Er lopen op deze wereld mensen rond die een ontiegelijke hekel aan me hebben. Nu is daar op zich niks mis mee; ik kom ook wel eens mensen tegen waar ik helemaal niks mee heb. Echter, het grote verschil is dat ik daar niks mee doe. Ik zoek ze niet op, ik wil geen contact en ik vermijd ze op iedere mogelijke manier. Dat is met mij best makkelijk als je me niet zo hoog hebt zitten. Je ontvolgt me op social media, leest mijn blog niet meer en hoeft niks meer met me te maken te hebben. Het is alleen heel jammer dat de mensen -ik weet niet zo goed hoeveel het er zijn- die mij haten, het me op verschillende manieren heel erg moeilijk proberen te maken en heel erg ver gaan om hun doel te bereiken. En dan heb ik het puur over mijn online gezicht want voor zover ik weet heb ik deze personen nog nooit in het echt gezien of gesproken.
Haatreacties
De laatste jaren trek ik veel bezoekers en natuurlijk zitten daar ook mensen tussen die mij niet zo leuk vinden. Dat kan! Ik denk dat het heel gezond is om zo je voorkeuren voor mensen te hebben. Gelukkig is het heel gemakkelijk om mensen te ontvolgen en andere mensen te gaan volgen die je leuker vindt. Jammer genoeg doen deze mensen dat niet en blijven ze zich ergeren. Of misschien vinden ze het stiekem toch best leuk? Jarenlang kreeg ik vrijwel iedere dag nare reacties op mijn outfitfoto’s, op mijn persoonlijke en openhartige stukken en wisten ze keer op keer mijn zwakke punten te raken. Ik las het, slikte het weg, liet het staan en ging verder met de orde van de dag. Het bleef hangen en stiekem deed het me meer dan ik heb toegegeven. Ik weet nog dat ik tijdens een retreat in Zeeland mijn verhaal deed alsof het niks was en dat al die vrouwen daar vol verbazing alles aanhoorden. Wat voor mij zo normaal was geworden, bleek verre van normaal te zijn. Over mijn kleding, mijn figuur, mijn afvalstruggles, mijn belemmeringen, mijn overwinningen. Keer op keer wisten ze íets te vinden om me maar naar beneden te halen.
Jarenlang
Op Mommyhood ging dit verder. Dat ze met me mee verhuisden van blog en me dus ook weer opzochten zegt eigenlijk wel iets over hoe interessant ze het eigenlijk vinden wat ik doe. Of het nu is omdat ze het toch wel leuk vinden, of dat ze het leuk vinden om zich te ergeren aan de stappen in mijn leven; nog steeds gingen de comments dagelijks door. Mijn impulsieve acties werden bekritiseerd, op het moederschap wisten ze me te pakken, mijn kinderen moesten het zelfs ontgelden, ik kon bepaalde dingen niet die ik me voornam en ga zo maar door. Als ik alle nare reacties had gebundeld, had ik al een heel boek kunnen schrijven.
Mogelijkheid tot reageren uitgeschakeld
Maar opeens was de maat vol. Ik maakte een lange wandeling en moest zo erg huilen om een reactie die ik op dat moment zag binnenkomen. Over mijn wandelpoging, over mijn figuur en over hoe slecht alles met me gesteld was. ‘De zoveelste poging van iets wat toch weer zou mislukken’. Ik heb direct mijn comments uitgeschakeld en dat vond ik een pak van mijn hart. Ik voelde me opgelucht en hoefde niet meer keer op keer mijn hart vast te houden als ik de reacties op een artikel ging checken. Ik voelde me niet meer geremd en durfde opeens weer meer te delen. Ze konden me niks meer maken. Maar nu ga ik opeens een boek schrijven.
