeds meer werkte en dat ik automatisch al deze taken op me nam. Inmiddels is Raymond veel vaker thuis en moeten we ook meer dingen delen. Opeens kan Raymond ook corrigeren, met hen spelen, hen meenemen om iets leuks te doen, zich ergens mee bemoeien terwijl ik iets beslis. Ik heb tijdens een talk bij Maddox’ kinderdagverblijf eens gehoord dat je niet per se op een lijn hoeft te liggen omdat ze in het volwassen leven ook met veel visies te maken krijgen, maar het is wel prettig als je als ouders de regels een beetje hetzelfde ervaart. Raymond is het soms niet met mij eens en ik niet met hem. Hij kan een stuk strenger zijn dan ik, maar daarentegen mogen ze wel meer als ze met hem thuis zijn. Ik begin sneller te schreeuwen en hij kan dan beter praten. Ik heb niet altijd zin in een discussie of strijd en geef snel toe, Raymond is meer volhardend, zelfs in de meest kleine dingen. Dat kan allemaal goed naast elkaar bestaan, maar het is wel een struggle af en toe omdat ik zo gewend was om alles alleen te doen. Ik ben blij dat de situatie anders is en dat we veel meer kunnen delen, maar wennen is het wel.
