Je kind loslaten? Hoe moet dat?

Een tijd geleden vroeg ik jullie om ideeën voor artikelen en een van de dingen die genoemd werd, ging over je kind loslaten. Ik moest dat even late bezinken want ik wist niet precies wat ik erover wilde schrijven, maar inmiddels ben ik er wel een beetje uit. Je kind loslaten, op alle mogelijke vlakken, kan heel lastig zijn. Het kan ook best per kind verschillen. Zo schreef ik al eerder over het feit dat Skyler regelmatig bij opa en oma heeft geslapen en dat Maddox dat pas één keer heeft gedaan. Omdat het zo toevallig uitkwam, maar ook omdat ik dat best lastig vind.

Logeren

Skyler was slechts een paar maanden oud toen hij voor het eerst ging logeren bij opa en oma. Natuurlijk vond ik dat een beetje spannend, maar ik vond het vooral erg fijn. Toen hij tien maanden was zijn we zelfs bijna een week lang naar New York geweest samen, terwijl Skyler bij opa en oma bleef. Ik ben ook, toen Skyler drie jaar was, een week naar Griekenland geweest op vakantie terwijl hij bij opa en oma, en natuurlijk gewoon bij papa thuis was. Het weggaan was lastig, maar eenmaal op de plek van bestemming kon ik dat prima loslaten. Bij Maddox vind ik dat nu echt ondenkbaar. Ik kan hem maar lastig loslaten en ook al heb ik alle vertrouwen in mijn ouders en weet ik dat hij het fantastisch gaat vinden, vind ik het toch moeilijk om dit te doen. Wat ik ook gewoon wat lastig vind, is dat je dan direct twee kinderen naar je ouders brengt. Met alleen Skyler gaat het prima maar Maddox erbij is niet alleen drukker qua zorg, maar ook drukker omdat het twee jongens zijn die nogal wild kunnen worden samen.

School

Met naar school gaan vind ik het helemaal niet moeilijk om los te laten. Ik bracht beide kinderen zonder huilen voor het eerst naar het kinderdagverblijf en genoot (en geniet) van de heerlijke uren voor mezelf. Nog steeds vind ik dit erg prettig. Tijdens bepaalde overgangen naar nieuwe groepen was het even moeilijk omdat de kinderen behoorlijk van slag waren, maar ik heb geen moment het gevoel gehad van ‘ik kan dit niet, ik kan ze niet loslaten.’ Hetzelfde geldt voor het starten op de basisschool. Ik vond het niet lastig om Skyler los te laten en herkende me totaal niet in de verhalen van andere moeders, die er meer moeite mee hadden om deze nieuwe fase in te gaan. We gaan zien hoe dat met Maddox gaat over 1.5 (!) jaar, maar ik heb zo’n vermoeden dat ik dan ook met een fijn gevoel het schoolplein verlaat. Ze vermaken zich wel en de fase bevalt me prima.

Playdates

Eén van de zaken waarom ik deze vraag kreeg, ging over het spelen bij andere kinderen als ze eenmaal naar de basisschool gaan. Of ik het niet moeilijk vind om mijn kind mee te laten gaan met andere kinderen. In het begin moest Skyler niks van playdates hebben en hebben we dit ook lang kunnen vermijden. Op een gegeven moment kwam de interesse wel en na even nummers te hebben uitgewisseld met de ouders, gaf ik hem mee zonder enige twijfel. Nee, je weet niet waar ze terecht komen, maar ik heb hem nog nooit uit benarde situaties hoeven halen. De huizen zijn prima, de ouders zijn prima, ze spelen prima en ze vermaken zich prima. Het gaat om twee uurtjes na school en dat overleven ze wel. Ik heb hier geen moeite mee en dat gaat bij Maddox zeker niet anders zijn. Je hebt al contact met de ouders op het schoolplein en als je er echt geen goed gevoel over hebt zeg je gewoon; ‘sorry schat, het komt nu niet uit. Een andere keer!’ De meeste kinderen wonen in de buurt, dus dan kun je altijd even kijken hoe iemand woont. Als je echt een beetje achterdochtig bent.

Schoolreisjes

Ook krijg je op de basisschool het fenomeen schoolreisjes. Dat was het eerste moment waarbij ik een brok in mijn keel kreeg toen ik hem enthousiast aan het uitzwaaien was. Dat had alleen niet echt te maken met loslaten, maar meer dat ik me opeens besefte ‘jeetje, wat ben je opeens groot!’ Ze krijgen een heel leven naast thuis en dat vind ik wel heel speciaal. Via de schoolapp kregen we continu foto’s toegestuurd en zo heb ik me geen moment slecht gevoeld over het feit dat hij zonder mij weg was. Er wordt goed op gelet, er zijn veel andere ouders bij, de leerkracht en het contact blijft. Ja, het kan gebeuren dat er een kind wegloopt, dat er een ongeluk gebeurt of dat ze niet onder de stoel zijn gekropen maar echt verdwenen zijn. Maar dat kan ook gebeuren als ik met ze bij een krijspaleis ben, getuige het feit dat hier vorige week een kind van vier vermist was en uiteindelijk in de sloot gevonden is (horrorscenario). Wat ik hiermee wil zeggen: probeer het loslaten een beetje los te laten. We maken ons enorm druk en gaan dat de komende jaren nog vaak genoeg doen.

Alleen thuisblijven

Inmiddels gaan we een nieuwe fase in; Skyler wil alleen thuis blijven. Skyler is bijna zes en hij heeft negen van de tien keer geen zin om samen Maddox op te halen op maandag en dinsdag. Hij wil soms ook niet mee als ik snel even naar de supermarkt moet. Dit vind ik dan wel een beetje lastig. Naar de supermarkt gaan kost me tien minuten in totaal, als ik snel met de auto heen en weer ga en alleen de spullen haal waar ik voor kom; naar het kinderdagverblijf ben ik toch al gauw 45 minuten weg. Bij dat eerste zou ik het sneller doen, maar naar het kinderdagverblijf moet hij echt nog even mee. Deur op slot, briefje op tafel met een telefoonnummer, instructies zoals ‘je mag voor niemand open doen.’ Skyler is verstandig genoeg, gaat niet in de kasten lopen rommelen, geen eigen drinken en eten maken en zal echt niet met vuur en water gaan spelen. Het gebeurt ook regelmatig dat hij in het weekend vroeg naar beneden gaat en wij pas later komen. Dan is hij ook zonder toezicht. Maar echt alleen thuis? Dat vind ik dan wel weer spannend en een nieuwe fase van loslaten. Het gaat zeker niet om avonden uit en oppassen op zijn kleine broertje, maar simpelweg om een kwartiertje alleen blijven. Er zijn verschillende tabellen over te vinden en de meesten zijn het er wel over eens dat kinderen onder de zeven jaar sowieso niet alleen moeten blijven en dat het vanaf acht jaar een optie kan zijn. Voor een paar minuten dan.

Over het algemeen heb ik geen moeite met loslaten, maar heel soms kost het me iets meer moeite. De nieuwe fases zijn even wennen en met Maddox vind ik het iets lastiger. Maar ik weet zeker dat dit helemaal goed komt. Volg je gevoel in íedere situatie! Als je er maar een beetje relaxt in bent in het voordeel van je kind. Worden ze alleen maar heel erg blij van.