Nare reviews op de pre-order
Het is al jarenlang een droom van me en toen ik het contract bij de uitgeverij in the pocket had, kon ik wel huilen van geluk. Inmiddels is het schrijfproces in volle gang en dit heb ik lang buiten beschouwing gelaten. Ik wilde niet delen waar het boek over ging en ik wilde er al helemaal niks over kwijt. Enerzijds omdat het een droomproject is en ik niet beïnvloed wil worden, maar anderzijds ook omdat ik ergens een beetje bang was voor de reacties. Het is me maanden gelukt om het stil te houden maar opeens kreeg ik berichten van mensen dat mijn boek te pre-orderen was. Heel erg tof! Maar ook spannend, want ik moest nu mijn boek gaan delen met de buitenwereld. En helaas, de haters zijn uiteraard nog niet verdwenen. De comments op mijn blog staan uit; reviews achterlaten op bol.com op een pre-order kan helaas wel. Het is het meest kinderachtige, zieke, misselijkmakende en vervelende wat ik de afgelopen jaren heb gezien, denk ik. Er zijn nu namelijk mensen die het ontzettend leuk vinden om daar nu reacties achter te laten over een boek dat ze nog niet hebben gelezen. Op basis van wat ze hebben gelezen op mijn blog en wat ze zelf blijkbaar enorm vervelend vonden, gaan ze nu allemaal ‘een ster’-beoordelingen geven. Het resultaat is nu dat er een boek gereviewd wordt dat in mei uit gaat komen en dat de sterren en woorden misschien mensen gaan beïnvloeden die mij nog niet kennen (zo ongeveer heel Nederland) en dat dit de verkoop in de weg gaat zitten. Natuurlijk is dat wat ze willen, maar ik denk dat we wel kunnen spreken van lager dan laag.
In gesprek over de mogelijkheden
Inmiddels ben ik druk in gesprek met bol.com en de uitgeverij om dit tegen te gaan. Er worden hier en daar gelukkig al comments verwijderd en ook bol wil intern gaan kijken hoe ze hiermee om kunnen gaan. Ik ben namelijk van mening dat dit niet moet kunnen, dat een boek pas gereviewd kan worden als het te koop is of als je het zelf hebt aangeschaft. Als de haters dan even een keer willen mailen met het juiste e-mailadres, zorg ik dat er een boek op de deurmat valt tegen die tijd. Ik hoor dan met liefde wat je ervan vindt. Voor de lieve mensen die het voor me opnemen: ontzettend fijn, maar het is niet nodig. Nu worden de reviews gedaan op basis van mij als persoon en mijn blogwerk. Ik word graag beoordeeld voor het boek dat ik schrijf, dus ik hoop met heel mijn hart dat jullie het in mei alsnog willen beoordelen met vijf sterren. Als jullie het dat echt waard vinden.
Frustratie
Ik weet niet zo goed hoe je iemand zo intens kan haten, dat je dit op alle mogelijke manieren duidelijk wil maken. Nu het niet meer kan via de comments op dit blog, gaat het via bol verder. Via social media en de mail is het gelukkig rustig maar goed, dan kan ik ook zien wie er achter het account zit en dat is blijkbaar ook niet de bedoeling. Ik kan wel zeggen dat ik na bijna 12 jaar deze mensen achter me aan, het toch wel best zat begin te worden. Het is moeilijk om ermee te dealen, als ze het je zo moeilijk proberen te maken. Er zijn mensen die zeggen dat dit erbij hoort maar daar ben ik het absoluut niet mee eens. Het is goed om kritisch te blijven en je mag me gerust op dingen wijzen, maar dit is puur pesten. De pesterijen zoals ik die van vroeger ken vallen hierbij in het niet. Dit is geen gezond gedrag van hoogstwaarschijnlijk volwassenen. Er zijn mensen die zeggen dat ik het naast me neer moet leggen en er zijn periodes dat dat heel erg goed lukt. Maar dit op mijn boek raakt me enorm. Misschien omdat ik het (gelukkig) niet begrijp, misschien wel omdat dit boek ontzettend veel voor me betekent. Ik hoop met heel mijn hart dat het een stukje rustiger gaat worden en tot die tijd probeer ik te slikken, negeren en te schrijven. Weet dat ik ook maar een mens ben met dromen en doelen. Iemand die simpelweg haar werk probeert te doen en haar leven zo leuk mogelijk probeert te leiden. Iemand met gevoel. Iemand met een hart. Heb een beetje begrip en denk aan je eigen gezondheid: ontvolg mensen die je niet leuk vindt en zorg voor positieve energie in je leven. Dat bespaart de ander een hoop verdriet en frustratie.
